Του Χρίστου Ζαβού
Όλες αυτές οι στάχτες που κάλυψαν τα σπίτια μας, ενώ η ορεινή Λεμεσός καιγόταν, μοιάζουν με τέφρα που έχει απομείνει από την καύση ενός πτώματος. Πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς το κυπριακό κράτος, αντικρίζοντας καθημερινώς την αποσύνθεση στην οποία βρίσκεται; Τι επιλογές σου δίνονται για να πιστέψεις, ότι τούτο το κράτος παρατημένο στις τύχες του, μπορεί ν’ αναστηθεί και να βρει την υγειά του; Πώς αυτό να συμβεί όταν το «πτώμα» περιτριγυρίζεται από γύπες, που για δεκαετίες ανενόχλητοι επιχειρούν να φαν όσο μπορούν περισσότερο; Βιώνει κανείς τη φρίκη, παρακολουθώντας την πύρινη λαίλαπα να καίει ό,τι βρίσκει στο διάβα της, αλλά ποιος δεν τρομάζει από τα κούφια λόγια, την αδράνεια, την εμφανή ασχετοσύνη των αρμοδίων και την υποκρισία των πολιτικών;
Ποιος αλήθεια, δεν τρομάζει στη σκέψη ότι στο επόμενο φρικιαστικό γεγονός που θα βιώσει τούτος ο τόπος, θα προηγηθεί νωρίτερα μια δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, που ψευδώς θα επιβεβαιώνει για την ετοιμότητα του κράτους ν’ αντιμετωπίσει τον όποιο όλεθρο; Χρώμα σταχτί λαμβάνει η ψυχή σου, βλέποντας τα ζώα και τη γη να καίγονται, μα πιο πολύ βαθιά στο σκοτάδι βουτάς, αντικρίζοντας βολεμένους αρμοδίους, να δεσμεύονται, χωρίς να πιστεύουν τα λόγια τους, ότι θα διορθώσουν τα κακώς έχοντα, τα οποία οι ίδιοι συντηρούν και συντηρούνται;
Τι είναι αλήθεια πιο αποκρουστικό, από το να γνωρίζει κανείς ότι η επόμενη μέρα θα περιλαμβάνει θρήνο, θυμό, υποκρισία και το συνηθισμένο αλαλούμ, που ξεπλένει τους υπεύθυνους από την όποια ευθύνη τους; Απ’ όλα περισσότερο, η μήτρα των κακών, η κατάσταση που προηγείται της όποιας σπίθας, της όποιας εθνικής τραγωδίας, είναι η εγκληματική άγνοια που κατα-κυριαρχεί τη σκέψη των πολιτών τούτου του νησιού.
Η αδιαφορία, η ημιμάθεια που τον καθιστά ευάλωτο σε κάθε λογής λαϊκιστή, που εκμεταλλευόμενος την άγνοια του καθενός, θα πουλήσει πατρίδα, θα τάξει καλύτερες ζωές, θα εμπλακεί στο αλισβερίσι, θα τροφοδοτήσει τη διαφθορά, θα υπερτερήσει στην τελική, του καθενός που τον πιστεύει. Τούτη η επαναλαμβανόμενη κατάσταση, που ζει ο τόπος από τη μέρα ίδρυσης του κράτους, προκαλεί τη μια τραγωδία πίσω από την άλλη, χωρίς όμως ποτέ να επιφέρει την κάθαρση!
