Του Απόστολου Κουρουπάκη
Στην πρόσφατη ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης o πρώην πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου, ο Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης έκανε έκκληση στις Ακαδημίες Αθηνών και Κύπρου (αυτή της Κύπρου, αλήθεια υπάρχει και λειτουργεί;) καθώς και στον αρχιεπίσκοπο Κύπρου να παρέμβει για να συνετίσει έναν ποιητή, καλό ή κακό, δεν έχει σημασία, στην προκειμένη τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη. Αλήθεια τώρα; Να παρέμβουν όλοι αυτοί και να εκδώσουν μία απανταχούσα ώστε να μη διαβάζουν οι νέοι μας βέβηλα και ασεβή ποιήματα; Να εκδώσουν φετβά και να προσαχθούν στην πυρά τα βιβλία του ποιητή –αν όχι όλα, αυτά στα οποία περιλαμβάνονται τα ανίερα ανοσιουργήματα, που τολμούν να τα λένε κάποιοι ποιήματα;…
Δεν με ενδιαφέρει αν ο ποιητής, οποιοσδήποτε ποιητής, είναι βέβηλος, προκλητικός, καταραμένος ή ευλογημένος, με νοιάζει η ποίησή του να ακουμπά τον κόσμο, να αγγίζει την ανθρώπινη ψυχή. Να είναι καταγγελτικός απέναντι σε όσα κατατρύχουν τις ζωές μας. Με ενδιαφέρει ο ποιητής να είναι παρών στο σήμερά του, να είναι ωσεί παρών στο παρελθόν του τόπου του και να επαναφέρει στη δημόσια συζήτηση, μέσω της ποίησης, το χθες που δεν έγινε μάθημα για το παρόν. Ακόμα και να διαβλέπει το μέλλον.
Εννοείται πως οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα και να λέει ό,τι θέλει και να γράφει ό,τι θέλει, είτε στα βιβλία του, είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά αυτό πόρρω απέχει από τις ad hominem επιθέσεις. Με θλίβει επίσης το γεγονός πως βρέθηκαν αρκετοί και αρκετές που σχολίασαν με τρόπο «ευγενικό» και εμπνεόμενοι από μέτρο και ήθος, για να αποδομήσουν, άλλοι/ες τα ποιήματα και άλλοι/ες το πρόσωπο. Και ειρήσθω εν παρόδω ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στην αξιότιμη κυρία που τη λένε Ποίηση. Τώρα αν αρέσει ή όχι, είναι άλλη συζήτηση. Ας γίνει μία νέα αποτίμηση του έργου του.
Επιστρέφω όμως στο βασικό για εμένα ζήτημα. Με τρομάζει το γεγονός ότι ζητείται, έστω και με πλάγιο τρόπο, να επέμβει ο αρχιεπίσκοπος, ο οποίος έχει να ασχοληθεί με σοβαρότερα προβλήματα, εκκλησιαστικά και θρησκευτικά, που ταλανίζουν την Εκκλησία. Και οι Ακαδημίες Αθηνών και Κύπρου, ως τι θα επέμβουν… και αν το κάνουν; Με τρομάζουν τέτοιες επικλήσεις.
Με τρομάζει επίσης πως οι ενώσεις Λογοτεχνών, κάθε απόχρωσης και πολιτικής θέσης, δεν βρήκαν ακόμα έναν λόγο για να αντιδράσουν έναντι της επίθεσης που δέχεται ένας ομότεχνός τους και η λογοτεχνία γενικά. Να βρουν δυο λόγια να πουν, όχι για να υποστηρίξουν τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη, αλλά για να βάλουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση όσον αφορά την Τέχνη που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Τη λογοτεχνία δεν την οριοθετούν πνευματικά ιδρύματα ή φορείς όπως η Εκκλησία ή το κράτος. Και ο λόγος για τον οποίο όφειλαν να έχουν αντιδράσει είναι επειδή αυτός που έβαλε εναντίον της Τέχνης τους και δευτερευόντως εναντίον ενός λογοτέχνη είναι ένας άνθρωπος που κατείχε τη θέση του προέδρου της ιστορικής Ένωσης Λογοτεχνών.
Εννοείται πως σιγή ασυρμάτου έπεσε και από τις υπόλοιπες πολιτιστικές συσσωματώσεις, με τη λογική υποθέτω, μακριά από μας και όπου θέλει ας πάει… έστω και αν έχουν εντοπίσει σε άλλες περιπτώσεις –δικαίως ή αδίκως– λογοκρισία ή τάσεις συντηρητισμού στα πολιτιστικά πράγματα της χώρας. Θα μου πείτε βέβαια πως η περίπτωση αυτή είναι ιδιωτική, είναι απλώς μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από έναν ιδιώτη. Και άλλοι χαίρονται και λένε «απόκτησεν τζι η κοπριά βρουκάλι», άλλοι θεωρούν πως ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης έχει τιμηθεί από την Πολιτεία άρα «τι χρεία έχομεν», και η επίκληση στις Ακαδημίες και στην Εκκλησία έγινε από έναν ιδιώτη… οπότε δεν μας πέφτει λόγος. Εγώ θα αντέτεινα «των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν» και ενίοτε φωνασκούμε και κατά κάποιο τρόπο τηρούμε το: «Απ’ ον φορτώννει π’ όσσω σου, τάνα του να φορτώσει». Αλλά όλα αυτά είναι μέχρι να μας βρει το «λαμπρόν» κι εμάς και τότε θα κλαίμε επί ερειπίων, αφού «τζει που πέφτει κρούζει».
Τον Ιανουάριο του 2025 είχα γράψει με αφορμή την ανακοίνωση του ΑΠΟΕΛ προς τον υπουργό Εργασίας και προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας: «[…] Και για να είμαι ειλικρινής αυτού του είδους οι ανακοινώσεις υπάρχουν και γιγαντώνονται και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και γίνονται ουσιαστικά τροχιοδεικτικά μελλοντικών ενεργειών. Και σίγουρα δεν είναι αποκλειστικότητα των οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων. Τέτοιες τοποθετήσεις μπορεί να βρει κάποιος από ανθρώπους που υπηρετούν και άλλους τομείς, και πάλι καταλήγεις στο ίδιο, πού να μπλέκεις τώρα; Και έτσι οι συμπεριφορές και οι αήθεις επιθέσεις κανονικοποιούνται και σε δεύτερο χρόνο μετατρέπονται σε επίσημες ανακοινώσεις, και από εκεί και πέρα το παιχνίδι το κερδίζει αυτός που επιτίθεται με κάθε μέσο και πέρα από κάθε κανόνα».
Το ποίημα του Χαραλαμπίδη «Έρρει τα κάλα» πάντως ταιριάζει σε όσα ζούμε αυτή την περίοδο.
