Ένα από τα κλισέ στα οποία βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στο Κυπριακό, τουλάχιστον από το 2004 και εντεύθεν, είναι τα χρονοδιαγράμματα, τα οποία βλέπει η πλευρά μας όπως ο διάβολος το λιβάνι. Λες και δεν επειγόμαστε εμείς για λύση αλλά η κατοχική δύναμη. Η αλήθεια των πραγμάτων είναι ότι η κατοχική δύναμη δεν επείγεται. Εξίσου αλήθεια είναι όμως ότι και οι διαχειριστές του κυπριακού προβλήματος από ε/κ πλευράς δεν επείγονται. Εκείνοι που επείγονται είναι οι άνθρωποι που έχασαν περιουσίες και πόρους συνεπεία της κατοχής και από τις δύο πλευρές, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι.
Εκείνοι που πλην αυτών, έχασαν επίσης και από το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, από την κατάρρευση των τ/κ τραπεζών, από την κρίση των ε/κ τραπεζών και το κούρεμα. Οι άνθρωποι που αφού έχασαν τα σπίτια τους το 1974 κινδυνεύουν, μαζί και με άλλους συμπολίτες τους, να τα χάσουν ξανά και σήμερα από τις τράπεζες, σαν σε δεύτερη κατοχή. Η εξεύρεση λύσης λοιπόν σε μια διαδικασία «χωρίς χρονοδιαγράμματα», απλώς λειτουργεί ως άλλοθι για εκείνους που είναι ενταγμένοι στο σύστημα που εξέθρεψε τη διαπλοκή και τη διαφθορά και που προστατεύεται παντοιοτρόπως από τον εαυτό του. Το σύστημα που δεν κουρεύεται, δεν ελέγχεται και δεν λογοδοτεί και που αναπαράγεται στα υψηλότερα δώματα της πολιτικής και οικονομικής ζωής.
Ωστόσο, φτάνει κάποτε το πλήρωμα του χρόνου, ο οποίος κινείται χωρίς χρονοδιαγράμματα (!). Διπλωματική πηγή με μεγάλη συμπάθεια προς την Κύπρο μας έλεγε εσχάτως ότι, «είναι μεγάλο λάθος να νομίζει κανείς ότι η μη λύση θα κρατήσει την κατάσταση όπως είναι σήμερα αιωνίως αναλλοίωτη. Κι αυτά που λέει η τουρκική πλευρά ότι «αν δεν υπάρξει λύση μην έχετε την αυταπάτη ότι θα παραμείνουν τα πράγματα όπως έχουν», ακούγεται σαν απειλή και μπορεί και να είναι αλλά ουδείς πρέπει να ξεχνά ότι ο κόσμος αλλάζει με μεγάλες ταχύτητες και δεν μπορεί η Κύπρος να αποτελεί εξαίρεση.
Η Κύπρος έχει τη στήριξη της Ευρώπης, όχι μόνο γιατί είναι μέλος της Ε.Ε. αλλά και διότι έχει ένα εθνικό πρόβλημα που προσπαθούμε ως Ευρωπαίοι να λύσουμε, διότι είναι πρόβλημα κατοχής και είναι ντροπή. Αν όμως δεν υπάρξει λύση, σε ένα κόσμο που σήμερα αλλάζει εντελώς, το ενδιαφέρον για την Κύπρο θα μειωθεί στο ελάχιστο και θα αντιμετωπίζεται δυστυχώς σαν βαρίδι». Πριν περάσουν μερικές μέρες από τη συνάντηση με τον ξένο διπλωμάτη, άρχισε να φτάνει η ενημέρωση σχετικά με τον προγραμματισμό που γίνεται στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη υπό το πρίσμα και της απόφασης της κυβέρνησης Τραμπ να μειώσει την εισφορά της στον ΟΗΕ κατά 30 δισ. δολάρια ετησίως.
Στο πλαίσιο αυτό όπως ενημερωθήκαμε θα συζητηθεί και το μέλλον του Κυπριακό γενικά. Δηλαδή οι καλές υπηρεσίες του γ.γ. των Η.Ε., αλλά και η ΟΥΝΦΙΚΥΠ, η οποία μετρά πλέον περάν του μισού αιώνα παρουσίας. Όλα αυτά μαζί στοιχίζουν περί τα 60 εκατ. δολάρια ετησίως. Πηγή με την οποία επικοινωνήσαμε σχετικά μας πληροφόρησε ότι τον Ιούλιο θα συζητηθεί κάτι σαν «Σχέδιο Β’» των Η.Ε. σε περίπτωση που και αυτή η προσπάθεια για λύση του Κυπριακού δεν αποδώσει. Ίσως δεν θα ακούσουμε ξανά ότι η θητεία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ ανανεώνεται για άλλους 6 μήνες. Ίσως πάλι ο αριθμός των κυανοκράνων μειωθεί στο ελάχιστο καθότι υπάρχει πολύ πιο μεγάλη ανάγκη της παρουσίας τους αλλού.
Τότε ίσως αντιληφθούμε ότι οι διακηρύξεις περί διαδικασίας επίλυσης χωρίς χρονοδιαγράμματα υπηρέτησαν μόνο την κατοχή. Αν δε η Ευρώπη δυσκολευτεί να βρει τον βηματισμό της και αρχίσει να αποσυντίθεται, θα καταντήσει η Κύπρος ένα άλλο Ναγκόρνο Καραμπάχ εγκλωβισμένο σε συμπληγάδες ενός προβλήματος που αντί να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό για να το λύσουμε, το συντηρούσαμε εκτρέφοντάς το. Διότι ο χρόνος δεν φυλακίζεται σε χρονοδιαγράμματα.
