Βαρύγδουπες και δαιδαλώδεις αναλύσεις δεν χωράνε σε μια εκλογική αναμέτρηση όπως αυτή της 18ης Δεκεμβρίου 2011 από τη στιγμή που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρουσιάζει μεγάλη αύξηση στα ποσοστά του σε όλες τις επαρχίες. Από μόνο του το στοιχείο αυτό, αντικρούει τα επιχείρημα του κυβερνώντος κόμματος, του ΑΚΕΛ, ότι οι συγκεκριμένες εκλογές, λόγω του χαρακτήρα τους ως εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης δεν είναι πολιτικές. Κι αυτό διότι η μεγάλη συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ από τη μια και η εν μέρει, ανεμική συμμετοχή των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ από την άλλη, συνιστούν άκρως πολιτικές συμπεριφορές, τις οποίες σίγουρα θα μελετήσουν τα επιτελεία των δύο μεγάλων κομμάτων για να βγάλουν τα συμπεράσματα τους εν όψει της επόμενης εξόχως κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης, των προεδρικών δηλαδή του 2013.
Ένα πρώτο συμπέρασμα για την Πινδάρου σίγουρα είναι ότι κεφαλαιοποίησαν στο έπακρο το κλίμα που διαμορφώθηκε στο εσωτερικό συνεπεία της τραγωδίας στο Μαρί και της οικονομικής κρίσης. Το ζητούμενο για τον ΔΗΣΥ είναι πώς θα επενδύσει το συγκεκριμένο «κεφάλαιο» διαμορφώνοντας τις κατάλληλες συνθήκες που θα του επιτρέψουν να επιστρέψει μετά από μια δεκαετία στο πολιτικό τοπίο ως κόμμα εξουσίας. Το κλειδί στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι το ΔΗΚΟ είχε απώλειες στα ποσοστά του σε σύγκριση με τις δημοτικές εκλογές του 2006 της τάξης του 20% και η ΕΔΕΚ της τάξης του 8%, γεγονός που σημαίνει ότι η συμπεριφορά των εκλογέων του κέντρου, όπως τουλάχιστον εμφανιζόταν μέχρι σήμερα, έχει αλλάξει, δεν είναι συμπαγής. Αντίθετα μοιάζει με κινούμενη άμμο. Ένα τέτοιο τοπίο αποτελεί συνεπώς μια πρόκληση για τον καλό πολιτικό μάστορα που θα κατορθώσει να ρίξει μπετόν συμμαχιών στον εναπομείναντα ένα χρόνο από τη στιγμή που υπάρχει το υλικό…
Για το κυβερνών ΑΚΕΛ, ένα πρώτο συμπέρασμα λογικά θα πρέπει να είναι ότι παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι που οι ψηφοφόροι του συσπειρώνονταν έστω και την υστάτη για να διατηρήσουν την εικόνα ενός συμπαγούς πολιτικού σχηματισμού που καμιά φουρτούνα δεν τον άγγιζε. Η τραγωδία του Μαρί και η εν αρχή ολιγωρία αντίδρασης του Προέδρου Χριστόφια. Η αστοχία του Προέδρου στην αναμενόμενη από τους πολίτες συγνώμη αλλά και η γενικότερη συμπεριφορά του στη συνέχεια, με αποκορύφωμα την εμφάνιση του στην Επιτροπή Πολυβίου αλλά και έναντι του σχετικού πορίσματος, δημιούργησαν δυσαρέσκεια και εντός του κόσμου του ΑΚΕΛ. Δυσαρέσκεια η οποία σε συνδυασμό με την δυσκολία διαχείρισης της οικονομικής κρίσης αλλά και την αργόστροφη νοοτροπία που το Προεδρικό επέδειξε στη λήψη μέτρων έγκαιρα, διέβρωσε αν όχι τον σκληρό πυρήνα των στελεχών και μελών του κόμματος, σίγουρα τις παρυφές του εκλογικού του σώματος. Οι αναλύσεις των τελικών αποτελεσμάτων των δημοτικών εκλογών πιθανότατα θα καταδείξουν ότι η δυσαρέσκεια αυτή εκφράστηκε δια της αποχής από τις δημοτικές εκλογές ή και δια της επιλογής άλλων - μη κομματικών- υποψηφίων. Αποτέλεσμα στην τελική, είναι ότι αυτή η κατάσταση, στέρησε πλέον από την Εζεκία Παπαϊωάννου, το πλεονέκτημα να «συνομολογεί» εκλογικές συμμαχίες, με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, πολύ πιο εύκολα από ότι η Πινδάρου.
Το στοίχημα για την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, αυτονόητα είναι, ότι χρειάζεται αλλαγή στρατηγικής και τακτικής, όχι για να μη χάσει τις προεδρικές εκλογές του 2013 αλλά για να μη συρρικνωθεί περαιτέρω. Αυτό σημαίνει ανανέωση της εικόνας και του λόγου του και απομάκρυνση από το κάδρο -τουλάχιστον για ένα διάστημα- των προσώπων που ταυτίζονται με όσα τραυμάτισαν την κοινωνία και συνεπώς αφαίρεσαν, από το κόμμα με τη μακροβιότερη παρουσία στην πολιτική σκηνής της Κύπρου, ερείσματα που για δεκαετίες λειτουργούσαν ως άξονες σταθερής πορείας.
Οι δημοτικές εκλογές του 2011 είχαν λοιπόν μαθήματα για όλους. Οι προεδρικές εκλογές του 2013 θα δείξουν ποιοι τα αξιοποίησαν.
