Του Ονασαγόρα
Στα πόδια μας... σφάζονται οι πρεσβευτές των υπερδυνάμεων. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία ανταγωνίζονται τα τελευταία 24ωρα να μας πείσουν με ποια από τις δύο υπερδυνάμεις έχουμε καλύτερο... μέλλον. Ο «πόλεμος» των πρεσβευτικών δηλώσεων γίνεται στοχεύοντας στις εντυπώσεις αλλά και στην ουσία των νέων συνεργασιών που αναπτύσσονται και των νέων σχεδιασμών στην περιοχή μας. Αυτό δεν είναι από μόνο του πρόβλημα. Συνέβαινε πάντα με διαφορετικές ίσως πρακτικές και επικοινωνιακές τεχνικές. Το πρόβλημα είναι άλλο. Πάντα ήταν άλλο. Η δική μας πρόσληψη των δικών τους επιθυμιών, των δικών τους σχεδιασμών ή και... εντολών.
Οι ΗΠΑ δεν σταμάτησαν ποτέ να εξοπλίζουν την Τουρκία, ασχέτως αν τελευταία τα χάλασαν, κανείς δεν ξέρει μέχρι πότε. Και όπλα τους πωλούσαν ασταμάτητα και όπλα θα τους πωλήσουν ξανά όταν τα ξαναβρούν και τις στενές τους σχέσεις θέλουν να διατηρήσουν. Η χαλάστρα με τον νεοσουλτάνο και υπό πίεση Ερντογάν δεν προβλέπεται να διαρκέσει πολύ. Εξάλλου οι ίδιοι οι Αμερικάνοι δεν σταματούν να μας λένε πόσο πολύτιμος σύμμαχος είναι γι’ αυτούς η Τουρκία. Η ίδια η Αμερικανίδα πρέσβειρα το επανέλαβε τέσσερις φορές πριν λίγες μέρες στις δηλώσεις της.
Ομοίως και η Ρωσία δεν σταματά να πουλά S-400 στη Τουρκία, ασχέτως εάν προηγουμένως η μία χώρα απειλούσε την άλλη και έφτασαν ακόμα και στα όρια θερμού επεισοδίου. Η Ρωσία, επίσης, δεν θα σταματήσει να ενισχύει την τουρκική οικονομία πολλαπλά από τον τομέα της ενέργειας μέχρι τον τουρισμό, ούτε θα σταματήσει να χτίζει για τους Τούρκους τον πυρηνικό σταθμό Άκκουγιου σε μια σεισμογενή περιοχή απέναντι από την Κύπρο. Και μάλλον δεν πρόκειται να σταματήσει να απευθύνεται για Navtex που αφορούν την κυπριακή ΑΟΖ σε άλλους επιτρέποντας στην Τουρκία να το εκμεταλλεύεται, όπως κατά την πάγια τακτική της πράττει.
Οι σφαίρες επιρροής στις μέρες μας χτίζονται και χαλούνται ταχύτατα και αναδιαμορφώνονται με νέα κριτήρια και νέους στόχους. Η ένταξή μας στην μία ή στην άλλη σφαίρα επιρροής, η αποστασιοποίηση μας, αν μπορεί σήμερα να υπάρξει, και η λεπτή ισορροπία στο σχοινί της διεθνούς πολιτικής δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ποτέ δεν ήταν.
Η πολιτική μας ηγεσία βρίσκεται για άλλη μια φορά στη δίνη των δικών τους επιλογών, αλληλοκατηγοριών και επιδιώξεων. Και παρασύρουν τους οπαδούς και υποστηρικτές τους σε έναν νέο φαύλο κύκλο αντιπαραθέσεων και εντάσεων. Και το χειρότερο στην κούρσα των αντεγκλήσεων και της έντασης μπαίνουν και θεσμοί της Δημοκρατίας με την φθορά να είναι ορατή και αναπότρεπτη. Και το ακόμα χειρότερο, όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που όλοι παραδέχονται πως είναι κρίσιμη για το μέλλον του τόπου και των παιδιών του για το οποίο όλοι υποτίθεται ότι κόπτονται.
Το άγριο προεκλογικό κλίμα είναι πρόωρο και αχρείαστο. Τα σκάνδαλα με τις πολιτογραφήσεις είναι υπαρκτά και εκθέτουν τον τόπο διεθνώς με τεράστιες επιπτώσεις στην αδύναμη οικονομία. Όπως συνέβη πρόσφατα και με άλλα εγκλήματα τα οποία είχαν ως κοινό παρονομαστή το χρήμα. Αντί για κάθαρση και δικαιοσύνη παρακολουθούμε αλληλοφάγωμα, πολιτικές ατζέντες και προσωπικές στοχεύσεις.
Και η μεγάλη απαισιοδοξία πηγάζει από τη συνειδητοποίηση ότι οι φωνές που διαφοροποιούνται, που μπορούν να προσφέρουν μια νέα θεώρηση των πραγμάτων, μια ελπίδα για διάλυση της πολιτικής μαυρίλας που μας τυλίγει, είναι ανύπαρκτες.
Και ενώ κάποιοι καταρτίζουν τον κατάλογο των αμαρτωλών πολιτογραφήσεων ψάχνοντας να βρουν σε πόσα και ποια διεθνή λαμόγια δόθηκε το κυπριακό διαβατήριο και ποιος έδωσε τα περισσότερα, ο Αναστασιάδης ή ο Χριστόφιας, το κατοχικό καθεστώς ετοιμάζεται να ανοίξει πανηγυρικά και χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις το Βαρώσι.
ΚΟΥΙΖ: Θα συνοδευτεί τελικά η επίσκεψη Λαβρόφ στην Λευκωσία με μια σημαντική ανακοίνωση ή θα είναι απλή, εθιμοτυπική ίσως και λίγο απρόσωπη, παρόλες τις προσπάθειες του ΥΠΕΞ;
