Του Χρίστου Ζαβού
Είναι μια αντίδραση, σχεδόν αυτοματοποιημένη. Διατηρείται δεκαετίες και μοιάζει να κατασκευάζεται από μια φάμπρικα, άρτια οργανωμένη. Κάθε φορά, που κάποιος δημόσια τοποθετείται εκτός του βασικού αφηγήματος όσον αφορά το κυπριακό πρόβλημα, η φωνή του θα χαθεί στις κραυγές και τα ουρλιαχτά των διαφωνούντων ενώ το περιεχόμενο του λόγου του θα σκεπαστεί με τόνους λάσπης.
Συνήθως όποιος τολμήσει, όποιος διανοηθεί ν’ αναφερθεί στο Κυπριακό, μη λαμβάνοντας την έμμεση έγκριση του «συστήματος», υπόκειται στην ψυχοφθόρα διαδικασία της δολοφονίας χαρακτήρα. Προσωπικές επιθέσεις, προσβλητικές, που ενίοτε περιλαμβάνουν και μέλη της οικογένειάς του, ο επιτιθέμενος, ενδέχεται να λοιδορηθεί, να χλευαστεί για τα όποια πολιτικά πιστεύω του και φυσικά να τοποθετηθεί από τα μέλη της «φάμπρικας» στην κατηγορία των προδοτών, που κάνουν τη δουλειά των Τούρκων, διευκολύνοντας τις προσπάθειές τους.
Κάθε φορά, για δεκαετίες και δεκαετίες, το αφήγημα είναι το ίδιο. Είτε από δεξιούς, είτε από τους ακροδεξιούς πια που κάνουν κουμάντο στον τόπο, εννοείται τους ακρο-κεντρώους, δυστυχώς και η παράταξη που ανήκει στην Αριστερά, στέκονται απέναντι από τον όποιο πολίτη, τολμήσει ν’ αναφερθεί στ’ αυτονόητα και πώς νιώθει, βλέποντας την απορριπτικότητα-στασιμότητα που χαρακτηρίζει τη διαχρονική στρατηγική των Κυπρίων πολιτικών.
Αλήθεια πόσοι είναι αυτοί που πιστεύουν, ότι μέσα από το Κυπριακό δεν χτίστηκαν καριέρες και καριέρες πολιτικών; Ποιοι παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις για το Κυπριακό και εκτιμούν ότι η νυν κυβέρνηση είναι ταγμένη και πλήρως αφοσιωμένη στη λύση του προβλήματος; Ποιο τελικώς είναι επιχείρημα που καθιστά ξέπλυμα της Τουρκίας και κάθε φορά προσάπτεται στον όποιο διαφωνεί με τη λογική της «φάμπρικας»;
Κουραστήκαμε ή μήπως δεν κουραστήκαμε ως λαός, από τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια των κυβερνώντων; Είμαστε ή δεν είμαστε θυμωμένοι από την αδυναμία, την ανημποριά και την ανεπάρκεια του κράτους; Ποιος πολίτης με μέσο όρο αντίληψης, δεν ενοχλήθηκε από τις ατυχείς δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, αμέσως μετά τις πυρκαγιές; Ποιος τελικώς είναι αυτός που «χαρίζει» την Αμμόχωστο; Αυτός που ζητάει διαφοροποίηση της πολιτικής, απαιτώντας λύση ή αυτός που εδώ και χρόνια, υιοθετεί και εφαρμόζει στρατηγικές που τσιμεντώνουν τη διχοτόμηση;
Τι είναι αυτό που προτείνει η «φάμπρικα» του Κυπριακού, που θα αλλάξει τα δεδομένα και θα φέρει την επανένωση του τόπου μας; Τι είναι αυτό που έχουν στο μυαλό τους για την πατρίδα μας και δεν το γνωρίζουμε; Εν κατακλείδι, διατηρούμε ακόμη και σ’ αυτό το χρονικό σημείο την πολυτέλεια της σιωπής; Τι στο καλό είπε, ο Ανδρέας Καζαμίας και ο κάθε Ανδρέας τούτου του τόπου και σας ενοχλεί;
