Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ένα ζήτημα σχετικά με τις θεατρικές παραγωγές στη χώρα είναι η επιλογή του έργου που τα θέατρα επιλέγουν να ανεβάσουν. Η επιλογή του ρεπερτορίου είναι σημαντική, είναι ωφέλιμο για το κοινό να έχει επιλογές που το αφορούν ή που του ανοίγουν νέους δρόμους και νέα παράθυρα. Εν ολίγοις να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος για το ανέβασμα. Αυτή τη σκέψη έκανα, καθώς πήγαινα για να παρακολουθήσω την παράσταση «Το κενό αυτοπροσώπως» του Άκη Δήμου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη, στο Θέατρο Δέντρο.
Με όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα στα του πολιτισμού, ιδίως στο ζήτημα του θεάτρου, που τείνει να ξεφουσκώσει και αυτό, αλλά και στα διαχρονικά και μάλλον ανίατα θέματα της Κυπριακής Βιβλιοθήκης και της έλλειψης παρά τις αντίθετες τοποθετήσεις σοβαρής Κρατικής Πινακοθήκης Σύγχρονης Τέχνης, με τη ΣΠΕΛ να είναι χώρος εκδηλώσεων, έκπληξη μού προκαλεί, και είναι ευχάριστη, η ζέση με την οποία η Βουλή των Αντιπροσώπων έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει ζητήματα όπως τα εικαστικά, αλλά και τη σύγχρονη λογοτεχνία του τόπου.