Κατά πόσον ένας καλλιτέχνης μπορεί να γίνει ταυτόχρονα έμπορος και πωλητής; Εμπορεύεται η Τέχνη; Μπορεί ο καλλιτέχνης να εργάζεται κατά παραγγελία; Ποια σχέση μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε ένα έργο, ένα καλλιτέχνη και τον αγοραστή; Πού τίθενται, αλήθεια, τα όρια των δυνατοτήτων της Τέχνης και πού του καλλιτέχνη;
Τα διάφορα ζητήματα περί Τέχνης απασχόλησαν, απασχολούν και θα συνεχίζουν να μας ζορίζουν για πάντα. Δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση, παρά μόνο συζήτηση, αλλά, ίσως, ο μόνος που μπορεί να πάρει θέση είναι ο ίδιος ο δημιουργός, ο καλλιτέχνης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε το σκεπτικό του Αμερικανού συγγραφέα Τζον Λόγκαν στο βραβευμένο θεατρικό του έργο «Κόκκινο» το οποίο ανέβασε η Alpha Square σε συνεργασία με τη Λεβέντειο Πινακοθήκη, με αφορμή τα πρώτη της γενέθλια. Το έργο του Λόγκαν πήρε σάρκα και οστά, σε σκηνοθεσία του Αντρέα Αραούζου στον ιδανικότερο χώρο, την καταλληλότερη στιγμή.
Ο φημισμένος Αμερικανός ζωγράφος Μαρκ Ρόθκο και ο νεαρός βοηθός του Κεν βρίσκονται σε ένα γεμάτο συναισθηματικές διακυμάνσεις διαλογικό παιχνίδι, σε μία σύγκρουση ιδεών και ιδεολογιών, σε μία προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος των γενεών και των αντιλήψεων περί Τέχνης. Το εξαιρετικό κείμενο του Λόγκαν παραδίδει μέσα σε δύο ώρες ένα μικρό μάθημα ιστορίας της Τέχνης, δημιουργώντας στο κοινό ποικίλους προβληματισμούς.
Ο Βαρνάβας Κυριαζής, στην πιο ώριμή του υποκριτικά στιγμή, η παλιά γενιά των Κυπρίων ηθοποιών, ερμηνεύει τον ρόλο του Ρόθκο και στην αντίπερα όχθη το νέο αίμα της εγχώριας θεατρικής σκηνής, ο Αντρέας Κούτσουμπας στον ρόλο του Κεν. Δύο γενιές ηθοποιών, δύο γενιές ζωγράφων, διαφορετικές οπτικές, ιδέες και αντιλήψεις μαζί με τη φρεσκάδα της νεότητας, η οποία συγκρατείται από τη σοφία της προηγούμενης γενιάς. Όπως ακριβώς και επί σκηνής. Ο Ρόθκο ανοίγει τον δρόμο στον Κέν και ο Κυριαζής στον Κούτσουμπα.
Ο Αντρέας Αραούζος, χωρίς ιδιαίτερα σκηνοθετικά φτιασιδώματα κατέφερε να επιτύχει να μας μεταφέρει τη φιλοσοφία του κειμένου του Λόγκαν μέσα από τους Κυριαζή και Κούτσουμπα στο κοινό. Ιδιαίτερη, μνεία, αξίζει στον φωτισμό και την καλλιτεχνική επιμέλεια της παράστασης, αφού είχε να αντιμετωπίσει τη δυσκολία ενός χώρου που δεν είναι θεατρικός.
Τα στιγμιότυπα του κινηματογραφικού σχεδόν κλεισίματος κάθε πράξης, με τους πρωταγωνιστές να γίνονται κομμάτι ενός φόντου, ενός σχεδόν αλμοδοβαρικού κάδρου, σε έντονο κόκκινο και μπλε που καταπίνεται από το μαύρο. Αυτό ακριβώς που φοβόταν ο Ρόθκο. Αυτό ακριβώς που ήταν η ψυχοσύνθεσή του. Το μαύρο να καταπίνει το κόκκινο. Η ζωή να νικιέται από τον θάνατο. Και έτσι έδωσε τέλος και ο ίδιος στη ζωή του, βουτηγμένος, όμως, στο κόκκινο.
