Του Απόστολου Κουρουπάκη
Παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα σε δύο βραδιές στη Λευκωσία και στη Λεμεσό η μουσική παράσταση «Εραπωτόκριτος», μία παραγωγή της Βιταμίνα, σε σύνθεση μουσικής και προσαρμογή του κειμένου του Βιντσέντζου Κορνάρου, των Δημήτρη Σπύρου και Ανδρέα Ροδοσθένους, με τη Γιολάντα Τσιαμπόκαλου - Sadahzinia, τον Δημήτρη Σπύρου, τον Ανδρέα Ροδοσθένους και τον Πάνο Πενταρίτσα να βρίσκονται επί σκηνής.
Η δυνατή αυτή ομάδα παρουσίασε τον «Ερωτόκριτο», με έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα και πρωτότυπο τρόπο, έχοντας ως μουσική βάση το χιπ-χοπ και τη ραπ. Ομολογουμένως επρόκειτο για ένα δύσκολο εγχείρημα, δεδομένης της ιδιαίτερης γλώσσας του Κορνάρου, την κρητική διάλεκτο του 17ου αιώνα, τη μακρά μουσική του παράδοση, αλλά και του μεγέθους του κειμένου. Ωστόσο, κατάφεραν και ξεπέρασαν όλα τα παραπάνω εμπόδια, αν τα θεωρήσουμε ως τέτοια, δίνοντας ένα αποτέλεσμα που δεν έχανε, κατά τη γνώμη μου πουθενά. Το κείμενο που ακούστηκε συμπύκνωνε την ιστορία της «αμάλαγης» φιλιάς της Αρετούσας με τον Ερωτόκριτο, αποτύπωνε σε κάθε στιγμή τις εντάσεις του κειμένου και των χαρακτήρων του μυθιστορήματος. Το αναγεννησιακό κείμενο του Βιντσέντζου Κορνάρου δεν έχασε από την αίγλη του, απλώς βρήκε ένα διαφορετικό τρόπο να ανασάνει ξανά.
Η λιτή μουσική περιένδυση των στίχων του Κορνάρου, χωρίς αυτό να σημαίνει ένδεια ηχοχρωμάτων, κατάφερνε να μεταφέρει τους ήχους των λέξεων, και ακουγόντουσαν τα λόγια τους σαν «νόστιμος κιλαδισμός» και σαν «το μουρμούρι του νερού», για να χρησιμοποιήσω φράσεις του ποιητή. Καμία αχρείαστη μουσική προσθήκη, ή προσπάθεια οπτικού ή μουσικού εντυπωσιασμού, κέρδιζε το αφτί η απλότητα, που όμως έκρυβε από πίσω της μουσικό πλούτο. Ήχους σύγχρονους, μουσικές του κόσμου, γλώσσες άλλες που οργανικά έμπαιναν στην αφήγηση. Τίποτε στον «Εραπωτόκριτο» δεν έμοιαζε παράταιρο ή περιττό. Οι συντελεστές θεωρώ πως μέτρησαν και τις απαντοχές του κοινού, και έφτιαξαν μία μουσική παράσταση με μέτρο, χρονικό και ηχητικό, σχεδόν σαν να ήθελαν να σφυγμομετρήσουν τον παλμό εκείνων που είχαν απέναντί τους.
Ο «Εραπωτόκριτος» του Δημήτρη Σπύρου και του Ανδρέα Ροδοσθένους, με τη σύμπραξη βέβαια και των Sadahzinia και Πενταρίτσα, σίγουρα δεν ήταν απλώς ένα πείραμα που πέτυχε, αλλά μια δουλειά που κρύβει μελέτη, ζύγισμα και ευθύνη. Πράγμα άλλωστε που ο Δημήτρης Σπύρου, με τον συνεργάτη του Ανδρέα Ροδοσθένους, έχουν αποδείξει πολλές φορές και στο παρελθόν. Αναζητήστε προηγούμενες δουλειές τους, και θα το διαπιστώσετε. Το ίδιο ισχύει και για τη Γιολάντα Τσιαμπόκαλου - Sadahzinia και τον Πάνο Πενταρίτσα, οι οποίοι δουλεύουν την παράδοση με έναν τρόπο που της δίνει ανάσες. Και όπως μού είπε η Sadahzinia και το απέδειξε και με τον «Εραπωτόκριτο»: «Από τη στιγμή που ένα κείμενο ξαναλέγεται, ξαναζεί. Δεν το αγγίζεις για να το εκμοντερνίσεις, αλλά για να το ακούσεις αλλιώς. Αν καταφέρεις να το περάσεις μέσα από τη φωνή σου χωρίς να του πάρεις την ψυχή, τότε του δίνεις νέα ζωή. Και αυτό είναι η ανανοηματοδότηση, όχι να αλλάξεις το έργο, αλλά να το κάνεις να μιλήσει στο παρόν».
