Πριν από λίγες ώρες, την στιγμή που Έλληνες πολίτες έτρεχαν στα βενζινάδικα και στα μηχανήματα ανάληψης μετρητών για να καλύψουν τις πρώτες ανάγκες τους εν μέσω μιας γενικευμένης, μεγάλης ανθρωπιστικής-κοινωνικοοικονομικής κρίσης, ο Υπουργός Εξωτερικών προέβη σε μια ιστορικής σημασίας δήλωση.
Διαβάζουμε από τα ελληνικά site: «Ευθυγραμμισμένος πλήρως με τον Πρόεδρο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, ο οποίος από το βήμα της Βουλής προειδοποίησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι η Ελλάδα έχει το δικαίωμα «βέτο» στις αποφάσεις της και μπορεί να το χρησιμοποιήσει αν χρειαστεί, είναι και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Όπως έγραψε το βράδυ του Σαββάτου στο Twitter ο Νίκος Κοτζιάς απευθυνόμενος στους εταίρους: «Να μην ξεχνούν, όσοι πανηγυρίζουν για τα «κόλπα» σε βάρος της Ελλάδας στο Γιούρογκρουπ, ότι στον πυρήνα της ΕΕ διαθέτουμε βέτο. Από ότι καταλαβαίνετε το παιχνίδι έχει «χοντρύνει»… Και όποιος ξέρει καλά τον Νίκο Κοτζιά, γνωρίζει ότι εννοεί αυτό που λέει».
Για μια κυρίαρχη, ισότιμη, ευρωπαϊκή χώρα η παραπάνω τοποθέτηση δεν πρέπει να εκπλήσσει κανένα. Ως ισότιμό μέλος μιας υποτιθέμενης δημοκρατικής ένωσης, η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να ασκήσει βέτο σε κάθε είδους απόφαση των Βρυξελλών. Με άλλα λόγια, η Αθήνα θα μπορούσε να «μπλοκάρει» τις αποφάσεις και την λειτουργία της Ε.Ε. όποτε το επιθυμεί και όποτε κρίνει αναγκαία αυτή την πρωτοβουλία. Σε αυτό το σημείο δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κανένα πρόβλημα.
Το αληθινό πρόβλημα συσχετίζεται με την γεωγραφική, κοινωνικοοικονομική και διπλωματική ιδιαιτερότητα της Ελλάδας. Το ερώτημα είναι και μοναδικό: Σε μια περίοδο που η Ελλάδα εξαρτάται οικονομικά και διπλωματικά από την Δύση και η περιοχή μας «φλέγεται» στην κυριολεξία, έχει η Αθήνα την πολυτέλεια να φέρει ολόκληρη την Δύση αντιμέτωπη με μια γενικευμένη κρίση; Για να το θέσουμε διαφορετικά: Σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ επισημαίνουν ότι η προτεραιότητα της Δύσης στην νέα περίοδο είναι η αντιμετώπιση και η αναχαίτιση της «επιθετικής γραμμής» της Μόσχας, του Χαλιφάτου και των σκληροπυρηνικών στοιχείων της Τεχεράνης, έχει η Ελλάδα την δυνατότητα να εναντιωθεί στην Ε.Ε.;
Το παραπάνω ερώτημα είναι άκρως σημαντικό. Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει συστηματικά να το απαντήσει με διάφορους διπλωματικούς και πολιτικούς ακροβατισμούς. Ακριβώς σε αυτό το σημείο εντοπίζουμε την μεγαλύτερη αδυναμία του ελληνικού κυβερνώντος κόμματος. Υπόσχεται πολλά, πραγματοποιεί λίγα. Για να το ξεκαθαρίσουμε: Μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει κάθε δικαίωμα να έρθει σε τελική διπλωματική και οικονομική ρήξη με την Δύση, εφόσον αυτή τελεί υπό καθεστώς κατοχής ορισμένων νεοφιλελεύθερων στοιχείων. Η βασική προϋπόθεση για αυτή την αποφασιστική στάση δεν είναι άλλη από την αποφασιστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς σε αυτό το σημείο, ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου τα ποσοστά καταγράφουν τρελή κούρσα στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, δεν με πείθει καθόλου. Προσωπικά εκλαμβάνω την εικόνα ενός κάκιστης ποιότητας αντίγραφου του ΠΑΣΟΚ, το οποίο λέει πολλά χωρίς να τα υλοποιεί. Σε αντίθεση με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας και τις άλλες μερίδες της ελληνικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ εκπέμπει το μήνυμα «του καλού παιδιού της Ευρώπης, το οποίο υποχρεώνεται να σκληρύνει την στάση του παρά το γεγονός ότι δεν το επιθυμεί». Κάπου εδώ το «παιχνίδι» για την Ελλάδα έχει λήξει. Η χώρα χάνει την αξιοπιστία της στον βωμό της φοβερής και τρανής στρατηγικής, η οποία ακούει στο όνομα «τζάμπα μαγκιά».
Πριν από την ελληνική κοινωνία, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Το κυβερνών κόμμα πρέπει να αποφασίσει: Μια ριζοσπαστική Αριστερή παράταξη, η οποία λαμβάνει προ οφθαλμού όλα τα γεωστρατηγικά ρίσκα της περίφημης , ή ένα ευρωπαϊκό κίνημα, το οποίο αργά ή γρήγορα θα έρθει σε συμφωνία με την Δύση (δανειστές). Μέχρι να ληφθεί αυτή η απόφαση, η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να «ακροβατεί». Το τίμημα αυτού του ακροβατισμού είναι πολύ βαρύ.
