Του Τάσου Τρύφωνος
Ένα από τα καλά του να έχεις μεγαλώσει στις δεκαετίες του ’80 και ’90 είναι το ότι μπορείς να συγκρίνεις τον τρόπο που λειτουργούσαν τα υποανάπτυκτα τότε ΜΜΕ της Κύπρου με τα σημερινά. Θυμάμαι πόσο πραγματικά στερημένος ένιωθα τότε στην Κύπρο με την πολύ μικρή αγορά ΜΜΕ. Σήμερα όμως βλέπω ότι ένα από τα καλά ήταν και η σωστή αξιολόγηση ειδήσεων τόσο στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, όσο και στις εφημερίδες.
Αν εξαιρέσεις την υποχρεωτική έναρξη του κεντρικού δελτίου του εντελώς κρατικού ΡΙΚ τότε με το «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας…» , το οποίο σταμάτησε ή περιορίστηκε επί προεδρίας Γιώργου Βασιλείου, υπήρχε μια σωστή αξιολόγηση και ιεράρχηση ειδήσεων. Έτσι ενώ ζούσαμε σε ένα αναπτυσσόμενο τότε (ούτε καφετέριες δεν είχαμε καλά καλά αν θυμάστε) , σχετικά απομονωμένο νησί , ξέραμε τι γινόταν στον πόλεμο Ιράν – Ιράκ, στη Νικαράγουα του Ορτέγκα, στη Νότιο Αφρική που προσπαθούσε να σπάσει τα δεσμά του απαρτχάιντ, στον πόλεμο των Φώκλαντ ή του Αφγανιστάν κλπ.
Στη σημερινή εποχή της μαζικής και smart πληροφόρησης νιώθω – ως άνθρωπος πλέον που κάνω αυτή τη δουλειά – ότι κάπου το «χάνουμε». Εκεί που ξεφεύγει εντελώς το θέμα είναι στα social media , τα οποία πλέον λόγω της αμεσότητας και της διαδραστικότητάς τους επιβάλλουν την ειδησεογραφική ατζέντα και στα πιο παραδοσιακά ΜΜΕ. Έβλεπα όλο αυτό το θέμα και το θόρυβο που προκλήθηκε από την υπόθεση της απόσπασης της Σάβιας Ορφανίδου στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Αναπτύξεως από τον Υπουργό Οικονομικών και πραγματικά απορούσα πόσο υψηλά ήταν στην «ατζέντα».
Τη Σάβια την συνάντησα μια ή δυο φορές τυχαία, δεν είμαστε φίλοι και δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να την υπερασπίσω, ούτε λέω ότι δεν έπρεπε να υπάρχουν δημοσιεύματα ή αναρτήσεις για το θέμα. Το ίδιο θα αισθανόμουν εάν τα ονόματα ήταν διαφορετικά. Όμως όταν γύρω μας σε δυο εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη , το θερμόμετρο για πυρηνικό πόλεμο φτάνει σχεδόν στο κόκκινο (Βόρειος Κορέα – Συρία), όταν στη Γαλλία η ακροδεξιά , εθνικιστική Μαρί Λεπέν φλερτάρει επικίνδυνα με την προεδρία, η Μεγάλη Βρετανία προχωρά προς το BREXIT και το σκηνικό στην Τουρκία γίνεται ακόμα πιο ασταθές μετά το καθοριστικό δημοψήφισμα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι μπορεί να συμβεί, συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να ασχολούμαι με το θέμα της Σάβιας λες και είναι ό,τι πιο σημαντικό. Παν μέτρον άριστον.
Αν θεωρείτε ότι μπορεί να είμαι υπερβολικός δοκιμάστε να κάνετε μια ανάρτηση στα social media σας για ένα από τα πιο πάνω θέματα. Ακόμα και για το θέμα της Συρίας , ένα πραγματικό δράμα που εκτυλίσσεται στην «πίσω αυλή» μας και λίγα χιλιόμετρα από τη σιγουριά και τη θαλπωρή του σπιτιού μας. Από την άλλη κάντε μια ανάρτηση για ένα θέμα όπως π.χ. αυτό της Σάβιας και του διορισμού της. Δείτε τις διαφορές.
Πόσο θα αγνοήσουν το πρώτο και πόσο με πάθος θα σχολιάσουν το δεύτερο. Το πάω και πιο light… Κάντε ένα shareή μια ανάρτηση για το survivor ας πούμε και μια για την απειλή της ακροδεξιάς και της ξενοφοβίας στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Δεν χρειάζεται να είστε μάντεις για να μαντέψετε ποιο θα προκαλέσει το μεγαλύτερο interaction. Δυστυχώς αυτό δεν περιορίζεται όμως στα social media αλλά παρατηρείται σε ιστοσελίδες, εκπομπές και κανάλια. Πρόσφατα έβλεπα σε μεσημεριανή εκπομπή ανάμεσα στη μόδα και τη μαγειρική, γεωστρατηγική ανάλυση του κτυπήματος των ΗΠΑ στη Συρία με πυραύλους tomahawk , από την αμήχανη μοντελό-παρουσιάστρια και το αδαές πάνελ της. Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου δηλαδή.
Το φαινόμενο της υποβάθμισης σοβαρών διεθνών ειδήσεων σε σχέση με τοπικές ειδήσεις έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και πρώτα το έκαναν τα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια. Βλέπουμε όμως ότι πλέον και στην Κύπρο είναι ένα μοντέλο που ακολουθείται. Την Κυριακή του Πάσχα , η «είδηση» της Ανάστασης και τα ρεπορτάζ για τον Καλό Λόγο ήταν σε ιεράρχηση πιο πάνω από το Τουρκικό δημοψήφισμα.
Ποιον εξυπηρετεί όμως το να κλείνει σιγά σιγά το παράθυρό μας προς τον κόσμο και παρά την σημερινή πληθώρα ενημέρωσης και πληροφόρησης η ποιότητά της να πέφτει; Σίγουρα όχι τον κόσμο και σίγουρα όχι την αντικειμενικότητα και τον πλουραλισμό και δυστυχώς προβλέπω ότι τα πράγματα δεν θα γίνονται καλύτερα αλλά χειρότερα.
«Το μόνο που μας έμεινε
είν’ ένα τζάμι σπασμένο
κολλημένο βιαστικά
με τέσσερις λουρίδες μαχητικής αρθρογραφίας»
Άρης Αλεξάνδρου, 1922-1978, Έλληνας συγγραφέας
