Του Χρίστου Ζαβού
«Τι τον έχεις τον Μέσι μέσα στην ενδεκάδα αφού δεν κινείται;». «Γιατί επιμένεις στους Σουάρες, Νεϊμάρ και Μέσι αφού δεν σκοράρουν;». «Τι στο διάολο και κόλλησες με τον γέρο τον Ινιέστα και τον άμπαλο τον Ράκιτιτς μέσα στα χαφ;». «Το άλλο το ομορφόπαιδο περισσότερο νοιάζεται για τη Σακίρα παρά για την άμυνά του». Κάτι τέτοια και άλλα πολύ περισσότερο χυδαία ή άσχετα θ’ άκουγες στο νησί, εάν και εφόσον η Μπαρτσελόνα ήταν μια κυπριακή ομάδα.
Σκέψου, δηλαδή, οι «μπλαουγκράνα» μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα απώλεσαν το αβαντάζ των εννέα βαθμών που είχαν στην ισπανική Λίγκα και συνάμα αποκλείστηκαν από ομάδα της Μαδρίτης στα προημιτελικά του Champions League.
Ούτε και μπορεί να συλλάβει το μυαλό σου τι θα γινόταν αν μια ομάδα δική μας έκανε μια ανάλογη πορεία τους μήνες Μάρτιο και Απρίλιο. Σίγουρα, ο προπονητής θα ήταν παρελθόν, οι οργανωμένοι οπαδοί θα έκαναν επισκέψεις στο προπονητικό κέντρο, μέλη της διοίκησης θα είχαν προπηλακιστεί, ενώ οι ποδοσφαιριστές ίσως και οι οικογένειες τους θα είχαν απειληθεί καμιά φορά και δημόσια
Αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που ακόμη δεν έχει κατανοήσει την αλφαβήτα του ποδοσφαίρου, η οποία είναι η εξής: Νίκη, Ισοπαλία, Ήττα.
Τι να λέμε τώρα; Πόσο σωστά το έθεσε ο Τιμούρ Κετσπάγια στις δηλώσεις του; «Ποδοσφαιρικός κανιβαλισμός». Αυτοί είμαστε. Εδώ ο ΑΠΟΕΛ έκανε δώδεκα συνεχόμενες νίκες, έφερε ακολούθως τρεις ισοπαλίες και κόντεψαν να φάνε ξύλο. Ο Πέδρο Εμάνουελ ψηφίστηκε ως ο καλύτερος προπονητής του μηνός από τους συναδέλφους τους και η πλειοψηφία του κόσμου δεν θέλει να τον δει. Στην Ανόρθωση δούλεψε για έναν μήνα ο Μιλίνκοβιτς ωσάν και είναι γραμματέας σε γραφείο, στην ΑΕΛ ούτε και ξέρω πόσοι κάθισαν φέτος στον πάγκο, ενώ ακόμη και στην ΑΕΚ ο Κρίστιανσεν κατά καιρούς αμφισβητείται έντονα.
Τυχερός είναι τελικά ο Λουίς Ενρίκε και οι παίκτες του. Γιατί άμα ήταν εδώ θα τον είχαν φάει οι κανίβαλοι για μεζέ και τον Μέσι για επιδόρπιο.
