Του Απόστολου Τομαρά
Για το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στη Λευκωσία, γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Υπάρχει όμως και ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να ασχοληθεί και να κάνει την διαφορά, εκεί όπου οι προηγούμενοι εις τας Αθήνας, παρά τις πατριωτικές κορώνες, αδιαφόρησαν συνειδητά.
Πρόκειται για την τύχη των δυο εκ των τεσσάρων μεταγωγικών αεροσκαφών Noratlas, που έλαβαν μέρος στην επιχείρηση «ΝΙΚΗ» και δεν επέστρεψαν στην Ελλάδα το 1974. Η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, παρά τα «δάκρυα» κάθε φορά που βρισκόταν στο Τύμβο της Μακεδονίτισσας και παρά τις βαρύγδουπες πατριωτικές διακηρύξεις δεν έκανε το ελάχιστο για να εκπληρώσει ένα χρέος τιμής, απέναντι σε όσους θυσιάστηκαν το 1974.
Τα πατριωτικά αισθήματα και ευαισθησίες του κ. Πάνου Καμμένου περιορίζονταν μέχρι τα Ίμια και τη ρίψη στεφάνου από αέρος, μετά selfie, προς τιμή όσων έμειναν μέσα στο Αιγαίο. Για την περίπτωση των Noratlas που επίσης έμειναν στο αεροδρόμιο Λευκωσία, στις 22 Ιουλίου 1974 ο λαλίστατος και ιδιαίτερα εκδηλωτικός με την Κύπρο, πρώην ΥΠΕΘΑ, κοινώς το έπαιζε Κινέζος.
Το θέμα με τα δυο αγνοούμενα μεταγωγικά της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας τέθηκε, όχι επίσημα, στον Έλληνα πρωθυπουργού. Μάλιστα έδειξε να γνωρίζει τις πληροφορίες ότι τα Noratlas δεν καταστράφηκαν, όπως το «ΝΙΚΗ» 12 , αλλά θάφτηκαν, όπως και το «ΝΙΚΗ» 4, μέσα στο παλαιό αεροδρόμιο Λευκωσίας. Ο κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε πως δεν θα πράξει ό,τι και οι προηγούμενοι.
Και η υπόσχεση κ. πρωθυπουργέ είναι υπόσχεση. Το γραφείο του Έλληνα πρωθυπουργό θα λάβει όλα τα στοιχεία και πληροφορίες που υπάρχουν για μια ενδεχόμενη, κραυγαλέα παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας. Ο κ. Μητσοτάκης θα κριθεί εκ του αποτελέσματος και ως εκ τούτου έχει τον απαιτούμενο χρόνο. Οφείλει να διερευνήσει και να αποκαταστήσει, εάν διαπιστωθεί, την ιστορική αλήθεια.
Διαφορετικά κ. πρωθυπουργέ τα λόγια σας, προς τους ΕΛΔΥΚάριους «..η ιστορία που είναι γραμμένη στα βιβλία και αποτυπωμένη στις μνήμες εκείνων που την έζησαν, παραμένει τελικά ζωντανή. Είναι παρούσα και μας υπενθυμίζει το χρέος μας να τιμούμε τους ήρωες!», δεν θα διαφέρουν σε τίποτα από τα λόγια των προηγούμενων που το καθήκον και το χρέος τους, σταματούσε στο Τύμβο της Μακεδονίτισσας και σε ένα στεφάνι.
