Ο ΔΗΣΥ της σιωπής

Επανέρχομαι στην υπόθεση με τα έργα του κ. Γαβριήλ, όχι για να ανακινήσω το πονεμένο αυτό θέμα, αλλά για να εστιάσω σε μια σοβαρή παθογένεια του ΔΗΣΥ που ανασύρθηκε μέσα από αυτή την ιστορία και η οποία καταδεικνύει την ανεπάρκεια της ηγεσίας του, αλλά και την αδυναμία των στελεχών του να διαχωρίσουν τη θέση τους απέναντι στην ανοχή ή και συνενοχή για την έκπτωση πολιτικού λόγου και σκέψης.

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο κ. Δίπλαρος θεωρεί πως αυτός είναι ο τρόπος να πολιτεύεται κανείς (!), στοχοποιώντας με τοξικό τρόπο ανθρώπους και δηλητηριάζοντας την κοινή γνώμη με διχασμούς και δίπολα, το υπόλοιπο κόμμα πώς στέκεται απέναντι σ’ αυτή τη συμπεριφορά πολιτικής κατρακύλας; Η ηγεσία πώς αντέδρασε ώστε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και όταν λέω στη θέση τους εννοώ στο ύψος των αρχών που ένα υγιές κόμμα οφείλει να υπερασπίζεται και πόσο μάλλον ο ΔΗΣΥ; Με το να σιγοντάρει σε δήθεν πιο ήπιο τόνο τις τοξικότητες του κ. Δίπλαρου και σηκώνοντας το δάχτυλο στους ακραίους (βλέπε ΕΛΑΜ) που «εργαλειοποιούν το θέμα για μικροπολιτικό όφελος» (τα δικά μας του γειτόνου μας) υποτιμώντας ταυτόχρονα τη νοημοσύνη μας; Αυτό λογαριάζεται ως πολιτικός λόγος που αρμόζει στον ΔΗΣΥ ή μήπως ως λόγος που άγεται και φέρεται αναλόγως προς τα πού προβλέπεται διαρροή ψήφων; Εκτός κι αν έχει πάθει τόση οπισθοδρόμηση το κόμμα ώστε να το εκφράζουν αυτές οι τακτικές και οι τακτικισμοί της ηγεσίας και των «οργισμένων» στελεχών που φωνασκούν με ηθικοφανή κηρύγματα, χωρίς ίχνος επίγνωσης και στοχασμού.

Πού στέκονται λοιπόν τα υπόλοιπα στελέχη; Γιατί τηρούν σιγήν ιχθύος; Αισθάνονται καλά που δεν διαχωρίζουν τη θέση τους υπερασπιζόμενοι όχι μόνο την ελευθερία της έκφρασης, αλλά και το τι συνιστά τον ΔΗΣΥ;

Αισθάνονται καλά με τη συνείδησή τους που δεν τολμούν να βγουν μπροστά την ώρα που η δημόσια συζήτηση δηλητηριάζεται από απλουστεύσεις, ηθικούς πανικούς και επιλεκτικές ευαισθησίες, οι οποίες υποκινούνται από το ίδιο τους το κόμμα εις βάρος της κοινωνίας και του πολιτικού ήθους; Και πώς άραγε περιμένουν να ερμηνεύσει ένας σκεπτόμενος πολίτης αυτή τη θλιβερή σιωπή τους; Υπάρχει άλλη ερμηνεία εκτός από τον φόβο για την απώλεια ψήφων ή κάποιου άλλου εσωκομματικού κόστους; Και πόσο άξιος εμπιστοσύνης μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος, από φόβο μη χάσει ψήφους ο ίδιος ή μην έχει εσωκομματικό κόστος, επιλέγει να σιωπά απέναντι σ’ αυτό τον πολιτικό κατήφορο, αφήνοντας χώρο στους ακραίους και στους λαϊκιστές να αλωνίζουν κανονικοποιώντας την ύπαρξή τους και οδηγώντας τον τόπο σε επικίνδυνες ατραπούς; Δεν έχουν κάποιο συνειδησιακό πρόβλημα τα στελέχη του ΔΗΣΥ, όταν την ώρα που η πολιτική χάνει μέρα με τη μέρα κάθε σοβαρότητα και εκφυλίζεται σε φθηνό λαϊκισμό και σε σοβαροφανή κηρύγματα κενών ουσίας και περιεχομένου, αυτοί σιωπούν μήπως και δεν εκλεγούν ή μήπως και πλήξουν την επίπλαστη ενότητα που πλασάρει με καμάρι η ηγεσία τους;

Είναι πραγματικά απορίας άξιον πώς ο ΔΗΣΥ ξέμεινε από στελέχη που τολμούν να αμφισβητούν την ηγεσία όταν αυτή παλινδρομεί ή λοξοδρομεί από θεμελιώδεις αρχές. Θα έπρεπε να ξέρουν πως με τη στάση τους όχι μόνο δεν προστατεύουν την ιστορία του κόμματός τους, αλλά πλήττουν την ίδια τη δημοκρατία και τον πολίτη, επιτρέποντας στην πολιτική μετριότητα να συνεχίσει να ευδοκιμεί. Όσο οι νηφάλιες και οι σοβαρές φωνές υποχωρούν αυτό είναι που συμβαίνει: ο δημόσιος λόγος παραδίδεται σε εκείνους που φωνασκούν πιο δυνατά και όχι που σκέφτονται πιο βαθιά. Και σε ένα κόμμα, που κάποτε ξεχώριζε ως η παράταξη της σοβαρότητας και της ουσίας, να απουσιάζουν σήμερα φωνές εντός που να λένε «ώς εδώ» σε μια ηγεσία η οποία φτάνει ακόμα και στο σημείο να τροφοδοτεί την ίδια την κοινωνία με τοξικότητα και διχασμό, είναι σοβαρή παθογένεια. Υπάρχει κανείς να μας εξηγήσει τους λόγους ή και πάλι σιωπή;