Λόγω κρισιμότητας των στιγμών θα έπρεπε να πιάσω το νήμα του Κυπριακού εμβαθύνοντας στις εξελίξεις. Μόνο που δεν μπορώ να ξεκολλήσω από εκείνα τα μάρμαρα της τουαλέτας όπου κοιμήθηκες αποκαμωμένη από το κλάμα ξεχασμένη και κλειδωμένη στο σχολείο σου, Χριστιάνα. Παιδί με ειδικές ανάγκες σε μια κοινωνία με ειδικές ανάγκες.
Ούτε μπορώ να ξεχάσω τη μάνα του Ιάσονα που έλεγε τις προάλλες στο Ραδιομαραθώνιο ότι τώρα που συμπλήρωσε τα 21 του χρόνια και δεν μπορεί πια να φοιτά στο ειδικό σχολείο, πληρώνουν συνοδό για να τον απασχολεί, πότε στα πάρκα, πότε στα γήπεδα και πως σε μια παραλία που πήγαν τους έδιωξαν οι λουόμενοι. Ενήλικας με ειδικές ανάγκες σε μια κοινωνία με ειδικές ανάγκες.
Έχει καταρρεύσει λέει ο τοίχος ενός ειδικού σχολείου στη Λάρνακα και δεν υπάρχουν χρήματα για να φτιαχτεί. Σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες σε μια κοινωνία με ειδικές ανάγκες.
Πριν από 27 χρόνια όταν στο τότε Ράδιο Σούπερ, είπαμε να δοκιμάσουμε να υλοποιήσουμε μια ρομαντική ιδέα για τον πρώτο Ραδιομαραθώνιο. Η μόνη μας φιλοδοξία ήταν να κατορθώσουμε να βγάλουμε εκείνα τα παιδάκια από την ισόβια καταδίκη, του κατ’ οίκον εγκλεισμού τους. Να δούμε την κοινωνία, αν όχι να τα αγαπάει τουλάχιστον να τα αποδέχεται. Η κοινωνία βλέπετε τα χλεύαζε και συχνά τα πετροβολούσε μη ανεχόμενη να της χαλάνε τον καθωσπρεπισμό της, τα «καθυστερημένα» και τα «μογγολικά» .
Κοινωνία με ειδικές ανάγκες. Ο Ραδιομαραθώνιος μεγάλωνε και δοκιμαζόταν. Ανάγιωνε τα παιδιά μας που έσπαζαν τους κουμπαράδες τους μια φορά τον χρόνο και συντηρούσε με φτωχά επιδόματα παιδιά με ειδικές ανάγκες, χωρίς να κατορθώνει να σπάει το απόστημα της κοινωνίας.
Γιατί μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της δεν μπορεί να ανέχεται να έχει κυβερνήσεις και Βουλές που περιφρονούν τους αναξιοπαθούντες πολίτες της και «περιθάλπουν» με εκατοντάδες εκατομμύρια τις τράπεζες. Κοινωνία με ειδικές ανάγκες. Έτσι ο Ραδιομαραθώνιος έγινε για τις εξουσίες ένα περίφημο άλλοθι, αφού μοίραζε σαν κόλλυβα παρηγοριάς το ισχνό εκατομμύριο που μάζευε, σε οικογένειες και ειδικά σχολεία που μόλις και επιβίωναν. Θυμάμαι ότι επί προεδρίας του ο Γλαύκος Κληρίδης, στην ολοκλήρωση ενός Ραδιομαραθωνίου στο στούντιο του ΡΙΚ, εξήγγειλε την ίδρυση κρατικού φορέα για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, γιατί πιστέψαμε ότι πετύχαμε τον μεγάλο στόχο. Σύντομα, όμως, αποδείχθηκε την εξαγγελία την κατάπιε η καταβόθρα των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ο υπουργός οικονομικών είπε στον Κληρίδη πως θα κινδυνεύσει η στέρεα κυπριακή οικονομία άμα επενδύσει σε μη παραγωγικά στοιχεία…
Η οικονομία τελικά κατάρρευσε από τα άκρως παραγωγικά στοιχεία της τραπεζικής και πολιτικής της βιομηχανίας και οι κυβερνώντες μας έβαλαν κάτω από τον ζυγό ενός μνημονίου δισεκατομμυρίων για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες με «ειδικές ανάγκες».
Τελικά, 27 χρόνια μετά, καταντήσαμε μια κοινωνία με ειδικές ανάγκες που αποδέχτηκε τα άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά μεταποίησε την «αποδοχή» της σε κοινωνικό ρατσισμό εκδιώκοντας τον Ιάσονα από τις παραλίες κι αφήνοντας τη Χριστιάνα να κοιμάται στο πάτωμα μιας τουαλέτας αποκαμωμένη από το κλάμα που την ξέχασαν κι έφυγαν για εκδρομή. Μη δακρύζεις Χριστιάνα μου, να λες ευτυχώς που δεν ήτανε Σαββατοκύριακο η εκδρομή…
ΥΓ: Όσο για το Κυπριακό, αυτό κι αν έχει καταντήσει πρόβλημα με ειδικές ανάγκες!
