ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η χαμένη ευκαιρία του Ακιντζί

Του Τάσου Τρύφωνος

Του Τάσου Τρύφωνος

trifonost@sppmedia.com

Έχουμε συνηθίσει να αναφερόμαστε στις χαμένες ευκαιρίες του Κυπριακού συνήθως ή σχεδόν αποκλειστικά από τη δική μας πλευρά. Πιστεύω ότι αν η τουρκική πλευρά συνεχίσει τις μαξιμαλιστικές της θέσεις περί εγγυήσεων και παραμονής στρατού, τότε ο Μουσταφά Ακιντζί θα έχει μια χαμένη ευκαιρία για να είναι συνεπής απέναντι στην ιστορία του και το παρελθόν του.

Είναι γνωστή η πολιτική ιστορία του σημερινού Τουρκοκύπριου ηγέτη. Αντισυμβατικός και αντικομφορμιστής στο κατεστημένο που έστησε για δεκαετίες ο Ραούφ Ντενκτάς, πάντα έβλεπε την απεξάρτηση των Τουρκοκυπρίων από την Τουρκία και την ενσωμάτωσή τους στη διεθνή κοινότητα ως στόχο της ζωής και της πολιτικής του. Όταν είδε ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει πραγματικότητα στο διεφθαρμένο σύστημα που είχε στηθεί στα Κατεχόμενα αποφάσισε ως ακέραιος άνθρωπος και πολιτικός να αποχωρήσει από την πολιτική, λέγοντας ακόμη και σε Ελληνοκύπριους πολιτικούς φίλους του ότι «κουράστηκε».

Η επανεμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Κατεχομένων που επιβλήθηκε από την ανάγκη των Τουρκοκυπρίων για αλλαγή, άλλαξε τα δεδομένα στο Κυπριακό και έδωσε σε όλους μας και στις δύο πλευρές νέες ελπίδες. Δυστυχώς, εκείνες οι ελπίδες και το ορμητικό μομέντουμ πάνε τώρα να χαθούν και βλέπω τον Ακιντζί να χάνει μια ιστορική ευκαιρία. Πότε θα ξαναβρεί ένα ειλικρινή συνομιλητή από τη δική μας πλευρά, όπως είναι σήμερα ο πρόεδρος Αναστασιάδης; Έχει απέναντί του ένα πολιτικό που έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι θέλει μια βιώσιμη λύση και ότι δεν καιροφυλακτεί για να επιβουλευθεί τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων. Μόνο με τον Αναστασιάδη μπορεί να φτάσει σε λύση και το ξέρει.

Το να κάνει εξυπνάδες, λοιπόν, όπως στο Μον Πελερέν 2 με την ατάκα «Νίκο, κουράστηκα», τη δική του ιστορία προδίδει. Επίσης, βλέπει ότι φτάνει πιο κοντά από ποτέ στο «όνειρο» του για επιστροφή των Τουρκοκυπρίων στη διεθνή σκηνή ενώ την επαύριον της λύσης θα έχουν όλα τα ωφελήματα των Ευρωπαίων πολιτών.

Δεν μπορεί ταυτόχρονα να επιμένει να έχει εγγυήσεις η Τουρκία σε μια ευρωπαϊκή χώρα, γιατί και καλά δεν έχει εμπιστοσύνη στην Ευρώπη στην οποία κατά τ’ άλλα θέλει να είναι πολίτης, ενώ ταυτόχρονα να θέλει να μας πείσει ότι έχει εμπιστοσύνη στον Ερντογάν. Τι θα καταφέρει με αυτό τον τρόπο ο Ακιντζί; Το να παραμείνει απομονωμένη η τ/κ κοινότητα, πλήρως εξαρτημένη από τον Ερντογάν και με όλους τους κινδύνους να διαβρωθεί ακόμη περισσότερο η κοινωνία των Τουρκοκυπρίων από την κολοσσιαία προσπάθεια εξισλαμισμού που εξυφαίνει μεθοδικά ο Πρόεδρος Ερντογάν.

Φυσικά, δεν είμαι αφελής να πιστεύω ότι ο Ακιντζί έχει την άνεση και την ευχέρεια να πάρει επάνω του όλο το «παιχνίδι» ή να κάνει κινήσεις που θα μας οδηγήσουν στη λύση. Είδε από πρώτο χέρι ο ίδιος ότι είναι «όμηρος» της Τουρκίας και της πολιτικής Ερντογάν. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσει και να αναλύσει στον «μάστρο» του, ότι θα χάσουν και οι ίδιοι αυτή τη φορά, αν κάνουν πίσω. Ήδη η διάσκεψη της Γενεύης έχει δείξει στον διεθνή παράγοντα ποιος κρατάει το κλειδί της λύσης και ποιος είναι ο υπαίτιος που αυτή δεν ξεκλειδώνει (βλέπε πρόσφατο άρθρο και εξώφυλλο του Economist με τίτλο: σας παρακαλούμε κύριε Ερντογάν).

Αν δούμε ψύχραιμα τα πράγματα και ορθολογιστικά, μπορούμε να πούμε και να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε ότι η επόμενη ημερομηνία ορόσημο για το Κυπριακό είναι ο Απρίλιος. Αφού δηλαδή τελειώσει η συνταγματική μεταρρύθμιση στην Τουρκία και ο Ερντογάν είναι πλέον και με βούλα «υπέρ-πρόεδρος». Μέχρι τότε χρειάζεται και τη στήριξη των εθνικιστών στην τουρκική βουλή και δεν θα τη θυσίαζε για το Κυπριακό. Μετά τον Απρίλιο όμως ίσως θα μπορούσε να κάνει πιο θεαματικές κινήσεις που θα οδηγήσουν στη λύση. Ο Μουσταφά Ακιντζί πρέπει να καταφέρει αυτή την περίοδο να κρατήσει τη διαδικασία «ζωντανή» και να πείσει την κατάλληλη στιγμή τον Τούρκο Πρόεδρο ότι αυτή δεν πρέπει να είναι μια χαμένη ευκαιρία.

X