Ποια ανεξαρτησία;

Η παρέλαση πέρασε από τον παράλληλο δρόμο, είπε. Έτριζαν οι πόρτες και τα παράθυρα του γηροκομείου από τα αεροπλάνα που πετούσαν από πάνω τους. Βγήκαν όλες στην πίσω αυλή, η φροντίστρια τις έβγαλε για να δουν την παρέλαση και να χαρούνε, έξι ήταν όλες κι όλες, η μία πέθανε τις προάλλες και από αυτές που απομείνανε οι δύο έχουν άνοια και ένας Θεός ξέρει τι σκέφτονταν καθώς έβλεπαν τους στρατιώτες να παρελαύνουν στη λεωφόρο. Εκείνη πάντως χάρηκε, έτσι μου είπε, συνήθως την παρέλαση την έβλεπε από την τηλεόραση, τώρα την είδε ζωντανά έστω και από κάποια απόσταση, τι ακριβώς γιορτάζουμε με ρώτησε, την Ανεξαρτησία, της απάντησα, κούνησε το κεφάλι πάνω-κάτω, η λέξη δεν της θύμιζε πλέον τίποτα οικείο. Τη δική της ανεξαρτησία την έχασε εδώ και μήνες, από τότε που έπρεπε να εισαχθεί σ’ αυτή τη στέγη ευγηρίας επειδή δεν μπορούσε πια να περπατήσει καλά και τώρα μαζί με άλλες ηλικιωμένες είναι πλήρως εξαρτημένη από αυτό εδώ το γηροκομείο που βρίσκεται στον παράλληλο δρόμο της παρέλασης.

Δύο αντιφατικές πραγματικότητες σε τόσο κοντινή απόσταση, δύο παράλληλοι κόσμοι που πουθενά δεν τέμνονται και τίποτα δεν τους ενώνει παρά μόνο θλιβερές διαπιστώσεις, οι οποίες δεν χωρούν σε καμιά «περήφανη γιορτή». Πόσων χρονών ήτανε άραγε η κάθε μια τους τη μέρα που συμφωνήθηκε η Ανεξαρτησία;

Πού βρίσκονταν άραγε στην πρώτη επέτειο; Κάνω τους υπολογισμούς και βρίσκω πως πρέπει να ήταν ακόμα μαθήτριες, όσες τουλάχιστον διέμεναν στην πόλη, οι άλλες που μεγάλωσαν στο χωριό ίσως και να μην πήγαιναν σχολείο και να βοηθούσαν τη μάνα τους στις δουλειές του σπιτιού, όπως και να ’χει ήτανε όλες τους κοριτσάκια που ονειρεύονταν έναν όμορφο γάμο, μιαν όμορφη οικογένεια, ένα ήσυχο και ειρηνικό μέλλον. Τον αγαπούσαν τον τόπο τους, ήθελαν να μείνουν εδώ, να φτιάξουν το σπίτι τους, να δουλέψουν για τα προς το ζην, να δουν τα παιδιά τους να προκόβουν και ούτε ξυστά δεν περνούσε από το μυαλό τους η σημερινή τους εικόνα, η μία πλάι στην άλλη, κάτω από την επιτήρηση μιας φροντίστριας να ισορροπούν στην πίσω αυλή ενός γηροκομείου και να παρακολουθούν την επέτειο της Ανεξαρτησίας του κράτους στο οποίο πίστεψαν και έπλασαν με τα χέρια τους και εκείνο τους γύρισε τόσο άνανδρα την πλάτη.

Εξήγησε άραγε κανείς σ’ αυτά τα παιδιά που είναι ντυμένα στα στρατιωτικά τους πως η πατρίδα, για την ανεξαρτησία της οποίας παρελαύνουν περήφανα, πέταξε στο περιθώριο τους ηλικιωμένους της, αυτούς δηλαδή που ήταν τότε τα νιάτα της εποχής για την οποία τώρα γιορτάζουμε και διαβάζουμε βαρύγδουπες ομιλίες; Τους είπε άραγε κανείς ότι τα νιάτα εκείνης της εποχής είναι σήμερα αφημένα στο έλεος της κάθε ιδιωτικής στέγης ευγηρίας και ότι το κράτος αυτό που παριστάνει σήμερα το ανεξάρτητο και το περήφανο δεν γνοιάστηκε ποτέ να τους παρέχει δομές και υποδομές, ώστε να διανύουν τα γηρατειά τους με αξιοπρέπεια και σεβασμό και κυρίως σε ένα όμορφο περιβάλλον όπως αξίζει στον κάθε άνθρωπο; Είπε κανείς άραγε σ’ αυτά τα παιδιά που παρελαύνουν «περήφανα» πως το πιο πιθανό είναι ότι και αυτά θα έχουν την ίδια κατάληξη, αν δεν απαιτήσουν καλύτερες συνθήκες για τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους και κατ’ επέκταση για τους εαυτούς τους; Διότι και γι’ αυτούς θα έρθει η στιγμή που δεν θα είναι πια ανεξάρτητοι, αλλά εξαρτημένοι από ένα κράτος το οποίο από την ανεξαρτησία του μέχρι σήμερα δεν φρόντισε να γίνει κράτος πρόνοιας ώστε όλοι αυτοί οι πολίτες που βοήθησαν στην οικοδόμησή του να γεράσουν με αξιοπρέπεια και επαρκή φροντίδα. Τους το είπε άραγε κανείς ή θα το διαπιστώσουν με την ίδια κατάπληξη, όπως αυτές οι ηλικιωμένες κυρίες που τώρα τους παρακολουθούν από την πίσω αυλή ενός γηροκομείου και συνάμα διερωτώνται τι πήγε τόσο λάθος ώστε να βρίσκονται μονίμως στο περιθώριο της… «γιορτής»;

elenixenou11@gmail.com