Του Απόστολου Κουρουπάκη
Το Σχέδιο Θυμέλη έφερε σίγουρα σε μεγάλες δυσκολίες τον θεατρικό χώρο στη χώρα και εδώ και πολλά χρόνια για έναν ολόκληρο μήνα δεν είχαμε παρά ελάχιστες παραστάσεις. Αυτό είναι σίγουρα άσχημο, μιας και αρκετός κόσμος έμεινε χωρίς δουλειά. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να είχε χτυπήσει καμπανάκι στην Πολιτεία, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία, και φυσικά στο Προεδρικό και στο υφυπουργείο Πολιτισμού. Θα έπρεπε τα κόμματα να είχαν πάρει θέση, μιας και για χίλια άλλα πράγματα ξέρουν να τοποθετούνται. Φυσικά να τοποθετηθούν, θέλοντας να βοηθήσουν, και όχι ενδεχομένως να εξυπηρετήσουν μικρά ή μεγάλα συμφέροντα.
Η θεατρική απραγία επηρεάζει πρωτίστως επαναλαμβάνω τους ίδιους τους ανθρώπους του θεάτρου, ηθοποιούς, τεχνικούς, ηθοποιούς/σκηνοθέτες, ηθοποιούς/παραγωγούς και πάει λέγοντας, αλλά δευτερευόντως από τη θεατρική ανυπαρξία επηρεάζεται και το μικρό θεατρόφιλο κοινό, που μη έχοντας στο πρόγραμμά του το θέατρο, έτσι θα το βγάλει εντελώς από το μυαλό του.
Επίσης, η Λεμεσός και οι αρχές της θα έπρεπε να ήταν στα κάγκελα, μιας και δεν φαίνεται στον ορίζοντα κανένα θεατρικό δρώμενο στην πόλη. Στην πόλη που θέλει να γίνει Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2030. Δεν είδα και δεν άκουσα κάτι για αυτό. Στη Λάρνακα το Θέατρο Σκάλα συνεχίζει και ελπίζουμε να φέρει νέο αέρα το καινούργιο Δ.Σ. Κατά τα άλλα και η πόλη της Λάρνακας επιθυμεί το χρίσμα της Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2030, χωρίς θεατρικές απώλειες όμως αυτή. Εντάξει για τις θεατρικές διαχρονικά ξηρές επαρχίες Ελεύθερης Αμμοχώστου και Πάφου τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.
Είναι μια καλή ευκαιρία πάντως, τώρα που είναι βραστό το σίδερο, να γίνει από όλους τους εμπλεκόμενους με το θέατρο μια ανοικτή και ειλικρινής συζήτηση, για το τι θέατρο θέλουν να έχουμε στη χώρα. Πώς μπορεί να αναπτυχθεί κοινό, ποιες συνεργασίες μπορούν να γίνουν, πώς τα θέατρα με μόνιμη στέγη μπορούν να συμπράξουν με άλλες ομάδες, με νέους συνεργάτες. Τι ρεπερτόριο μάς λείπει. Πώς οι Δήμοι μπορούν να σταθούν αρωγοί. Γενικά να ανοίξει μία συζήτηση για το θέατρο στην Κυπριακή Δημοκρατία. Όμως προτού γίνει οποιαδήποτε συζήτηση ένα πράγμα θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο προς όλους, εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα, καμία έκπτωση σε αυτά, διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα, καμία συζήτηση. Το θέατρο στην Κύπρο έπαθε σχεδόν υπερκόπωση, και χρειάζεται να αναταχθεί. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν και για το υφυπουργείο Πολιτισμού και την ηγεσία του.
Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι ρόλο να επιτελέσει σε όλα τα παραπάνω έχει και ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου, ο οποίος θα πρέπει να βγει και αυτός από το καβούκι του, και να αρχίσει να αφουγκράζεται την κατάσταση. Το νέο Διοικητικό του Συμβούλιο είναι καλό να έχει κατά νου πως ό,τι συμβαίνει στη θάλασσα, έρχεται και σε βρίσκει στο τραπέζι σου… Θα πρέπει διά του παραδείγματός του να είναι μπροστάρης σε εξελίξεις. Να ζυγίζει προσεκτικά τα θεατρικά πράγματα, να έχει το ίδιο καθαρό τον δρόμο που θέλει να ακολουθήσει. Το ρεπερτόριό του, οι συνεργασίες του, το άνοιγμα του στο ελεύθερο θέατρο, τώρα που τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Να δουν πώς θα ξεπεραστεί ο σκόπελος της μη ύπαρξης καλλιτεχνικού διευθυντή, και η δημιουργία μιας θέσης γενικού διευθυντή. Πώς θα λειτουργήσει ο ΘΟΚ με αυτό το σχήμα; Ποιος θα σχεδιάσει το ρεπερτόριο, ποιος θα αποφασίσει για την καλοκαιρινή παραγωγή; Και ο ΘΟΚ λοιπόν ασθενεί και καλό θα είναι να τον θεραπεύσουν σύντομα για να μην αποθάνει και αυτός.
Λύσεις μαγικές σίγουρα δεν υπάρχουν, όμως θα πρέπει να είναι όλοι έτοιμοι να δοκιμάσουν νέες πράγματα. Οι δύο συντεχνίες έχουν τη διάθεση να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των συναδέλφων τους και αυτό είναι ελπιδοφόρο. Το στοίχημα λοιπόν είναι να καθίσουν όλοι και να σκεφτούν πώς μπορεί η δυστοπία σήμερα στο θέατρο να αντιμετωπιστεί προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας. Να πέσουν οι μάσκες, απ’ όποιους τις φορούν –αν υπάρχουν τέτοιοι–, να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα με όσο περισσότερη ομογνωμία είναι δυνατή και όχι κατά μόνας και όπως βολέψει, απλώς για να πάμε παρακάτω.
Θα έπρεπε να είχε ανησυχήσει πάντως τη θεατρική κοινότητα της χώρας η έλλειψη κάθε αντίδρασης από την ευρύτερη κοινωνία, η σιωπή των πολλών σημαίνει κάτι και αυτό θα πρέπει να την προβληματίσει, όπως και το υφυπουργείο Πολιτισμού, γιατί τι να σου κάνει και μία κάρτα νέων.
