Της Ελένης Ξένου
Επισκέφθηκα πολλές φορές τα Κατεχόμενα. Η πρώτη φορά ήταν με τον πατέρα μου, λίγο μετά τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων όταν πήγαμε να βρούμε το σπίτι του στη Λάπηθο, για το οποίο οι δικές μου μνήμες ήταν ελάχιστες και ξεθωριασμένες, ενώ για εκείνον ήταν μια ολόκληρη ζωή, σφηνωμένη στα μωσαϊκά των παιδικών του χρόνων που τα περπάτησε ξανά συγκλονισμένος.
Πόσο δύσκολο είναι να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά των αρμοδίων (κρατικών και μη) ώστε να δράσουν άμεσα, συντονισμένα και αποτελεσματικά για ένα θέμα το οποίο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου; Επεξηγώ: