Της Ελένης Ξένου
Θέλοντας να είναι ειλικρινής, είπε η κα Δημητρίου, παραδέχτηκε σε πρόσφατη εκπομπή πως «ο ΔΗΣΥ εξακολουθεί να έχει προβλήματα εσωστρέφειας», σπεύδοντας ωστόσο να συμπληρώσει πως παρότι «θέλουν να προχωρήσουν παρακάτω, δεν τους αφήνουν να αγιάσουν». Ποιοι δεν τους αφήνουν να αγιάσουν, δεν διευκρίνισε.
Την ίδια ώρα, σε άλλη εκπομπή, ο κ. Καρούσος σημείωσε ότι «το κόμμα διανύει τη δυσκολότερη περίοδό του» και ότι «έχει έρθει η ώρα να γίνει μια συνάντηση της ηγεσίας, δηλαδή της κας Δημητρίου, του κ. Νεοφύτου και του κ. Αναστασιάδη, για να βγάλουν –είπε– μήνυμα ενότητας προς τα έξω και να διαψεύσουν τις Κασσάνδρες» (υποθέτω αναφέρεται στους ίδιους που δεν τους αφήνουν να αγιάσουν). Και σαν να μην έφταναν αυτές οι ηχηρές δηλώσεις, ήρθε ακόμη μία από τον κ. Νεοφύτου σε άλλη εκπομπή, όπου ερωτώμενος αν θα στηρίξει τον κ. Μιχαηλίδη απάντησε πως πρόκειται για φαιδρότητες και ότι «θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για την παράταξή μας διότι εδώ αναγιωθήκαμε αλλά και επειδή οι προδομένοι ποτέ δεν προδίδουν».
Και μετά από όλα αυτά τα περισπούδαστα που κυκλοφόρησαν, έρχεται ευλόγως ο σκεπτόμενος πολίτης να διερωτηθεί κατά πόσο εκεί στην Πινδάρου κατάλαβαν τι πήγε λάθος ή αν ο καθένας παραμένει κλεισμένος στη φυσαλίδα του, αδυνατώντας να αντιληφθεί την πραγματική πραγματικότητα. Διότι στην πραγματική πραγματικότητα εκείνο που πιστεύει ο σκεπτόμενος πολίτης δεν είναι ότι ο ΔΗΣΥ έχασε την αξιοπιστία του επειδή κάποιοι «δεν τον αφήνουν να αγιάσει» ή επειδή «δεν έγινε ακόμα η συνάντηση των τριών που θα εκπέμψει το μήνυμα ενότητας», αλλά επειδή από την ώρα της μεγάλης ήττας ουδέποτε αντιμετώπισε τον εαυτό του με πολιτική τόλμη, ώστε να διαγνώσει τα λάθη του και να ξεχωρίσει τα ξερά από τα χλωρά. Αντί δηλαδή να αρθρώσει έναν στιβαρό πολιτικό λόγο που να εμπνέει και να αποτελεί αντίβαρο στη γενικότερη ελαφρότητα της πολιτικής, ανήγαγε την επίκληση της ενότητας σε πολιτική θέση μετέχοντας μάλιστα στο παιγνίδι της εικόνας με νεφελώδεις κινήσεις πολλαπλών ερμηνειών που δεν είχαν κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο.
Και όλα αυτά προκειμένου να μας πείσει πως προέχει η ενότητα, την ίδια ώρα που αυτή φάνταζε τόσο επίπλαστη όσο ποτέ άλλοτε και γι’ αυτό λειτουργούσε σαν ένα παραπέτασμα που έκρυβε την απροθυμία της ηγετικής ομάδας να διαχωρίσει τη θέση της από κατεστημένες καταστάσεις και πρόσωπα. Όταν τον περασμένο Φεβρουάριο η κα Δημητρίου ρωτήθηκε για τα αποτελέσματα του μεγάλου συνεδρίου, είπε χαρακτηριστικά πως «έγινε ένα άλμα δημοκρατίας» και πως «έκλεισαν ανοιχτά κεφάλαια, εκσυγχρονίστηκε το κόμμα, εμπλουτίστηκαν τα όργανα αποφάσεων και γενικά έγιναν τόσες πολλές τομές όσες δεν έχει κάνει κανένας άλλος πολιτικός χώρος». Προφανώς, όμως, μερικούς μήνες μετά, είναι ηλίου φαεινότερο πως όλες αυτές οι πρωτοποριακές τομές(;) δεν βοήθησαν στο να καταπολεμηθεί η εσωστρέφεια του κόμματος, αλλά ούτε και η θολούρα στις θέσεις του, αφού εξακολουθούν να επικαλούνται πρόσωπα και καταστάσεις που στη συνείδηση του πιο υποψιασμένου συναγερμικού φέρουν ευθύνη, όχι μόνο για την κατάντια του κόμματος αλλά και ολόκληρης της χώρας. Αν θέλουμε, λοιπόν, να μιλάμε με ειλικρίνεια, τότε καλό είναι να παραδεχτούμε πως κανένας δεν «ενόχλησε» το κόμμα περισσότερο από τον ίδιο του τον εαυτό.
Η εμμονή σε μια στρατηγική συνεχών μετατοπίσεων –μείγμα αμηχανίας και τακτικισμού– και η εντύπωση ότι η πολιτική ταυτότητά του διαμορφώνεται όχι με βάση τις αρχές του αλλά το τι «πουλάει» σε κάθε συγκυρία, δεν οφείλεται σε όσους δεν το «αφήνουν να αγιάσει», αλλά στη δική του αδυναμία ενδοσκόπησης και τολμηρών βημάτων. Κοντολογίς είναι ο ΔΗΣΥ από μόνος του που κατάφερε μια πολιτική κρίση να τη μετατρέψει σε κρίση ταυτότητας, ιεραρχώντας ως πρώτη του έγνοια να κρατηθούν οι τάχα μου ισορροπίες μιας επίπλαστης ενότητας, αντί να παράγει πολιτική. Κι αν ακόμα δεν είναι σε θέση να το καταλάβει, τότε το πότε θα «αγιάσει» φαντάζει πολύ μακρινό.
