Του Απόστολου Κουρουπάκη
Παρακολούθησα την παράσταση «Χορικά Ύδατα» του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, σε κείμενο-σκηνοθεσία Λίνας Νικολακοπούλου στον τελευταίο σταθμό της εν Κύπρω περιοδείας της στη Λάρνακα.
Ουσιαστικά τα «Χορικά Ύδατα» ήταν ένα ποτ-πουρί αποσπασμάτων από κείμενα τραγωδιών, κωμωδίας («Τρώαδες», «Οιδίπους Τύραννο», από την «Κλυταιμνήστρα» της Γουρσενάρ) και από πιο σύγχρονα έργα, όπως το «Σκλαβί», το «Έκτο Πάτωμα» και το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», ενδυόμενα με μουσική και τραγούδια που η Λίνα Νικολακοπούλου είχε γράψει παλαιότερα για τις αντίστοιχες παραστάσεις. Ήταν δηλαδή μία μουσικο-θεατρική παράσταση, με στόχο να αναδειχθεί η χορική τέχνη, δηλαδή ο συνδυασμός ποίησης, μουσικής και χορού.
Η Λίνα Νικολακοπούλου δεν χωράει αμφιβολία πως κατέχει την τέχνη του λόγου, έχοντας χαρίσει στην ελληνική δισκογραφία διαχρονικά τραγούδια, και έχει ντύσει με στίχους της και θεατρικά έργα, τα οποία σημείωσαν επιτυχία. Άρα, όταν σχεδίαζε την παράσταση «Χορικά Ύδατα», είχε σίγουρα στο μυαλό της την έγνοια για τη συγγραφή των συνδετικών κειμένων. Και σε αυτό το σημείο η Νικολακοπούλου πέτυχε τον στόχο της, ο λόγος ήταν εκεί, αλλά αυτός χανόταν ελλείψει σαφούς δραματουργικού άξονα και συγκεκριμένης σκηνοθετικής γραμμής – ίσως χρειαζόταν ένας σύμβουλος για να δέσει τα κείμενα μεταξύ τους και να δώσει στα κείμενα της Νικολακοπούλου την προσοχή που άξιζε να είχαν. Δυστυχώς, με δυσκολία τα συνδετικά κείμενα μπορούσαν να αποτελέσουν ικανές γέφυρες για να ενωθούν μεταξύ τους οι αποσπασματικές αφηγήσεις σπουδαίων κειμένων ή άλλων εμβληματικών για την εποχή τους παραστάσεων.
Οι ερμηνείες (Αννίτα Σαντοριναίου, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Στέλα Φυρογένη, Χάρης Πισίας, Νιόβη Χαραλάμπους, Χρήστος Γκρόζος, Μαρία Τσιάκκα και Λουκάς Προκοπίου) δεν είχαν κάτι το αξιοσημείωτο να επιδείξουν, με εξαίρεση τον μονόλογο της Στέλλας Φυρογένη, στην «Κλυταιμνήστρα» της Γιουρσενάρ. Οι ηθοποιοί θεωρώ πως μπήκαν σε μία συνθήκη η οποία στερείτο δραματουργικού υποβάθρου. Θα έλεγα πως οι ερμηνείες έμειναν σε ένα πολύ πρώτο επίπεδο και σε κάποιες περιπτώσεις έμοιαζαν και ξεπερασμένες.
Μάλιστα, έχοντας οι ηθοποιοί ταυτόχρονα το «βάρος» και την ευθύνη του τραγουδιού, στο οποίο η Νικολακοπούλου, όπως είναι και λογικό άλλωστε, έδωσε μεγαλύτερη σημασία τα πράγματα βάραιναν προς την προσπάθεια απόδοσης του τραγουδιού, παρά στην υποκριτική. Πράγμα το οποίο φάνηκε κατά τη γνώμη μου, μιας και το μουσικό κομμάτι της παράστασης απείχε παρασάγγας από το δραματουργικό-σκηνοθετικό, όπου οι ηθοποιοί αναλόγως της υποκριτικής τους σκευής προσπαθούσαν να ισορροπήσουν μεταξύ ερμηνείας και περφόρμανς.
Αν τα «Χορικά Ύδατα» ήταν μία αμιγώς μουσική παράσταση ή ένα αφιέρωμα στη Λίνα Νικολακοπούλου σίγουρα θα κάναμε διαφορετική συζήτηση. Σαφώς και οι απαιτήσεις για πιο συγκεκριμένες θεατρικές πράξεις θα ήταν λιγότερες. Ο μουσικός Σωκράτης Λεπτός στις ενορχηστρώσεις, τη διεύθυνση ορχήστρας και τη μουσική διδασκαλία έφερε εν ολίγοις, μαζί με τους μουσικούς επί σκηνής (Κατερίνα Παράσχου, Αντρέας Θεοχάρους, Ιωάννης Καρσεράς, Αντρέας Κραμπιάς, Σωκράτης Λεπτός, Ανδρέας Μιχαλόπουλος, Μάριος Σολωμού) ολόκληρο το βάρος της παράστασης. Το σκηνικό του Άγγελου Μεντή δεν αντιλήφθηκα ακριβώς τον σκοπό που εξυπηρετούσε για τα «Χορικά ύδατα», αν εξαιρέσω τα αγαλματίδια που όριζαν τα αρχαία κείμενα και ο πύργος του Άιφελ που έβαζε το κοινό στη συνθήκη του «Έκτου πατώματος». Το ίδιο συνέβη νομίζω και με τα κοστούμια του Άγγελου Αγγελή, τα οποία έμοιαζαν με εύκολες λύσεις, όπως για παράδειγμα το πηλήκιο του Ταλθύβιου ή τα καλπάκια των Ελλήνων πολεμιστών που θα έπαιρναν τις Τρωάδες στην Ελλάδα. Η κίνηση του Φώτη Νικολάου δυστυχώς δεν βοήθησε την παράσταση σε επίπεδο ατμόσφαιρας και ροής. Και εκεί δεν κατάφερε ο χορογράφος να ζυγίσει επαρκώς τα πράγματα.
Καταληκτικά, τα «Χορικά Ύδατα» της Λίνας Νικολακοπούλου, αν και θεωρώ πως υπήρχε η πρόθεση από πλευράς της δημιουργού τους, δεν επιτέλεσαν τον στόχο τους, εφόσον μιλάμε για θεατρική παράσταση.
