Του Χρίστου Ζαβού
Παλαιότερα ήμασταν πολλοί. Χιλιάδες, εντός και εκτός γηπέδου. Στις κερκίδες, στους δρόμους, στα καφενεία, εστιατόρια, μπαρ και σε σπίτια. Πλέον τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος για χίλους δύο λόγους, έχει στρέψει την πλάτη του για τα καλά σ’ ό,τι έχει να κάνει με το κυπριακό ποδόσφαιρο. Έχουν απομείνει λίγοι, όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις… και η διατήρηση του ενδιαφέροντός τους κρέμεται από μια κλωστή. Δεν είναι της παρούσης ν’ αναλύσουμε ούτε και να παραθέσουμε τα αίτια που το κυπριακό ποδόσφαιρο δεν αποτελεί προτεραιότητα για τους περισσότερους.
Να ’ταν μαργαρίτα, αναθρεμμένη στην κυπριακή ύπαιθρο, στα χέρια ενός μικρού παιδιού που κόβοντας την φύλλο, φύλλο ψάχνει εναγωνίως να μάθει αν αγαπιέται ή όχι… θα ήταν το ιδανικό σκηνικό, μήπως και αγαλλιάσει η ψυχούλα μας, τούτες τις σκοτεινές μέρες που περνούμε.
