ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Θεατρική πράξη σε ελεύθερη πτώση

Του Απόστολου Κουρουπάκη Υπάρχει άραγε μαγική συνταγή για να λυθούν τα προβλήματα που ταλανίζουν το θεατρικό τοπίο της χώρας; Μάλλον όχι, και γι’ αυτό θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να καθίσουν κάτω και μέσα από συζητήσεις να αναζητήσουν κοινό τόπο. Και γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα διότι ενώ έχουμε τα θέματα που προέκυψαν από το Θυμέλη, ήλθε και η διαμαρτυρία τεσσάρων σκηνοθετών, των Αντρέα Χριστοδουλίδη, Ανδρέα Αραούζου, Ονησίφορου Ονησιφόρου και Μάριου Κακουλλή, για τη μη επιλογή κυπριακής παραγωγής στο φετινό φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος. Έχουμε λοιπόν και εκεί πρόβλημα και είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος τι πάει στραβά.

Ουδέν καινό στο Κενό

Ένα ζήτημα σχετικά με τις θεατρικές παραγωγές στη χώρα είναι η επιλογή του έργου που τα θέατρα επιλέγουν να ανεβάσουν. Η επιλογή του ρεπερτορίου είναι σημαντική, είναι ωφέλιμο για το κοινό να έχει επιλογές που το αφορούν ή που του ανοίγουν νέους δρόμους και νέα παράθυρα. Εν ολίγοις να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος για το ανέβασμα. Αυτή τη σκέψη έκανα, καθώς πήγαινα για να παρακολουθήσω την παράσταση «Το κενό αυτοπροσώπως» του Άκη Δήμου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη, στο Θέατρο Δέντρο.

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

X