Πότε δεν μπορείς να επιβιβαστείς στο τρένο που έχασες ακόμα κι αν η επόμενη αμαξοστοιχία έχει ακριβώς τον ίδιο προορισμό. Οι άνθρωποι, οι εμπειρίες και ο χρόνος ποτέ δεν θα είναι αυτά που έχασες. Η ζωή διαφοροποιείται λίγο ή και περισσότερο με την κάθε απώλεια. Τραγικότερη όλων η ανθρώπινη απώλεια καθώς η κάθε ξεχωριστή ύπαρξη είναι αναντικατάστατη. Ο άνθρωπος όμως είναι ο τόπος και ο τόπος, η κοινωνία. Έτσι η κάθε απώλεια έχει αντανάκλαση στο σύνολο, που αλλιώς ονομάζουμε και πατρίδα. Ξεκινώντας από την ανεξαρτησία, το ’60, οι απώλειες αυτής της πατρίδας είναι δυσανάλογες του μεγέθους της. Σε ανθρώπους, σε δραστηριότητα και σε χρόνο που αυτονόητα «μεταφράζονται» και σε οικονομικές απώλειες. Μάλιστα, σε τακτά χρονικά διαστήματα υπήρξαν πυκνές. Το 1963-1967 και το 1974.
Το πρόβλημα είναι ότι κατά κανόνα επιρρίπτουμε τις ευθύνες αλλού χωρίς να αναγνωρίζουμε το δικό μας, συχνά καθοριστικό, μερίδιο σε αυτές. Αυτό κυρίως είναι η αρματωσιά της πολιτικής, η οποία κρύβει, κάτω από τις απώλειες, τις δικές της ευθύνες και τις προβάλλει ως λύσεις αδήριτης ανάγκης. Ταυτόχρονα με «πομπώδεις διακηρύξεις» βασισμένες σε «αρχές» υπόσχεται ότι το «μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» για να κατευνάσει την οργή των πληβείων που κατά κανόνα πληρώνουν τον λογαριασμό. Έτσι δίπλα στις προαναφερθείσες απώλειες ανθρώπων και πόρων που έμειναν ατιμώρητες μπορούμε να μνημονεύσουμε και δύο μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα. Αυτό του Χρηματιστηρίου και το πρόσφατο της οικονομικής κατάρρευσης-κουρέματος που επίσης έμειναν ατιμώρητα. Το μαχαίρι αντί στο κόκαλο των αυτουργών έφτασε στον σπόνδυλο του φορολογούμενου, παρά τις διακηρύξεις που ακόμα και σήμερα ανασύρονται από το πολιτικό οπλοστάσιο κάθε που προκύπτει ζήτημα. Ωστόσο, επειδή όπως είπε ο Ισοκράτης «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν», το κύρος των αρχόντων των εντεταλμένων από την πολιτεία να διαχειριστούν την αδικία και να αποδώσουν δικαιοσύνη έχει καταβαραθρωθεί. Από τον Μάρτη του 2013 μέχρι σήμερα ουδείς εξ όσων πρωταγωνίστησαν στο οικονομικό - τραπεζικό σκάνδαλο γνωστών και μη εξαιρετέων οδηγήθηκε ενώπιον δικαστηρίου. Αντίθετα κινούνται με άνεση ανάμεσά μας ενδεδυμένοι υπέρλαμπρα. Είναι φανερό δε ότι ουδείς βιάζεται να αποδοθεί δικαιοσύνη και ουδείς ενοχλείται που δεν αποδίδεται. Στην κοινή γνώμη έχει σχηματιστεί η εικόνα ότι ο γενικός εισαγγελέας ενοχλείται μόνο όταν κάποιο ΜΜΕ αναφερθεί σε αυτόν και οι δικαστές του Ανωτάτου ότι ενοχλούνται μόνο όταν γίνει αναφορά σε απολαβές ή προνόμιά τους. Η αστυνομία από την άλλη περιβάλλεται από γκρίζο πέπλο διαπλοκής με τον υπόκοσμο, με έσχατο παράδειγμα το στυγερό πολλαπλό φονικό στην Αγία Νάπα.
Όσο για την Κεντρική Τράπεζα, ακόμα περιμένουμε κάποιον να μας πει τι έγινε με τη διοικήτρια που άλλαξε κατά το δοκούν τον μισθό της! Τον Μάρτιο του 2013 δόθηκε η εντύπωση ότι ήταν το χρονικό ορόσημο που σε όλα μπαίνει μια τελεία και αλλάζουμε ως κοινωνία μυαλά και νοοτροπίες. Ανασυγκροτείται το κράτος όχι απλά δημοσιονομικά και οι θεσμοί να αναστυλώνονται. Φευ! Ο χρόνος απέδειξε ότι χάθηκε και αυτό το τρένο. Μείναμε πάλι να μετράμε απώλειες. Η κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργεί με όρους παρελθόντος χρόνου, διότι απλώς δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος πια βλέπει την πολιτική και τη δικαιοσύνη ως τις δύο όψεις ενός κίβδηλου νομίσματος.
