Οι αλλαγές και η έπαρση

Σε νέο κύκλο γεωστρατηγικών αλλαγών μπαίνει η υφήλιος, μισό αιώνα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Με τις ΗΠΑ στη λογική προστατευτισμού του Τραμπ, η οποία έδειξε να παράγει εισόδημα κυρίως για τη μεγάλη μεσαία τάξη και συναφώς και ενισχυμένη εκλογική υποστήριξη, οι κινήσεις στο γεωστρατηγικό πεδίο φαίνεται να αλλάζουν το τοπίο δραματικά. Ξεκινώντας ο Τραμπ από την πολύ σημαντική συνάντησή του με τον Πούτιν στο Ελσίνκι, που το πιθανότερο είναι να έβαλαν τον παγκόσμιο χάρτη στο τραπέζι και να έκαναν ανάλογες συνεννοήσεις, βλέπουμε στην περιοχή μας, τη Μέση Ανατολή, μια σειρά από ανοικτά επί χρόνια ζητήματα να παίρνουν νέα κατεύθυνση. Το Μεσανατολικό, το Συριακό, η Τουρκία με τους Κούρδους, Υεμένη, Λιβύη, αλλά και το Κυπριακό είναι στα πρόθυρα «ρηξικέλευθων» ρυθμίσεων. Για τη δική μας περίπτωση, που το Κυπριακό μπαίνει ξανά σ’ ένα από τα γνωστά αδιέξοδα, χρήζει να δούμε πώς η Αμερική επιχειρεί να λύσει το Μεσανατολικό. Εκεί που για δεκαετίες το ειρηνευτικό σχέδιο ήταν η δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών, Ισραήλ και Παλαιστίνης, μετά τις τελευταίες εκλογές στο Ισραήλ, ο Τραμπ σηκώνει ξανά ένα τεράστιο άχθος για όλους τους Εβραίους, δηλώνοντας τώρα ότι η λύση του προβλήματος είναι ένα ισραηλινό κράτος! Τι θα γίνουν οι Παλαιστίνιοι, οι αρχαίοι Φιλισταίοι που είναι καταγραμμένο ότι ζουν εκεί από το 1270 π.Χ.; Ας γίνουν επαρχία του Ισραήλ! Η λογική πίσω από την κίνηση αυτή είναι ότι οι πραγματικότητες επί του εδάφους με τον χρόνο γίνονται τετελεσμένα, τα οποία με την παρέλευση των γενεών καθιερώνονται ως μνήμες και βιώματα. Τα άλλα είναι ιστορίες για ρομαντικούς, όπως η Κωνσταντινούπολη για τους Έλληνες… Το Κυπριακό μπαίνει στις ίδιες ατραπούς με το Μεσανατολικό και μετά από το προδιαγραφόμενο νέο αδιέξοδο, η διχοτόμηση θα είναι προφανώς το νέο σημείο εκκίνησης για όσους επιχειρήσουν ξανά να μπουν σε συνομιλίες για επίλυσή του, σε κάποια χρόνια από σήμερα. Συνοψίζοντας. Αύριο θα έχουμε τη νέα έκθεση του γ.γ. του ΟΗΕ, ο οποίος δεν αναμένεται να «τραβήξει αφτιά» και ό,τι έχει να πει θα το πει στην επόμενη έκθεσή του το φθινόπωρο. Αν οι επαφές συνεχιστούν και μετά τις ευρωεκλογές το ίδιο άκαρπα, σε κάποια φάση προσεχώς, ο γ.γ. θα είναι αναγκασμένος να κάνει αναφορά στο Συμβούλιο Ασφαλείας (Σ.Α.). Εάν ο Γκουτιέρες, ο οποίος «διαφέρει από κάποιους προκατόχους του στο Κυπριακό, διότι γνωρίζει πολύ καλά το πρόβλημα», σύμφωνα με διπλωματική πηγή, «κρίνει ότι δεν υπάρχει ελπίδα για Όρους Αναφοράς και κηρύξει αδιέξοδο στην αποστολή Λουτ, θα πρέπει να εξηγήσει και γιατί, «τότε θα πρέπει οι πλευρές να ανησυχήσουν, αφού αυτός έχει το θάρρος να δείξει και ποιοι ευθύνονται». Μήπως, όμως, οι πλευρές έχουν ήδη πάρει τι αποφάσεις τους; Κι αν ο Γκουτιέρες γράψει στην επόμενη έκθεση ότι ο κ. Αναστασιάδης ευθύνεται για το τάδε και ο Ακιντζί για το δείνα, θα αλλάξει κάτι; Σημασία έχει ότι χάθηκε μια σπουδαία ευκαιρία, το 2017 στην Ελβετία και δύο χρόνια μετά το Κυπριακό μπαίνει στον πάγο. Ταυτόχρονα, όλα αλλάζουν, με τον Ακιντζί, το πιθανότερο να πηγαίνει σπίτι του τον Απρίλη του 2020 και τον σκληροτράχηλο Οζερσάι να αναλαμβάνει. Το 2023 που η θητεία Αναστασιάδη θα τελειώσει θα είμαστε σχεδόν μισό αιώνα μετά την εισβολή. Η πλειοψηφία των ε/κ περιουσιών θα έχει πιθανότατα περάσει από την Επιτροπή Αποζημιώσεων ή θα βρίσκεται στοιβαγμένη ενώπιόν της κι έτσι το Εδαφικό θα είναι ανύπαρκτο. Αν προβάλουμε το επιχείρημα ότι κάποιος που γεννήθηκε στην Κύπρο πριν από πενήντα χρόνια είναι έποικος θα γελά μαζί μας ο μισός πλανήτης, ενώ ο πληθυσμός των Κατεχομένων θα έχει ίσως ισοφαρίσει αυτό των ελευθέρων περιοχών. Εκεί θα έχει αποδειχθεί χίμαιρα και η περισπούδαστη πολιτική σχολή Μακάριου-Δούντα-Τάσσου, περί μακροχρόνιου αγώνα κι από τα βάθη των αιώνων θα αντιλαλεί το απόφθεγμα του φιλόσοφου Σωκράτη: Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση…