Του Χρίστου Ζαβού
Τέτοιες που είναι οι μέρες, αναπόφευκτα, του καθενός το πνεύμα καταφεύγει σε διαφόρων ειδών φιλοσοφικές αναζητήσεις. Από το μήνυμα της Σταύρωσης έως τον συμβολισμό της Ανάστασης, ο οποιοσδήποτε επιχειρεί να δώσει απαντήσεις, να σχηματίσει απόψεις ή να λυτρωθεί διά της πίστεως που διατηρεί. Αναθεωρεί, αναζητεί, ανακαλύπτει έως ότου βρει τις ισορροπίες του για να ηρεμήσει. Στον δικό μας πάντως κόσμο, τον ποδοσφαιρικό, τέτοια ευλογία-πολυτέλεια δεν έχουμε, καθότι η ανισορροπία μεγεθύνεται στο έτσι και αλλιώς ακανόνιστο σκηνικό.
Παλαιότερα ήμασταν πολλοί. Χιλιάδες, εντός και εκτός γηπέδου. Στις κερκίδες, στους δρόμους, στα καφενεία, εστιατόρια, μπαρ και σε σπίτια. Πλέον τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος για χίλους δύο λόγους, έχει στρέψει την πλάτη του για τα καλά σ’ ό,τι έχει να κάνει με το κυπριακό ποδόσφαιρο. Έχουν απομείνει λίγοι, όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις… και η διατήρηση του ενδιαφέροντός τους κρέμεται από μια κλωστή. Δεν είναι της παρούσης ν’ αναλύσουμε ούτε και να παραθέσουμε τα αίτια που το κυπριακό ποδόσφαιρο δεν αποτελεί προτεραιότητα για τους περισσότερους.
