Το απόλυτο χάος

Ένας πολιτικός για να κάνει καλά τη δουλειά του πρέπει να είναι σε θέση να κατανοεί την ανθρώπινη εμπειρία. Και μέσα από αυτή την κατανόηση να θέτει ως προτεραιότητά του να κάνει τη ζωή πιο ανθρώπινη. Ή, για να το θέσω πιο λιανά, πολιτικός χωρίς ενσυναίσθηση ώστε να αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις των πράξεών του στην ψυχολογία του πολίτη, παραμένει ανεπαρκής στην άσκηση πολιτικής. Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή; Εδώ και καιρό το κυκλοφοριακό πρόβλημα στη Λευκωσία έχει γιγαντωθεί. Οι ταυτόχρονες εργασίες στους δρόμους σε πολλαπλά σημεία χωρίς να προσφέρονται εναλλακτικές λύσεις, έστω και προσωρινές, έχουν ως αποτέλεσμα τη μετατροπή της καθημερινότητας του δύσμοιρου κάτοικου αυτής της πόλης σε μια εξαντλητική αναμέτρηση με την υπομονή του και την ψυχική του υγεία. Δεν φτάνει που ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει καταντήσει ένα διαρκές και καθόλα μάταιο κυνήγι του χρόνου, έρχεται και το κράτος με το υπουργείο Μεταφορών και όποιον άλλο αρμόδιο/αναρμόδιο να καθηλώσει τον άνθρωπο σε ατέρμονα μποτιλιαρίσματα με αλυσιδωτές παρενέργειες στην ήδη κλονισμένη ψυχολογία του.

Και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν χωρεί ούτε και συγχωρεί επιδερμικές δικαιολογίες, γιατί αν δεν αντιλαμβάνονται οι αρμόδιοι τι σημαίνει να κάνεις την καθημερινότητα του κόσμου ανυπόφορη χωρίς να του προσφέρεις μια εναλλακτική λύση, τότε το θέμα είναι σαφώς πιο βαθύ. Όταν δεν μπαίνεις καν στον κόπο να δείξεις πως έχεις καταστρώσει ένα πλάνο προκειμένου να πετύχεις μεν τη διεκπεραίωση των έργων, αλλά παράλληλα και την ελάχιστη επίπτωση των εργασιών στα ήδη ασφυκτικά δρομολόγια του πολίτη, τότε μία είναι η ερμηνεία που επιδέχεται ο τρόπος που ασκείς πολιτική: Ότι δεν σε ενδιαφέρει ποσώς να βρεις τρόπους να διευκολύνεις τον κόσμο και πως θεωρείς ότι αυτός ο κόσμος οφείλει να υπομένει τις όποιες εργασίες και έργα πρέπει να συμβούν αδιαμαρτύρητα και στωικά, λες και δεν τον αρκούν τα χίλια μύρια άλλα προβλήματα που καλείται να διαχειριστεί εξαιτίας της χρόνιας πολιτικής ανεπάρκειας των κρατούντων και της τεράστιας απόστασης μεταξύ πολιτικής και ενσυναίσθησης.

Μετά λοιπόν από τη δεκάχρονη ταλαιπωρία μέχρι να τελειώσει η πλατεία Ελευθερίας, με όλο το κυκλοφοριακό χάος που επέφεραν τα έργα υλοποίησής της, τώρα ο δύσμοιρος κάτοικος αυτής της πόλης πρέπει να υπομένει το ταυτόχρονο κλείσιμο οδικών αρτηριών που επιφορτίζει τους υπόλοιπους δρόμους του κέντρου, με αποτέλεσμα ένα μεγαλειώδες μποτιλιάρισμα από το οποίο δεν υπάρχει πουθενά έξοδος διαφυγής. Με πιο απλά λόγια, ο πολίτης καλείται να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του μέσα στο αυτοκίνητό του μπλοκαρισμένος από παντού. Και γιατί αυτή η συνθήκη πρέπει να γίνεται ανεχτή και αποδεχτή, είναι ένα θεμελιώδης ερώτημα που οφείλει ο αρμόδιος υπουργός να μας το απαντήσει πάραυτα. Η Μακαρίου είναι κλειστή, η Κωνσταντίνου Παλαιολόγου είναι κλειστή, στη Διγενή Ακρίτα γίνονται έργα, στην Ευαγόρου γίνονται έργα, το κλείσιμο αυτών των οδών σε συνδυασμό με το κλείσιμο λωρίδων λόγω έργων έχει μετατρέψει τη Στασίνου σε εφιάλτη, όπως επίσης και την έτσι κι αλλιώς αποτυχημένη Καλλιπόλεως. Ο Δήμος Λευκωσίας ισχυρίζεται ότι έκρουσε τον κώδωνα κινδύνου εδώ και μήνες, προειδοποιώντας ότι θα έρθει αυτή η μέρα του απόλυτου κυκλοφοριακού χάους στέλνοντας, όπως δήλωσε ο κ. Φάκας, ξεκάθαρο μήνυμα ότι πρέπει να επαναξιολογηθούν οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις στο κέντρο της Λευκωσίας.

Έκαναν μάλιστα, όπως είπε, και εισηγήσεις στο υπουργείο αλλά αντί να εισακουστούν «μπήκαν κάτω από το χαλί». Γιατί μπήκαν κάτω από το χαλί; Γιατί δεν επαναξιολογήθηκαν οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις; Γιατί δεν συνεδρίασαν από κοινού δήμος και υπουργείο Μεταφορών με στόχο να βρεθούν οι καλύτερες εναλλακτικές λύσεις μέχρι την αποπεράτωση των έργων; Γιατί δεν πιέζει περισσότερο ο δήμος το υπουργείο; Και γιατί το υπουργείο παραμένει ασυγκίνητο στην απαράδεκτη ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλει καθημερινά τον πολίτη; Υπάρχει κάποιος να δώσει μια απάντηση και μια απολογία ή στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα;