Του Χρίστου Ζαβού
Το έχουμε επισημάνει πολλάκις κατά το παρελθόν, καλό θα ήταν να το επαναφέρουμε στα κείμενά μας, μήπως και απαλλαγούμε από την αποχαύνωση που βιώνουμε στη σύγχρονη εποχή του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Δεν είναι δα και κάτι ασήμαντο. Αντιθέτως.
Η αποστασιοποίηση του κόσμου από τις ομάδες που λατρεύει, ολοένα και μεγεθύνεται και οι λόγοι γι’ αυτό, σε καμία περίπτωση δεν περιορίζονται σε καθαρά ποδοσφαιρικές αιτίες. Αντιθέτως, η βαθύτερη αιτία συνδέεται άμεσα με κοινωνικούς-οικονομικούς όρους.
Με το πέρας των χρόνων, ο Κύπριος φίλαθλος φέρεται να επιλέγει την ιδιότητα του πελάτη, που αναλόγως των περιστάσεων επιλέγει ή απορρίπτει το προϊόν, παρά την ιδιότητα του οπαδού, που παρεμβαίνει με τον Α’ ή Β’ τρόπο στα διοικητικά πεπραγμένα της ομάδας.
Οι εποχές που οι φίλαθλοι, είτε συλλογικά είτε ακόμη και μεμονωμένα, αναλάμβαναν τον άτυπο ρόλο του εποπτικού οργάνου, αποτελούν πια παρελθόν.
Επ’ αυτού, οι διοικούντες, δρώντας σ’ ένα καθεστώς «ατιμωρησίας», χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα, καλά-καλά ούτε και στα μέλη του σωματείου, μπορούν να πράττουν και ν’ αποφασίζουν αναλόγως των (οικονομικών) ορέξεων ή και των (αν)ικανοτήτων τους.
Ο Κύπριος φίλαθλος, από τη μεριά του, επαναπαυόμενος στη θέση του πελάτη, μπορεί να κρίνει ή να αποθεώσει αναλόγως, δεν ζητεί εξηγήσεις, δεν συμμετέχει σε πρωτοβουλίες και φυσικά δεν παρεμβαίνει στη δράση των διοικούντων, άμα αυτό κριθεί απαραίτητο. Το ισχυρότερο όπλο που διαθέτει στη φαρέτρα του είναι , είτε η αποστασιοποίηση από τα δρώμενα της ομάδας, είτε ακόμη και η πλήρης αδιαφορία.
Επί τούτου, ολοένα αυξάνονται τα ποσοστά των φιλάθλων που έχουν για τα καλά γυρίσει την πλάτη στις ομάδες τους. Εποχές, όπου τα γήπεδα γέμιζαν ασφυκτικά και οι οπαδοί κρεμόντουσαν σαν τσαμπιά από τις κερκίδες, έχουν προ πολλού τοποθετηθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Ο Κύπριος φίλαθλος, αφήνοντας στην άκρη κάθε μορφή πρωτοβουλίας, έχει καταστεί ένας πελάτης, αποποιούμενος την ιδιότητα του φιλάθλου που διεκδικεί ή απαιτεί την οικονομική σταθερότητα και τη διατήρηση υψηλού αγωνιστικού επιπέδου. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, μοιάζει να συμμετέχει στα της ομάδας του εντελώς αμέτοχα, μη διεκδικώντας ακόμη και τον σεβασμό που του αναλογεί ως πελάτης.
Είτε σαν μαριονέτα, είτε σαν μέλος του στρατού της διοίκησης, είτε και αποχαυνωμένος πια, αποθεώνει άτομα και διοικήσεις που λειτουργούν εις βάρος της ομάδας του.
Χωρίς ίχνος ζωτικότητας. Σαν μαντρωμένος.. ή ευνουχισμένος!
