Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πλησιάζουμε στην ολοκλήρωση του δράματος και για το 2025, πέρασε και ο μισός αιώνας και όλα μοιάζουν στις εκδηλώσεις, στις δηλώσεις, στις τοποθετήσεις των πολιτικών ίδια, όπως πριν από έναν χρόνο, όπως πριν από πέντε χρόνια, όπως πριν από 20 χρόνια. Κούφιες δηλώσεις και θέσεις, που προέρχονται από κάθε απόχρωσης πολιτικό ή αξιωματούχο, και συγγνώμη αν γίνομαι αφοριστικός. Είναι το κάθε καλοκαίρι και οι λογής-λογής εκδηλώσεις πεδίον δόξης λαμπρόν για επιβεβαίωση καριέρας και πορείας ή εφαλτήριο για νέα και πιο σπουδαία πράγματα. Συναυλίες και θέατρα που δεν ξέρω πλέον ποιον/α συγκινούν και όλοι περιμένουμε το γλωσσικό ατόπημα ή την οξεία γλώσσα για να αρχίσουμε να φωνάζουμε για τον Βαραββά ή για τον Ιησού… με το πρόβλημα να παραμένει άλυτο και τον τόπο να μένει τρόπον τινά υπό Βαβυλώνια αιχμαλωσία.
Τόσες φορές μας τσίμπησαν οι μέλισσες, μα κατά πως φαίνεται είμαστε χοντρόπετσοι και μας αρκεί να αναρωτιόμαστε αν φταίει η θάλασσα της Κερύνειας και γιατί ο Πενταδάκτυλος δεν σείει την πλάτη του… Φυσικά ούτε η θάλασσα ούτε το βουνό μπορούν να κάνουν κάτι ή έχουν ευθύνη για ό,τι συνέβη. Μοναδικοί υπαίτιοι είναι εκείνοι που όρισαν εαυτούς ως εθνοσωτήρες, τότε και τώρα, ενώ γνώριζαν ότι τέτοιοι δεν είναι… και έστειλαν ως πρόβατα σε σφαγή τον ανθό του τόπου, να ποτίσει με το αίμα του τον Πενταδάκτυλο, που έβρεξε με το αίμα του το κύμα της θάλασσας της Κερύνειας… και καλούν κεκαλυμμένα ακόμα και τώρα να το κάνουν πάλι οι νέοι.
Ρητορείες και λόγια του αέρα, πενήντα ένα χρόνια μετά και τα χειροκροτήματα δεν έπαψαν, και γι’ αυτό μάλλον δεν καταφέρνουμε να ακούσουμε τον ψίθυρο της γης. Γι’ αυτό ίσως δεν ακούμε –αν υπάρχουν– ανθρώπους που έχουν τη θέληση να πάνε κόντρα στο ρεύμα, γιατί αυτό επιτάσσει το είναι τους και όχι γιατί αυτό θέλει το ακροατήριο, οι οπαδοί, οι καιροί και οι συγκυρίες. Μην ξεχνάμε, 51 χρόνια είναι πολλά και σε λίγο θα είναι και η ελπίδα ξεθωριασμένη λέξη, και οι τόποι θα έχουν καταστεί αλησμόνητοι, με τη γη να πασχίζει για να αναβλύσει τα αρώματά της…
Και αυτά τα αρώματα αναζητώ… Έτσι, τις προηγούμενες ημέρες συνάντησα και μίλησα με πρόσφυγες από τον Καραβά και την Ακανθού. Μου είπαν πολλά για την καθημερινότητά τους στις κωμοπόλεις τους. Μιλήσαμε ελάχιστα για τις ημέρες της εισβολής και το πώς τη βίωσαν. Άλλωστε ο σκοπός της συνάντησής μου μαζί τους δεν ήταν ο πόλεμος, ούτε το πραξικόπημα, όχι γιατί είναι δύσκολα ζητήματα και ήθελα να τα αποφύγω ή για να μη φέρω τους συνομιλητές μου σε άβολη θέση, απλώς γιατί ήθελα να βιώσω το «εμνήσθην ημερών αρχαίων».
Κοινή συνισταμένη των συνομιλητών μου ήταν όχι ό,τι έχασαν σε υλικό επίπεδο, χωρίς φυσικά να το παραβλέπουν ή να το μειώνουν, αλλά στεκόντουσαν σε αυτό που δεν μπόρεσαν να ξαναβρούν στις ελεύθερες περιοχές. Στην περίπτωση του Καραβά ήταν οι ορχιδέες, που η συνομιλήτριά μου μάζευε στην περιοχή της Αγίας Ειρήνης και ο αέρας που έφτανε από τη θάλασσα της Κερύνειας για τον σύζυγό της και στην περίπτωση της Ακανθούς η τοποθεσία Θκιατρυπητό… Πολλές φορές η συζήτησή μας επέστρεφε στη φύση των τόπων τους, στα αρώματά τους. Πενήντα ένα χρόνια μετά και για τους ανθρώπους αυτούς το περιβάλλον που έχασαν έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τις μνήμες τους και προτιμούν να μιλούν για τα λουλούδια και το φεγγάρι που περνάει από το Θκιατρυπητό. Παρατηρώντας το φεγγάρι την Παρασκευή το βράδυ καθώς έγραφα τη στήλη μου, σκέφτηκα πως κάποιος/α στην Ακανθού θα θαυμάζει το θαύμα του Θκιατρυπητού.
