Της Νατάσας Αλεξάνδρου
Είναι η συνέπεια της απόλυτης ξεφτίλας. Τελεία. Τόσο διαβρωτική και ικανή να χωρέσει σε κάθε χαραμάδα του ανθρώπινου κυττάρου. Γιατί όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι αποτελούμε όλοι μας ντροπή.
Μάθαμε, σε Κύπρο και Ελλάδα, να καυχιόμαστε για το αίσθημα της προσφοράς στον συνάνθρωπο, για τον θεσμό της οικογένειας, για το σύνδρομο της συλλογικότητας. Δεν χρειάζεται, όμως, να στρουθοκαμηλίζουμε. Όλα προφανώς έχουν αλλάξει και στον βωμό του χρήματος, τη θέση της ενσυναίσθησης παίρνει καθαρά η λογική. Μια λογική στην οποία το λήμμα ανθρωπιά δεν είναι διόλου κοντά στο να την αφανίσει. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό οφείλεται στις συνθήκες ζωής, αλλά αυτό που συνέβη χτες σε σχολείο της Ελλάδας με κάνει να ντρέπομαι και ως μονάδα και ως γονιός.
Ακόμη προσπαθώ να χωνέψω την επιστολή μάνας που καταγγέλλει τον σύνδεσμο γονέων του σχολείου, γιατί αρνήθηκε να δώσει σουβλάκι στο παιδί της, μαθητή της έκτης δημοτικού. Ο λόγος, γιατί δεν είχε πληρώσει τη συνδρομή των 10 ευρώ στον σύλλογο. Και μετά, αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να θεωρούνται γονείς. Άνθρωποι που αντί να κοιτάξουν πέρα από τη βιτρίνα και να μάθουν τους λόγους που μια μάνα μπορεί να δυσκολεύεται να καταβάλει αυτό το ποσό, «τιμώρησαν» τον μαθητή απαγορεύοντάς του να φάει. Είναι ντροπή και παρακμή να βλέπεις ένα παιδί να μένει νηστικό.
Αυτές οι ακοινώνητες και απαίδευτες οντότητες είναι οι ίδιες που πίσω από τις επίπλαστες φιλοφρονήσεις και τα εύσημα που παίρνουν για την «προσφορά» τους, κρύβονται πίσω από ηθικοπλαστικές ρητορείες, μη ξέροντας να εφαρμόσουν το αυτονόητο. Να είναι πρώτα άνθρωποι και ύστερα γονείς. Και η μάνα επιλέγει την αξιοπρέπεια από τον διασυρμό. Αποφασίζει να γράψει επιστολή και να πει την ιστορία της. Μια ιστορία που παρόμοιά της βιώνουν εκατοντάδες άλλες μάνες που δυσκολεύονται να δώσουν εκείνα τα 10 ευρώ, γιατί δεν τους περισσεύουν.
Σήμερα, μετά την κραυγή της μάνας, θα έπρεπε οι άνθρωποι αυτοί να παραιτηθούν. Και αν αυτό φαντάζει ουτοπικό, η διεύθυνση του σχολείου θα έπρεπε να μεριμνήσει άμεσα για οικονομική στήριξη στην οικογένεια και σε κάθε οικογένεια που βιώνει οικονομική στενότητα. Και αυτό θα έπρεπε να γίνεται ανέκαθεν και όχι μόνο τώρα που η σχολική διεύθυνση διακατέχεται από αισθήματα άκρατης ενοχής. Μπορεί να αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό. Μπορεί όμως και όχι.
Πώς να αντιδράσεις και τι να εξηγήσεις σε αυτή τη μάνα που τσάκισε μαθαίνοντας ότι άφησαν το παιδί της νηστικό; Τι να πεις σε αυτό το παιδί που το έκαναν να νιώσει τόση ντροπή και απόκλιση για ένα κομμάτι κρέας; Μία συγγνώμη δεν είναι αρκετή. Φαίνεται πως πιάσαμε πάτο…
