Απόστολος Κουρουπάκης
Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα πρόθεση να ασχοληθώ περισσότερο με το ζήτημα του ζωγράφου Γιώργου Γαβριήλ και τις αήθεις και ασυνάρτητες και στο τέλος επικίνδυνες επιθέσεις εναντίον του, με αφορμή την έκθεσή του στην Πάφο. Δεν θα ασχολούμουν όχι γιατί θεώρησα πως δεν ήταν σημαντικά όσα έγιναν, αλλά γιατί ένιωθα πως δεν είχα να προσθέσω τίποτε περισσότερο, απ’ όσα έγραψα το 2020, πάλι με αφορμή έργα του Γαβριήλ, αλλά και πιο πρόσφατα, με την Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής και το βιβλίο που συνόδευε την κυπριακή συμμετοχή, αλλά και με την επίθεση, διαδικτυακή, εναντίον του ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη, από τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη, ο οποίος έκανε έκκληση στις Ακαδημίες Αθηνών και Κύπρου, καθώς και στον αρχιεπίσκοπο Κύπρου να παρέμβουν. Και τώρα ζητάνε από τη Δικαιοσύνη να παρέμβει…
Διάβασα και τις ανακοινώσεις των κομμάτων, ιδίως του ΔΗΣΥ, της ΔΗΠΑ και της ΕΔΕΚ και σκέφτηκα ότι τίποτε δεν μας σώζει. Αν τις διαβάσετε ξανά κι εσείς μάλλον θα συμφωνήσετε μαζί μου. Ανακοινώσεις χωρίς αρχή, μέση και τέλος, τρικυμία εν κρανίω, ναι μεν αλλά. Η χειρότερη όμως περίπτωση ήταν η πολιτική σπέκουλα του αναπληρωτή προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού κ. Ευθύμιου Δίπλαρου, ο οποίος πήρε τη σκυτάλη επαξίως από το ΕΛΑΜ, που όπως λέμε και στο χωριό μου, κουκιά έφαγαν, κουκιά ομολογούν. Ο κ. Δίπλαρος κατάφερε, ενεργοποιώντας τα αντανακλαστικά των πιστών και των εθνοαμυντόρων, να θέσει πρώτος και καλύτερος τον κ. Γαβριήλ στο στόχαστρο και σχεδόν ως Πόντιος Πιλάτος να τον παραδώσει στο μένος του πλήθους, το οποίο φώναξε αμέσως και χωρίς χρονοτριβή «Αρον-Αρον σταύρωσον αυτόν» και εντός μιας εβδομάδας οι διαδικτυακές απειλές έγιναν πράξη… Έστω και χαμηλής ισχύος… αλλά τώρα ποιος θα μας σταματήσει από τον κατήφορο; Έχει τέλος ή θα είναι ευχαριστημένοι που η Βία αλυσοέδεσε τον βλάσφημο;
Δεν τρομάζει άραγε ο τόπος αυτός από την άνοδο της φιλοσοφίας του «όπου δεν πίπτει λόγος [ο δικός μας λόγος] πίπτει ράβδος»; Της φιλοσοφίας ότι την τέχνη μπορεί να την οριοθετήσει η Δικαιοσύνη; Και αν η Δικαιοσύνη κρίνει αλλιώς; Θα πούμε ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι δίκαιη; Δεν μας τρομάζει που νέα παιδιά είναι φιλονεοναζιστές και ένθερμοι οπαδοί του ό,τι δεν μου μοιάζει είναι τέρας της κολάσεως…;
Κρίμα, που δεν μας φοβίζει, ότι οι μαθητές του Λυκείου Βεργίνας χαιρετούν ναζιστικά σε χώρους του σχολείου, ζωγραφίζοντας στις φωτογραφίες τους σβάστικες. Και αυτό αποδεικνύει πόσο καλή δουλειά κάνουν στα σχολεία μας οι φασίστες του ΕΛΑΜ, και ό,τι μας έρθει να μην το βαρεθούμε, κατά την έκφραση. Και όσο έχουμε στον δημόσιο πολιτικό λόγο κόμματα που διαγκωνίζονται ποιος θα ψαρέψει τα περισσότερα ψάρια στα θολά νερά του φασισμού να μην ελπίζουμε σε πολλά, μόνο να ακούσουμε τον ποιητή και όταν ακούσουμε ποδοβολητά λύκων να ξαπλώσουμε χάμου με μάτια κλειστά και να κρατήσουμε την πνοή μας… και ο Θεός μαζί μας! Εννοώ τον Κώστα Καρυωτάκη και το ποίημά του «Υποθήκαι».
Προσωπικά, οι μαθητές που ενστερνίζονται τον ναζισμό, με τρομάζουν πολύ περισσότερο από τους πίνακες του Γιώργου Γαβριήλ, τον οποίο πλείστοι όσοι καταδίκασαν ως βλάσφημο, συναδέλφων συμπεριλαμβανομένων, που σχεδόν τον δίκαζαν, ρωτώντας τον αν είναι άθεος! Αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου όλοι και όλες έσπευσαν να γράψουν ότι δεν είναι πράγματα αυτά, αλλά μετά τις κροτίδες στο σπίτι του, ξεκαθάρισαν τη θέση τους, σχεδόν ποντιοπιλατικά «νίπτουμε τας χείρας μας», μια κουβέντα είπαμε/γράψαμε… και σχεδόν «άκουγα», μα τα ήθελε κι αυτός…
Ποιοι υποδαυλίζουν τη βία λοιπόν, ποια είναι η ευθύνη των πολιτικών κομμάτων του δημοκρατικού τόξου; Να ρίχνουν νερό στον μύλο της διχόνοιας ή να μιλάνε με πολιτικούς σύγχρονους όρους και να προσπαθούν να επιβληθούν των ενστίκτων τους; Όσο για τα όρια της τέχνης, αυτά νομίζω πως ξεπερνιούνται όταν γίνονται ad hominem επιθέσεις, όπως και παλαιότερα είχα υποστηρίξει.
Υγ. Όσο για την αντισυστημικότητα του Γιώργου Γαβριήλ δεν είμαι σίγουρος ότι τη βλέπω, δεν την εντοπίζω τουλάχιστον, και ούτε η τέχνη του με οδηγεί αισθητικά, πολιτικά και πνευματικά παρακάτω. Μάλλον με καθηλώνει σε πάγια μοτίβα χριστιανικής ηθικής, και με παραπέμπει σε ένα πολιτικό σύμπαν που δεν με αφορά, διότι αυτά τα ξέρουμε, έγιναν, παρακάτω τι γίνεται; Αλλά άλλο δεν μου αρέσει, δεν με εμπνέει, δεν μου κάνει, και άλλο δεν μου αρέσει και απαγορεύω να υπάρχει. Γιατί πολύ απλά η επιβολή οποιασδήποτε απαγόρευσης μπορεί να έρθει να σε βρει και κανείς δεν θα σε ρωτήσει αν τη δέχεσαι.
