Απόστολος Κουρουπάκης
Ο «Γυάλινος κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Θανάση Γεωργίου, ανέβηκε στο Θέατρο Δέντρο για αριθμό παραστάσεων τις προηγούμενες εβδομάδες. Πρόκειται για ένα από τα εμβληματικά έργα του Αμερικανού σκηνοθέτη, που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1944 στο Σικάγο και το 1945 κέρδισε το Βραβείο New York Drama Critics Circle Award.
Το σκηνοθετικό αυτό εγχείρημα του Θανάση Γεωργίου δεν δικαιώνει τις προσπάθειές του να αναδείξει το σπουδαίο αυτό έργο, αφού θεωρώ πως εγκλωβίστηκε σε μία ανάγνωσή του που το απογύμνωνε από τις αρετές του, από την απόγνωση των ηρώων του και την ευθραυστότητά τους.
Ο Τενεσί Ουίλιαμς γράφει για μία οικογένεια, την οικογένεια Ουίνγκφιλντ, που ζει την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης, η οποία βρίσκεται μεταξύ του χθες και του αύριο, μιας οικογένειας που μοιάζει πολύ με αυτή του συγγραφέα. Που ακόμα βρίσκεται στη σκιά του πατέρα, ο οποίος τους έχει εγκαταλείψει… Ο γιος, ο Τομ, που τον υποδύεται ο Ανδρέας Κούτσουμπας (σε συνδυασμό με τον Θανάση Γεωργίου, ο οποίος λειτουργεί και ως αφηγητής, αλλά και ως ένας άλλος Τομ) θέλει να ξεφύγει από τη μιζέρια, αλλά έχοντας στις τσέπες του πολλά βαρίδια, και ίσως να του λείπει και το κουράγιο για τη μεγάλη απόφαση. Ο Ανδρέας Κούτσουμπας υπάρχει στη σκηνή περισσότερο ως θυμωμένος νέος, παρά ως προβληματισμένος ή και μπερδεμένος, ή ως μετέωρος σε δύο κόσμους. Θυμωμένος με τη μητέρα του, την Αμάντα, που υποδύεται η Σοφία Καλλή, είναι ο Τομ, και μένει εκεί… Με τη Σοφία Καλλή να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ αφέλειας και παρελθοντολαγνείας, χωρίς να καταφέρνει να σχηματίσει την ηρωίδα που την ταλανίζει η μίζερη ζωή που διάγει, σε συνδυασμό με το βάρος που φέρει λόγω της κόρης της, της Λόρας, που υποδύεται η Μαρία Κωνσταντίνου. Μία Λόρα άγνωστης κοπής, λίγο μπερδεμένη, λίγο ντροπαλή, αλλά διόλου εύθραυστη, και η ευθραυστότητα δεν εμφανίζεται ούτε στο προβληματικό της πόδι, αλλά ούτε και στον χαρακτήρα της. Είναι περισσότερο απαθής παρά εγκλωβισμένη στον κόσμο της, η οποία ξαφνικά με την άφιξη του Τζίμι, που παίζει ο Σταύρος Δημόπουλος, του φίλου του αδελφού της, εναλλάσσεται, μεταπηδά με ευκολία από τη μία κατάσταση στην άλλη… Ναι, είναι ευτυχισμένη που βρίσκεται μαζί του, αλλά χωρίς να διαγράφεται η ενδιάμεση κατάσταση. Ο δε Τζίμι λειτουργεί με την αμηχανία ενός προσκεκλημένου σε δείπνο, χωρίς όμως να καταφέρνει και με αυτή τη διάθεση πορεύεται στη σκηνή. Γενικά, οι ερμηνείες των ηθοποιών (Σοφία Καλλή, Ανδρέας Κούτσουμπας, Μαρία Κωνσταντίνου, Σταύρος Δημόπουλος) δεν βοηθούσαν ώστε να αναδειχθούν οι ήρωες του Ουίλιαμς, και ο περίπλοκος ψυχισμός τους. Ο Θανάσης Γεωργίου, ως αφηγητής/ηθοποιός και ως σκηνοθέτης, και ως μία μορφή του Τενεσί, σχεδόν τριχοτομήθηκε, με αποτέλεσμα η παράσταση, κατά τη θέασή μου, να μην καταφέρνει να αναδείξει ζητήματα όπως τα χαμένα όνειρα, το άγνωστο μέλλον, τις κρίσεις –στην κοινωνία και στην οικογένεια, ή την ευθραυστότητα των σχέσεων.
Το σκηνικό των Έλενας Κοτασβήλι και Τάσου Γκοβάτσου, οι περιστρεφόμενες σιδερένιες σκαλωσιές, ως απλά δωμάτια ή ως χώροι επισφαλούς ασφάλειας, δεν εξυπηρετούσε την παράσταση, με τους ηθοποιούς να πρέπει να ανεβοκατεβαίνουν επίπεδα, με αποτέλεσμα έστω και ανεπαίσθητα να επηρεάζεται η κίνηση των ηθοιποιών. Τα δε γυάλινα αντικείμενα, παραταγμένα στα αριστερά της σκηνής και εμπρός από αυτή, δεν είχαν καμία ουσιαστική σημασία, ή έστω υπόνοια συμβολισμού, εκτός από τον προφανή φυσικά, δεν προσέθεταν ωστόσο στο σύμπαν της παράστασης, ή του έργου του συγγραφέα.
Ο Θανάσης Γεωργίου αφαίρεσε από τους ήρωες του «Γυάλινου κόσμου» του Τενεσί Ουίλιαμς την υπόστασή τους, δημιουργώντας ήρωες αλλιώτικους, σχεδόν ατραυμάτιστους.
