Το μήνυμα δεν ελήφθη

Όταν το 2024 το εκλογικό σώμα ψήφισε τον Φειδία για να δώσει ένα χαστούκι στα κόμματα ως μήνυμα χλευασμού του πολιτικού συστήματος, οι πολιτικοί αρχηγοί σοκαρισμένοι από το αναπάντεχο (γι’ αυτούς) ράπισμα δήλωναν πως θα συλλογιστούν και θα περισυλλογιστούν και θα επανέλθουν δριμύτεροι. Είδατε από τότε μέχρι σήμερα κάποια περισυλλογή που να οδήγησε σε ουσιαστικούς προβληματισμούς, παραιτήσεις ή κάποια αλλαγή πορείας με κατεύθυνση την ανανέωση; Είδατε κάποια επεξεργασία εκείνου του μηνύματος πέραν του ότι ενδεχομένως να προσέλαβαν άτομα να διαχειρίζονται καλύτερα τα δικά τους σόσιαλ μίντια; Τίποτα δεν είδαμε παρά μόνο ένα Φειδία να αλωνίζει μέσα στην αμάθειά του τους διαδρόμους της Κομισιόν και να μας κάνει ρεζίλι, την ίδια ώρα που οι πολιτικοί αρχηγοί μέσα από την κοντόφθαλμη αντίληψή τους εξακολουθούσαν να δημιουργούν χώρο για να εμφανιστούν κι άλλοι «αντισυστημικοί σωτήρες». Και τώρα αυτοί οι διαφόρων λογιών «αντισυστημικοί» καταλαμβάνουν, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της «Κ», τον ενδιάμεσο χώρο, αφήνοντας τα κόμματα του Κέντρου να ασθμαίνουν ακόμη περισσότερο, αφού δεν τους βγήκε –όπως ήλπιζαν– η οπορτουνιστική τους κίνηση να γίνουν συγκυβέρνηση, με αποτέλεσμα να παραπαίουν χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας –αν είχαν θα έφευγαν εδώ και καιρό από τη συγκυβέρνηση– μέσα στους μετεωρισμούς και τις σπασμωδικές κινήσεις να σώσουν εαυτούς. Ένας στους πέντε Κύπριους στις Ευρωεκλογές επέλεξε έναν υποψήφιο που δεν είχε καμία απολύτως πολιτική θέση, απλώς και μόνο επειδή ήταν ένα νεαρό παιδί που με ειλικρίνεια έλεγε «ελάτε να τους δείξουμε ότι δεν τους θέλουμε». Και επειδή το εκλογικό σώμα εδώ και χρόνια προσπαθεί να στείλει αυτό το μήνυμα μέσα από την αποχή, αλλά ουδέποτε εισακούστηκε από τους κομματάρχες που βολικά έκοβαν και έραβαν στα μέτρα τους τις εκλογικές αναμετρήσεις, αποφάσισε να λάβει πιο δραστικά μέτρα ψηφίζοντας τον συγκεκριμένο. Και έκτοτε τι έπραξαν οι πολιτικοί αρχηγοί; Πώς μας έδειξαν ότι έλαβαν το μήνυμα; Πώς μας δείχνουν τώρα που πλησιάζουν και πάλι εκλογές ότι απέκτησαν τα αντισώματα να νικήσουν τον ιό του λαϊκισμού που κυκλοφορεί καμουφλαρισμένος ως αντισυστημική πατέντα; Με ποιες θέσεις και κινήσεις αποδεικνύουν ότι εκείνο που πρωτίστως τους ενδιαφέρει δεν είναι να αυτοσυντηρηθούν στην καρέκλα, αλλά να συντηρήσουν το κόμμα τους σε μια πολιτική υγεία; Και ότι δεν πέφτουν στην παγίδα της πολιτικής της εικόνας; Πώς μας έπεισαν ότι διαθέτουν στελέχη με πολιτικό ανάστημα και πολιτική τόλμη να αμφισβητήσουν δημόσια τους αρχηγούς τους –και δη όταν αυτοί κινούνται με αυλές και προσωπικές φιλοδοξίες– υπερασπιζόμενα έτσι τον πολίτη και όχι το κόμμα; Πώς ανέλαβαν την ευθύνη για εκείνο το εκλογικό αποτέλεσμα ή μήπως κατά την κρίση τους δεν ευθύνονταν που εμφανίστηκε ένας Φειδίας να φέρει τα πάνω-κάτω και που φτάσαμε σήμερα η φαιδρότητα μιας τέτοιας επιλογής να ετοιμάζεται να εισέλθει στη Βουλή; Θεωρούν τα παραδοσιακά κόμματα ότι απλώς ο κόσμος έχασε μια καλή πρωία τον μπούσουλά του και ότι οι ίδιοι κανένα φταίξιμο δεν έχουν γι’ αυτό τον αποπροσανατολισμό; Πώς ο ΔΗΣΥ έδειξε να αντιλαμβάνεται τα λάθη του; Με το να στρουθοκαμηλίζει μετατοπίζοντας τις ευθύνες σε όσους δεν τον αφήνουν να «αγιάσει»; Πώς το ΑΚΕΛ διαχειρίζεται την αδυναμία του να απεγκλωβιστεί από τον παρωχημένο εαυτό του και να συνομιλήσει με το σήμερα, δεδομένου μάλιστα ότι η κοινή γνώμη επιζητά ένα κόμμα αριστερής κατεύθυνσης ευρωπαϊκού σοσιαλισμού; Πώς το ΔΗΚΟ έδειξε να αντιλαμβάνεται ότι το κόμμα του έχει χάσει κάθε αξιοπιστία, πρώτα με την απόφαση να γίνει συγκυβερνών και δεύτερο με το παρατεταμένο γάντζωμα του κ. Παπαδόπουλου στην καρέκλα μέχρι να βρεθεί ο τρόπος να εκπληρώσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες; Και τέλος, πώς όλοι αυτοί προσπαθούν να αναχαιτίσουν το τσουνάμι λαϊκισμού που κυκλοφορεί ξεδιάντροπα, αφού επιτρέπουν μέχρι και την κανονικοποίηση του ΕΛΑΜ, νίπτοντας τας χείρας τους; Η πολιτική αμηχανία και ο κατακερματισμός παγιώνονται, έδειξε η δημοσκόπηση της «Κ». Οι πολιτικοί αρχηγοί μας όμως αγρόν ηγόρασαν.