Έπρεπε να γίνει χτες

Η αλήθεια είναι πως την πιο εύστοχη δήλωση περί ανασχηματισμού την έχει κάνει ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ. «Αν είναι να γίνει έπρεπε να γίνει χτες», δήλωσε ο κ. Παπαδόπουλος και συμπύκνωσε σε μια πρόταση όλη την ουσία του θέματος. Πέραν του ότι έχει φτάσει στα όρια του ανεκδότου όλη αυτή η σεναριολογία που αφήνεται να αιωρείται σαν άλυτη εκκρεμότητα, ακόμα κι αν όντως το ενδεχόμενο του ανασχηματισμού είναι στα άμεσα πλάνα του Προέδρου της Δημοκρατίας, πιο κακό τάιμινγκ δεν θα μπορούσε να διαλέξει. Ο λόγος προφανής: Σε περίπου σαράντα μέρες η χώρα θα αναλάβει την Προεδρία της Ε.Ε., ένα γεγονός για το οποίο –θέλουμε να ελπίζουμε– οι υπουργοί ήδη προετοιμάζονται πυρετωδώς. Άρα σε τι ακριβώς θα ωφελήσει η αντικατάσταση κάποιων από αυτούς; Και πώς είναι δυνατόν μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα να προλάβουν οι όποιοι «αντικαταστάτες» τους να ενημερωθούν για όλα όσα πρέπει να γίνουν εν όψει Προεδρίας; Δεν είναι πασιφανές ότι μια αλλαγή προσώπων σε αυτή τη χρονική στιγμή το πιθανότερο είναι να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από εκείνα που προσδοκά να λύσει, προκαλώντας διοικητικές καθυστερήσεις και διαταράσσοντας τον συντονισμό σε κρίσιμα υπουργεία; Η εικόνα αποσταθεροποίησης στο παρά πέντε της Προεδρίας μας σε ποια ακριβώς χρησιμότητα αποσκοπεί; Ήδη, το γεγονός ότι συζητιέται το θέμα, δημιουργεί ακόμη περισσότερες ρωγμές στην εικόνα της κυβέρνησης και καλλιεργεί την αβεβαιότητα στους υπουργούς της, την ώρα που αυτοί πρέπει να δώσουν το εκατό τοις εκατό των δυνατοτήτων τους για να ανταποκριθεί η χώρα στη θεσμική υποχρέωση που καλείται να αναλάβει και η οποία απαιτεί σταθερότητα και καθαρό προσανατολισμό. Και είναι πραγματικά απορίας άξιο ότι η κυβέρνηση φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται πως μια τέτοια ατέρμονη συζήτηση περί του θέματος, όταν αναπαράγεται χωρίς σαφήνεια και κυρίως χωρίς λήψη αποφάσεων, μόνο φθορά προκαλεί. Φθορά για την αξιοπιστία του Προέδρου, φθορά για τους υπουργούς που βρίσκονται διαρκώς υπό αξιολόγηση, φθορά για την εικόνα της χώρας που ετοιμάζεται να αναλάβει έναν σημαντικό θεσμικό ρόλο. Με άλλα λόγια δεν έπρεπε καν να κυκλοφορεί προς τα έξω ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δεδομένης της χρονικής πίεσης που επιβάλλει η ανάληψη κρίσιμων ευρωπαϊκών υποχρεώσεων. Από την άλλη, αν υποθέσουμε ότι όλη αυτή η συζήτηση προέκυψε αυθαίρετα και χωρίς την πρόθεση του Προέδρου να προχωρήσει σε ανασχηματισμό, αυτό δεν τον απαλλάσσει από σωρεία ερωτημάτων που αναζητούν απαντήσεις. Δεν αναγνωρίζει αδυναμίες στο κυβερνητικό σχήμα ο Πρόεδρος και δη μετά από όλα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Δεν αναγνωρίζει πολιτικές ευθύνες κάποιων υπουργών του; Ούτε επαναλαμβανόμενα λάθη που υπαγορεύουν αλλαγή προσώπων; Και αν αναγνωρίζει, γιατί δεν έγιναν χτες, όπως εύστοχα δήλωσε ο κ. Παπαδόπουλος, οι αλλαγές προσώπων; Γιατί καθυστέρησε ώστε να φτάσουμε τώρα στο παρά πέντε της Προεδρίας; Κι αν δεχτούμε ότι αναγνωρίζει πως κάποιοι υπουργοί του απέτυχαν αλλά δεν θέλει σ’ αυτή την ευαίσθητα χρονική στιγμή να προκαλέσει αναταραχή, τότε πώς λογαριάζει να αιτιολογήσει τη δική του αποτυχία να αντικαταστήσει τους αποτυχημένους υπουργούς του την ώρα που έπρεπε, δηλαδή την ώρα της αποτυχία τους; Ή μήπως ο βαθύτερος λόγος που εξετάζεται το ενδεχόμενο του ανασχηματισμού είναι λόγω δυσαρέσκειας της κοινής γνώμης απέναντι στην κυβέρνηση και ανάγκης να ανανεωθεί η εικόνα της προκειμένου να ανακτηθεί και πάλι η εμπιστοσύνη προς αυτήν; Ένας ανασχηματισμός όμως δεν γίνεται γιατί το «επιβάλλει» η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ούτε και ως διαχείριση της πίεσης που δημιουργείται από τη δημόσια συζήτηση, αλλά γιατί ο Πρόεδρος της χώρας διαθέτει την τόλμη και την αποφασιστικότητα που απαιτεί η διόρθωση λαθών και η ανάληψη ευθυνών. Με πιο απλά λόγια, αν δεν είναι ξεκάθαρος ο λόγος για τον οποίο επιδιώκεται ο ανασχηματισμός, τότε κάθε συζήτηση περί αυτού το μόνο που προσθέτει είναι αχρείαστο θόρυβο. Και δυστυχώς, αν ο λόγος ήταν ξεκάθαρος, τότε όντως ο ανασχηματισμός θα γινόταν χτες.