Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μία από τις μεγάλες απορίες μου είναι αν στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου έχουν ημερολόγια και γνωρίζουν σε ποιο ακριβώς έτος βρισκόμαστε. Φαντάζομαι όμως πως θα έχουν, άρα θα ξέρουν πως διανύουμε τους τελευταίους μήνες του σωτήριου έτους 2025. Και γιατί αναρωτήθηκα; Μα διότι το νέο πρόγραμμα του κρατικού μας καναλιού δεν το λες και τόσο φρέσκο, τόσο από άποψης θεματολογίας και φιλοσοφίας των εκπομπών, όσο και από αισθητική άποψη.
Πάντως, με ό,τι έχουμε δει έως τώρα και στα διαφημιστικά του καναλιού δεν φαίνεται ότι στο κρατικό κανάλι έχουν καταλάβει ότι και η τηλεόραση έχει αλλάξει. Φυσικά θα μου πείτε πως το τηλεοπτικό κοινό τέτοια θέλει και δεν καταλαβαίνει από στούντιο νέα, από φώτα και από άλλη αισθητική. Και θα διαφωνήσω. Το κοινό, το κάθε κοινό, το χτίζεις και προσπαθείς να του δίνεις κάθε φορά κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν θα έχει την ευκαιρία να το παρακολουθήσει αλλού…
Για παράδειγμα στο νέο πρόγραμμα του ΡΙΚ έχουμε τρεις εκπομπές «πατριδογνωσίας», το «ΧΩΡΙΟΝ», το «ΕΚΤΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» και το «ΣΤΟ ΝΗΣΙ» και έχω απορία σε τι διαφέρουν αυτές οι εκπομπές από όλες όσες έγιναν τα περασμένα χρόνια, αλλά και ποιες είναι οι ουσιώδεις διαφορές μεταξύ τους. Όσο για το προγραμματισμό, και αυτός είναι κατά το δοκούν. Την Κυριακή για παράδειγμα έχουν βάλει στις 17:00 την περιηγητική εκπομπή «Στο νησί» και στις 18:30 την περιηγητική Νο2 εκπομπή «Χωριόν». Και για να προετοιμάσει το τηλεοπτικό κοινό το ΡΙΚ1 στις 12:00 έβαλε σε επανάληψη μια άλλη περιηγητική εκπομπή τη Νο3, την «Εκτός διαδρομής»… που θα προβάλλεται κάθε Σάββατο. Κανονικά στο τέλος της τηλεοπτικής χρονιάς θα πρέπει το ΡΙΚ να τρέξει διαγωνισμό «Πατριδογνωσίας» και να βραβεύσει τον/την πιο αφοσιωμένο/η τηλεθεατή/τρια. Από το κρατικό κανάλι δεν λείπουν βέβαια και οι μαγειρικές εκπομπές, που ειδικά η «Μην κάψεις την Κουζίνα» μπορεί να πάρει παγκόσμια πατέντα. Όμως για να επαναπρογραμματίζεται φαίνεται πως η ιδέα είχε επιτυχία… κάποιο διάσημοι να μαγειρεύουν, να παίζουν παιχνίδια και… γέλιο, γέλιο και άγιος ο Θεός.
Εντάξει, όσον αφορά τα τηλεπαιχνίδια, εκεί η χαρά είναι τεράστια, ψυχαγωγία μέχρι κεραίας, επιμόρφωση και γέλιο, γέλιο… και παρακολουθώντας τα, ειδικά το «Τίκκι τόκκο» επιστρέφω σε εποχές που παιδάκι περίμενα τον Ζονγκ και την κουρτίνα, που αγωνιούσα για το τι θα κάνει η Χαρά Πεπονάκη στο παιχνίδι με τις λέξεις. Τώρα για την επιστροφή του Γιάννη Τσιμιτσέλη δεν έχω κάτι να πω… πάλι θα γελάσουμε με τον Καλαμαρά που δεν μπορεί να μιλήσει κυπριακά και γέλιο, γέλιο, γέλιο…
Τώρα όσον αφορά τις πολιτιστικές εκπομπές, μετά το κόψιμο του «ArtCafe» με παρουσιάστρια τη Μαρίνα Μαλένη, καμία άλλη εκπομπή δεν έχει καταφέρει να την αντικαταστήσει. Παρηγοριά είναι οι «Προσωπογραφίες» της Μαρίας Αγγελίδου, αλλά και το Πολιτιστικό Ημερολόγιο. Βέβαια δεν ξεχνάω και πώς κόπηκε το «Εντέχνως» της Αλεξίας Καρακάνα. Μετά ήλθε το «ArtCafe» και από εκεί και πέρα τίποτε και καμία εκπομπή, η οποία να ασχολείται με τον πολιτισμό, τα προβλήματά τους, τις δυναμικές του, τα επιτεύγματά του. Τίποτε, φρέσκο, τίποτε νέο, ούτε σε ιδέες, ούτε σε αισθητική. Καλά για όραμα δεν το συζητάμε… αλλά είπαμε το κοινό αυτά θέλουμε και μας βολεύει να πιστεύουμε ότι θέλει.
