Της Ελένης Ξένου
Όταν τον περασμένο Ιούλιο ο κ. Αναστασιάδης εμφανίστηκε επικριτικός προς τον ΔΗΣΥ λέγοντας πως «δυστυχώς έχουμε παρεκκλίνει της ορθής πορείας», ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης ήλθε αντιμέτωπος με την εξής εύλογη απορία: Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ότι η παρέκκλιση ξεκίνησε από την ώρα και τη στιγμή που ο ίδιος κλόνισε την εμπιστοσύνη του συναγερμικού, πρώτον, προς το πρόσωπό του με τον τρόπο διακυβέρνησής του και δεύτερον, προς το ίδιο το κόμμα με την «υπόγεια» υποστήριξη της υποψηφιότητας του κ. Χριστοδουλίδη και την υποδαύλιση του επερχόμενου αποπροσανατολισμού; Στην τότε παρέμβασή του φρόντισε ο κ. Αναστασιάδης, με τη δηκτικότητα που τον χαρακτηρίζει, να υποδείξει πως ο ΔΗΣΥ «αρκείται στον λαϊκισμό, στον μηδενισμό και στην υπόσκαψη» και έσπευσε να προβεί στην υπενθύμιση ότι «το κόμμα δεν δημιουργήθηκε για να ικανοποιεί τις φιλοδοξίες του όποιου από εμάς αλλά τις ανάγκες της χώρας». Την επομένη της παρέμβασης –αντιλαμβανόμενος πως ήταν ιδιαίτερα «αυστηρός»– δοκίμασε να κατευνάσει τα πνεύματα, λέγοντας πως εξέφραζε απλώς την ανησυχία του για την κρατούσα κατάσταση στον ΔΗΣΥ και πως δεν ήθελε να στοχοποιήσει την ηγεσία ή συγκεκριμένα στελέχη, παραδεχόμενος –γενικά και αόριστα– πως η ευθύνη βαραίνει όλους. Παρ’ όλα αυτά, δεν δίστασε να προειδοποιήσει πως «αν κάποιοι συνεχίσουν να καλλιεργούν την εσωστρέφεια αντί της ενότητας (ποια ενότητα επιτέλους;), και δεν συνειδητοποιήσουν πως προέχει η νικηφόρα πορεία του κόμματος στις βουλευτικές του ’26 και όχι οι προσωπικές τους επιλογές, δεν θα διστάσει να είναι αυστηρότερος την επόμενη φορά». Και να που ήλθε λοιπόν η επόμενη φορά. Και αυτή ήταν στην πρόσφατη συνεδρία του Πολιτικού Γραφείου του ΔΗΣΥ, όπου ακόμα μια «ηγετική» παρέμβαση του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας, άφησε τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη εμβρόντητο, όχι λόγω της αυστηρότητάς του αλλά λόγω της παραδοξότητάς του. Δεν έφτανε δηλαδή που ο κ. Αναστασιάδης μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται τη ζημιά που προκλήθηκε στο κόμμα από το πώς πολιτεύτηκε ο ίδιος –και δη στη δεύτερη πενταετία– φέρνει τώρα μαζί του στο προσκήνιο τον πρώην πρόεδρο του ΔΗΣΥ κ. Νεοφύτου, λέγοντας πως «σκέφτονται από κοινού μια συνάντηση με παλιά στελέχη του κόμματος για συστράτευση και συσπείρωση ενόψει των βουλευτικών». Και σαν να μην ήταν αρκετό αυτό το οξύμωρο, μίλησε και για τη συνεργασία που είχε με τον κ. Νεοφύτου κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του(;), που ήταν –όπως είπε– διακυβέρνηση ΔΗΣΥ. Κι αν όλο αυτό δεν είναι εμπαιγμός της νοημοσύνης του κόσμου, τότε τι άλλο μπορεί να είναι; Μόνο αν πιστεύει ο κ. Αναστασιάδης πως έχουμε πάθει αμνησία μπορεί να δικαιολογηθεί αυτή η παρουσιαζόμενη ως αγαστή συμπόρευση των δύο πρώην. Από την άλλη, είναι πραγματικά απορίας άξιον το ότι ο ΔΗΣΥ πραγματικά πιστεύει ότι στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, όπου κυριαρχεί η αβάσταχτη ελαφρότητα της εικόνας και ο λαϊκισμός προβάλλεται ως αντισυστημικός λόγος, το κόμμα θα ανοικοδομηθεί από τις στάχτες του επαναφέροντας στην πρώτη γραμμή το δίδυμο Αναστασιάδη-Νεοφύτου, τους οποίους οι πλείστοι πολίτες θεωρούν υπαίτιους γι’ αυτό το κατάντημα. Είναι με αυτούς τους πολιτικούς που διέθεταν μεν τις ικανότητες, αλλά τις προσπέρασαν προκειμένου να ικανοποιήσουν κάτι άλλο, που σίγουρα δεν ήταν το κόμμα ούτε η χώρα, που θα επανεφεύρει ο ΔΗΣΥ την ορθή του πορεία; Πολιτικοί που αμφότεροι ακόμα δεν αναγνώρισαν τα καταστροφικά τους λάθη –όπως το ότι έκαναν το έδαφος πρόσφορο για τον κάθε λογής «σωτήρα»– και εξακολουθούν να μην κατανοούν πως εκείνο που πραγματικά συμφέρει τον ΔΗΣΥ είναι να μην αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες συσπείρωσης, αλλά να μένουν σιωπηλοί και μεταμελημένοι. Κι αυτή η ιστορία με την ενότητα είναι καιρός επιτέλους να σταματήσει, διότι, πρώτον, δεν υφίσταται και αν υπάρξει θα είναι επίπλαστη και δεύτερον, μόνο αν ο ΔΗΣΥ ξεκαθαρίσει πού στέκεται σήμερα στη μετα-Αναστασιάδη και στη μετα-Νεοφύτου εποχή λογαριάζεται ως αφετηρία για να επανέλθει σε μια ορθή πορεία.
