Του Χρίστου Ζαβού
Οκ… είναι όντως κλισέ πια η λέξη «μπανανία», ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τον τόπο που ζούμε. Τούτη την κοινωνία που φτιάξαμε. Είναι όμως δύσκολο να σκεφτείς άλλη λέξη που να περιγράφει την κατάσταση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί στο «νησί των λαμογίων», 2018 χρόνια μετά τη γέννηση του Ιησού.
Άμα δε επικεντρώσεις την κουβέντα στον ποδοσφαιρικό κόσμο του νησιού… δεν είμαι σίγουρος ότι η λέξη «μπανανία» είναι αρκετή για να χαρακτηρίσει την πραγματικότητα. Μάλλον πρέπει να σκάψουμε ακόμη περισσότερο στο ελληνικό λεξικό μήπως και βρούμε λέξη που θ’ ανταποκρίνεται στην αλήθεια.
Είναι που λες σ’ αυτή την Ομοσπονδία μια ομάδα ανθρώπων που βρίσκονται χρόνια εκεί. Είναι αποδεκτό σχεδόν απ’ όλους ότι το έργο τους είναι καταστροφικό, θα συνεχίσουν όμως να διατηρούν τα ηνία.
Είναι πλέον πασιφανές ότι τα λεφτά είναι πολλά όπως και άλλα οφέλη επίσης. Είναι επίσης πασιφανές ότι έχουν στήριξη ισχυρών πολιτικών ανδρών του νησιού, που λίγο κόπτονται για τη βελτίωση του αθλήματος. Αυτό όμως που εξοργίζει είναι η στάση που κρατά η πλειοψηφία των σωματείων. Βολεύονται; Είναι δέσμιοι; Επωφελούνται; Είναι ανίκανοι; Δεν έχουν αντίληψη της πραγματικότητας;
Πραγματικά δεν βρίσκεις απαντήσεις. Έχεις δηλαδή κάτι στο μυαλό σου, αλλά πού να το αποδείξεις; Τι να πεις; Ότι ενδεχομένως είμαστε η μοναδική Ομοσπονδία στον πλανήτη που ο μελλοντικός πρόεδρος της έχει άμεσο επιχειρηματικό ενδιαφέρον αφού δραστηριοποιείται στα τηλεοπτικά δικαιώματα.
Ότι κατά τον Μάριο Παναγή ελέγχει τον χώρο διαιτησίας; Ότι μεγάλο μέρος των δημοσιογράφων που είναι υπάλληλοί του κάνουν τεμενάδες ακούγοντας το όνομά του; Ότι είναι κουμπάρος ενός πολιτικού που ηγείται του κυβερνώντος κόμματος; Άμα όλο αυτό και άλλα πολλά, δεν είναι διαπλοκή, εγώ είμαι σαμάνος στον Αμαζόνιο. Και όμως τίποτα δεν κουνιέται. Είναι τόση η αναισθησία τους, που ούτε και προσωπικά δεν μπορούν να πάρουν μια απόφαση για να αποχωρήσουν από τον χώρο. Τι να πεις; Δεν υπάρχουν πια λέξεις… Καλή επιτυχία να τους ευχηθούμε…
