Το άλογο μπροστά!

Η περιοχή μας είναι υπό συνεχή διαμόρφωση – Γάζα, (δυνάμεις μετάβασης σε νέα μορφή διακυβέρνησης), σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας, ρυθμίσεις ανάμεσα σε Συρία-Ισραήλ, αγωγοί ενέργειας, δίκτυα μεταφοράς Α. Μεσόγειος-Ευρώπη. Το ένα πιο πολύπλοκο από το άλλο, η σταθερά είναι μόνο μία: όσες ηγεσίες μπουν στο νέο παιχνίδι έχουν μόνο να κερδίσουν. Οι αλλαγές δεν αφορούν μόνο τους άλλους. Μια χώρα, όπως λ.χ. η Κύπρος, δεν μπορεί να κάθεται απ’ έξω και να σχηματίζει επί χάρτου... οργανισμούς, συνέδρια και περιοδείες. Αν μιλά για όλα τα άλλα και αποφεύγει το δικό της, υπάρχει προφανές ζήτημα αξιοπιστίας.

Ο Ν. Χριστοδουλίδης δήλωσε (3/11) ότι «η Κύπρος θέλει να δημιουργήσει περιφερειακό οργανισμό για την προώθηση της ασφάλειας στη Μέση Ανατολή, αν θέλετε ΟΑΣΕ ή ΝΑΤΟ, που θα μπορούσε να αποτελέσει πλατφόρμα για την εδραίωση της σταθερότητας σε μία από τις πιο ασταθείς περιοχές του κόσμου». Μια χώρα που είναι η ίδια ο ορισμός της αστάθειας (κατοχή, πράσινη γραμμή, σημεία διέλευσης) δεν μπορεί να παριστάνει τον εξαγωγέα... σταθερότητας. Το μήνυμα δίπλα μας: Ότι τίποτε δεν είναι στατικό, ότι η διεθνής σκηνή κινείται σε διαρκείς αβεβαιότητες. Ένας Πρόεδρος που έχει ισχυρή αντίληψη του γενικότερου περιβάλλοντος και των κινδύνων, δεν χάνει την ευκαιρία: α) Να μιλά στην κοινή γνώμη τη γλώσσα της αλήθειας, τι έχει μάθει η Κύπρος από τη Γάζα. β) Να θέτει μπροστά μας τη μεγάλη εικόνα, ότι χρειάζεται να καθοδηγούμε τις εξελίξεις. γ) Ότι οι κρίσεις μερικές φορές παράγουν και «δεύτερες σκέψεις», που οδηγούν στην αναζήτηση λύσης. δ) Οι διεθνείς παίκτες φέρνουν ξεχασμένα θέματα στη νέα ατζέντα, επανασχεδιάζουν πολιτικές σε παγωμένες διενέξεις στη γειτονιά μας. ε) Το άλογο μπροστά ίσον ισχυρή ηγεσία, με γνώσεις, με αντοχές, με αποφασιστικότητα.

Ο Τ/κ ηγέτης Τ. Ερχιουρμαν πήγε «στο οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου όπου συνομίλησε με κόσμο που περίμενε στα αυτοκίνητά του» (ΚΥΠΕ/Καθημερινή, 5/11).

Ύστερα είπε: 1. «Έχουν ξεκινήσει συζητήσεις με τα Η.Ε. για ειδικά μέτρα που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν για την ελαχιστοποίηση των προβλημάτων στις διελεύσεις», 2. Συναντήθηκε «με αξιωματούχους των Η.Ε. και πρότεινε όπως εξεταστεί το ενδεχόμενο χρήσης του σημείου διέλευσης στο Λήδρα Πάλας για ασθενοφόρα», 3. Μίλησε «για την ανάγκη να ανοίξει ένα νέο σημείο διέλευσης οχημάτων στη Λευκωσία για τη μείωση της κυκλοφοριακής συμφόρησης, και, πρότεινε «λειτουργία περισσότερων γραφείων ελέγχου στοιχείων και αύξηση του αριθμού του προσωπικού στην ε/κ πλευρά, καθώς οι χρόνοι επεξεργασίας κυμαίνονται μεταξύ 5 δευτερολέπτων και 3 λεπτών» (ΚΥΠΕ/Καθημερινή, 5/11).

Σε μια περίοδο απόλυτης στασιμότητας στα κεντρικά ζητήματα (μη συνομιλίες επί επτάμισι χρόνια, μη συμφωνία ακόμα και στα ελάχιστα των ΜΟΕ), οι κινήσεις «χαμηλής πολιτικής», συμβάλλουν στο να ξεκολλήσει κάτι από τον βάλτο. Σε πολλούς Ε/κ ηχούν παράξενα αυτά, αλλά η διαλεκτική ανάμεσα στα ζητήματα «υψηλής» και «χαμηλής» πολιτικής είναι εκεί, μια σιαμαία σχέση. Αν δεν μπορείς ένα οδόφραγμα, μπορείς το αντιμετωπίσεις το εδαφικό; Αν δεν μπορείς ένα ηλιακό πάρκο, μπορείς να φτάσεις στο κεφάλαιο για τη διακυβέρνηση; Αν δεν μπορείς τρία οδοφράγματα που συμφωνήθηκαν ενώπιον του γ.γ. των Η.Ε., μπορείς να φτάσεις ξανά στο σημείο 1 του Πλαισίου Γκουτέρες (κατάργηση επεμβατικών δικαιωμάτων) και σημείο 2 («δραστική μείωση των στρατευμάτων από την πρώτη μέρα και χρονοδιάγραμμα για να φτάσουμε τα επίπεδα των στρατευμάτων του 1960»); Αν τα αφήνεις όλα βουνάριν μέχρι να φτάσεις σε «συνολική επίλυση», η διεθνής εμπειρία λέει ότι δεν θα φτάσεις ποτέ. Οι κινήσεις «χαμηλής» πολιτικής ανοίγουν δρόμους και για την «υψηλή» πολιτική, υποβοηθούν την αντιμετώπιση όσων θεωρούνται ακόμα πιο πολύπλοκα.

Ο Ν. Χριστοδουλίδης στις 26/1/24 εξήγγειλε «μονομερή μέτρα που άπτονται της καθημερινότητας των Τ/κ συμπατριωτών μας». Δύο από αυτά έχουν ως εξής: 1. «Ενίσχυση της στελέχωσης στα σημεία διέλευσης», και 2. «Διαπλάτυνση του σημείου διέλευσης στον Άγιο Δομέτιο». Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια και τα πράγματα έμειναν καθηλωμένα στις εξαγγελίες. Αν για μια διαπλάτυνση δρόμου 70-80 μέτρων χρειάζονται δύο χρόνια για να μην κάνεις τίποτε, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε και δεκάδες άλλες πολιτικές που φροντίζουν ως «κόρην οφθαλμού» την ακινησία.

Η μεγάλη εικόνα: στο Πρωτόκολλο 10 της Συνθήκης Προσχώρησης της Κ.Δ. στην Ε.Ε. (16 Απριλίου 2003) προνοείται η ένταξη ολόκληρης της επικράτειάς της στην Ε.Ε. Η εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου θα επεκταθεί με την επίλυση του Κυπριακού. Στον Κανονισμό της Πράσινης Γραμμής υπογραμμίζεται ότι «το άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου 10 ορίζει ότι η αναστολή του κεκτημένου δεν αποκλείει τη λήψη μέτρων για την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης στις περιοχές, τις ευρισκόμενες εκτός του αποτελεσματικού ελέγχου της κυβέρνησης». Η Ε.Ε. έχει αναπτύξει σημαντικές «ενδιάμεσες» δραστηριότητες: ΚΠΓ, στήριξη της ΔΕΑ, στήριξη της ΤΕ για τη Διατήρηση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς κ.ά.

Όλα μαζί δείχνουν πόσες δυνατότητες είχε και έχει η Λευκωσία, ώστε να συγκροτήσει –σε συνεννόηση με τις Βρυξέλλες– μία ευρωπαϊκή «βόρεια» πολιτική, η οποία θα ενέτασσε την τ/κ κοινότητα σε «ενδιάμεσες» ευρωπαϊκές πολιτικές – οικονομία, τεχνογνωσία, πράσινη ενέργεια κ.λπ. Άλλωστε, αυτό ακριβώς συμφώνησαν τα μέλη στις 16 Απριλίου 2003. Μια συστηματική, «βόρεια» πολιτική ίσον το 51% της επίλυσης. Την αποφεύγουμε. Ποιον όμως νομίζουμε ότι κοροϊδεύουμε; Μάλλον όχι τους κουτόφραγκους...

www.larkoslarkou.org.cy