Του Τάσου Τρύφωνος
Με την επικράτηση και ολοένα αυξανόμενη επιρροή των social media στην καθημερινότητά μας θα πρέπει να ερευνηθεί κοινωνιολογικά και το πόσο θόρυβο μπορεί να κάνει μια θορυβώδης μειοψηφία και πόσο μπορεί να ξεγελάει η γενική εικόνα σχετικά με τη σιωπηρή πλειοψηφία. Είναι ένας προβληματισμός που με απασχολεί συχνότερα τον τελευταίο καιρό. Δυστυχώς, οι λίγοι κάνουν τη φασαρία στα social media χωρίς να σημαίνει ότι αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία. Αυτό σκεφτόμουν πριν από λίγες μέρες όταν έβλεπα πάλι τον άκρατο λαϊκισμό από μερίδα βουλευτών μας, οι οποίοι προσπαθούν να προωθήσουν χαλαρώσεις και αλλαγές στον Περί Ζώων Νόμο.
Αυτές οι αλλαγές και προτάσεις πέρασαν από την Επιτροπή Περιβάλλοντος (ο Θεός να την κάνει) και με μόνη αρνητική ψήφο του Θεοπέμπτου των οικολόγων. Φαίνεται ότι κάποιοι στην Επιτροπή Περιβάλλοντος αλλά και γενικότερα αρκετοί άλλοι βουλευτές «ορέγονται» τις ψήφους των κυνηγών ειδικά μετά που είδαν την πολυπληθή συγκέντρωση στο Παραλίμνι. Δεν σκέφτονται όμως ότι η σιωπηρή πλειοψηφία δεν συμφωνεί με αυτά. Μα είναι δυνατόν στον νόμο να περιορίζουν ή να θέλουν να περιορίσουν κάποιον που αγαπάει τα ζώα στο να έχει μόνο δύο σκυλιά, ενώ στους κυνηγούς να θέλουν να τους επιτρέψουν να έχουν τέσσερα ανά κυνηγό;
Δηλαδή, αν σε μια οικογένεια υπάρχουν τρεις κυνηγοί θα έχουν δώδεκα σκυλιά. Δεν συμπαθώ το κυνήγι είναι προφανές. Θεωρώ ότι είναι ένα βάρβαρο «σπορ», το οποίο ήταν για χιλιάδες χρόνια ένας βασικός τρόπος επιβίωσης για την ανθρωπότητα. Σήμερα όμως δεν έχει ανάγκη το κυνήγι ο άνθρωπος για να επιβιώσει. Πιστεύω ακράδαντα επίσης ότι όλα τα ζωντανά πλάσματα αυτού του πλανήτη που μας φιλοξενεί για 70-80 χρόνια τον καθένα μας είναι «συγκάτοικοί» μας (earthlings) και όχι κατώτερα είδη για να τους συμπεριφερόμαστε βάρβαρα και όπως τους συμπεριφερόμαστε.
Παρόλα αυτά δεν έχω κάποιο δικαίωμα να επιβάλλω την άποψή μου και καταλαβαίνω ότι για πολλούς το κυνήγι είναι τρόπος ζωής και ένα «χόμπι». Ματωμένο μεν αλλά χόμπι. Υπάρχουν, λοιπόν, και ευσυνείδητοι και σωστοί κυνηγοί που αγαπούν τα σκυλιά τους και σέβονται την πανίδα και τους νόμους περί κυνηγιού. Υπάρχουν, όμως, δυστυχώς και παρά πολλοί άλλοι που αντιμετωπίζουν τα σκυλιά τους βάναυσα και που τα εγκαταλείπουν στα βουνά σε μεγάλους αριθμούς ή τα πυροβολούν αν δεν «κάνουν» γι’ αυτή τη βάρβαρη δουλειά ή τα κακομεταχειρίζονται. Υπάρχουν, επίσης, πολλοί που δεν σέβονται καθόλου την πανίδα της χώρας μας και αρέσκονται στο να βασανίζονται τα ανυπεράσπιστα ζωάκια. Οι βουλευτές μας όμως και γενικότερα η Πολιτεία δεν πρέπει να τους χαϊδεύει τα αφτιά ούτε εν όψει εκλογών να ψηφοθηρούν.
Αν τα ζώα είχαν δικαίωμα ψήφου σίγουρα θα σκέφτονταν πολύ διαφορετικά. Έχουν όμως οι χιλιάδες πολίτες που ενδιαφέρονται πραγματικά για την ευημερία των ζώων στη χώρα μας και αυτοί κύριοι ψηφίζουν. Αν νομίσατε, λοιπόν, ότι ο θόρυβος που κάνουν κάποιοι ισοδυναμεί με πλειοψηφία είστε βαθιά νυχτωμένοι. Επιτέλους, σοβαρευτείτε και μη γίνεστε στυγνοί ψηφοθήρες. Να έχετε πάντα στο νου σας τη ρήση του Γκάντι: «ο πολιτισμός κάθε λαού κρίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα του». Και είμαστε πολλοί εμείς που θέλουμε καλύτερη συμπεριφορά στα ζώα αυτής της χώρας. Μην κοιτάτε που δεν κάνουμε θόρυβο. Όταν θα έρθει η ώρα θα το καταλάβετε εκεί που σας ενδιαφέρει περισσότερο, στην κάλπη.
