Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ανακοινώθηκε την περασμένη Τετάρτη πως η Λάρνακα θα είναι η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2030, μαζί με την πόλη Leuven του Βελγίου και τη πόλη Niksic του Μαυροβουνίου, που θα εκπροσωπήσει χώρα εκτός Ε.Ε. Εννοείται πως η πόλη του Ζήνωνα και οι συνεργαζόμενες κοινότητες/δήμοι της επαρχίας Λάρνακας, το γιόρτασαν δεόντως.
Τώρα η πόλη και οι συνεργαζόμενες κοινότητες θα έχουν στη διάθεσή τους 10 εκατομμύρια ευρώ, συν και το 1,5 εκατ. του βραβείου Μελίνα Μερκούρη, χρήματα τα οποία θα πρέπει να τα διαχειριστούν με τον πιο πρόσφορο τρόπο, ώστε να αναταχθεί το πολιτιστικό στάτους της πόλης, δημιουργώντας ένα υγιές πολιτιστικό οικοσύστημα και ανέγερση δομών που είναι άκρως απαραίτητες.
Αυτό που πάση θυσία πρέπει να αποφύγουν στη Λάρνακα είναι το παράδειγμα της Πάφου, και εννοώ την αντιμετώπιση που επεφύλαξε στον άθλο του Πάφος 2017. Οκτώ χρόνια μετά η πόλη στερείται ουσιαστικών πολιτιστικών δραστηριοτήτων, κατά τη διάρκεια όλου του έτους, με τον ΘΟΚ να επισκέπτεται την πόλη καθηκόντως, και το Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος το καλοκαίρι, για να αναφερθώ μόνο στο θέατρο.
Οι δημοτικές/κοινοτικές αρχές της πόλης και της επαρχίας Λάρνακας είναι αυτές που πλέον οφείλουν να δεσμευτούν και πολύ λιγότερο ο Οργανισμός Λάρνακα 2030. Σε αυτές πέφτει το βάρος να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε μετά το 2030 η πόλη και οι συνεργαζόμενες κοινότητες/δήμοι να έχουν μεταμορφωθεί προς το καλύτερο.
Χρήματα υπάρχουν πια για να ανακαινιστούν το δημοτικό θέατρο, το θέατρο Σκάλα, και φυσικά να γίνει σωστός σχεδιασμός για το μεγάλο έργο στην περιοχή των Δεξαμενών.
Ζητούμενο λοιπόν είναι να δούμε τι διαφορά θα κάνει στη Λάρνακα ο τίτλος της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2030, το 2035, σε δέκα χρόνια από σήμερα. Μακάρι να δούμε αλλαγές και νωρίτερα, κατά την πορεία ώς το 2030, γιατί πραγματικά η πόλη το έχει ανάγκη, πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη.
Όσο για τη Λεμεσό, τώρα τα πράγματα θα είναι πολύ λιγότερο αγχωτικά. Και πάλι η μεγαλύτερη ευθύνη πέφτει στη δημοτική αρχή, η οποία οφείλει να αξιοποιήσει όλη τη δουλειά που έχει γίνει ώς σήμερα, να ενισχύσει και γιατί όχι να βρει τρόπο να θεσμοθετήσει τον Οργανισμό Λεμεσός 2030, ώστε να συνεχίσει το ταξίδι του για την πολιτιστική ανάπτυξη της πόλης. Σε μία πόλη που μοιάζει ολοένα και πιο ξένη για τους κατοίκους της, ο πολιτισμός μπορεί να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο. Μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας δημοκρατικής συνείδησης, μέσω της πολιτιστικής δημοκρατίας. Η δουλειά που έγινε στη Λεμεσό είναι προς όφελος όλων να συνεχίσει.
Αυτά που πέτυχε η Λάρνακα, και η όλη προσπάθεια της Λεμεσού, θα πρέπει να χτυπήσουν καμπανάκι στη Λευκωσία, την πρωτεύουσα της χώρας, και πολιτιστική πρωτεύουσα, που ενώ προσπαθεί, όσο προσπαθεί, δεν καταφέρνει να κάνει και σπουδαία πράγματα, με διεθνή εμβέλεια –αν εξαιρέσουμε το Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας, το οποίο πάσχιζε κάθε χρόνο να βρει χρήματα… Και πάλι η ευθύνη είναι στη δημοτική αρχή, η οποία πρέπει να εξεύρει τρόπους για να ανατάξει την πολιτιστική της πολιτική, η οποία μοιάζει να έχει μείνει σε εποχές Λέλλου Δημητριάδη, και ίσως και πιο πριν. Μία πόλη που έχει απ’ όλα δεν έχει καταφέρει ώς τα σήμερα, να φτιάξει και να συντηρήσει μία διοργάνωση όπως είναι η Μπιενάλε Λάρνακας, για παράδειγμα και αυτό είναι απορίας άξιον.
Όσον αφορά τις επαρχίες Πάφου και ελεύθερης Αμμοχώστου και σε αυτές οι κατά τόπους δημοτικές αρχές να αρχίσουν να προγραμματίζουν πώς θέλουν να δουν τις πόλεις τους σε πολιτιστικό επίπεδο σε δέκα χρόνια. Να απαιτήσουν, να καθίσουν να σκεφτούν πώς μπορούν να βγουν από την πολιτιστική ξηρασία, που τις μαστίζει ανηλεώς. Οι μεμονωμένοι καλλιτέχνες και τα πολιτιστικά σύνολα δεν μπορούν να κάνουν πολλά από μόνα τους, γι’ αυτό είναι σημαντικό οι τοπικοί άρχοντες να αρχίσουν να οραματίζονται και κάτι διαφορετικό, εκτός από το ήλιος και θάλασσα.
Καλή επιτυχία στη Λάρνακα λοιπόν και ευχόμαστε το 2030 να έχει ήδη φυσήξει αέρας μιας ουσιαστικής πολιτιστικής αλλαγής.
