Του Χρίστου Ζαβού
Είναι μια λέξη, η έννοια της οποίας έχει εισβάλει στην κυπριακή κοινωνία. Αποτελεί σημείο αναφοράς στις καθημερινές κουβέντες των πολιτών… κάποιοι, λίγοι, επωφελούνται απ’ αυτήν, κάποιοι, περισσότεροι, αποτελούν θύματά της και κάποιοι ελάχιστοι στέκονται απέναντί της και προσπαθούν να την πολεμήσουν. Τι είναι όμως η διαφθορά που σαν ασθένεια έχει απλωθεί σε ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό τούτης της χώρας; Απλά μιλώντας, είναι η κατάχρηση εξουσίας με σκοπό το προσωπικό όφελος. Κάποιοι ή κάποιος σε καίριο πόστο της Πολιτείας ή εντός του κρατικού μηχανισμού εκμεταλλεύεται τη θέση του προκειμένου να επωφεληθεί.
Αυτή η ακριβώς η νοοτροπία ή τακτική διόλου δεν ενδιαφέρεται για τους νόμους, τους κανόνες πόσο μάλλον το κοινωνικό όφελος. Αποτελεί προσωπική πράξη που θα επιφέρει κέρδος στα προσωπικά συμφέροντα τους καθενός. Και συνήθως εξαπλώνεται με τέτοιο τρόπο που αποδυναμώνει τις νομότυπες διαδικασίες, συντρίβει δημόσιους μηχανισμούς, «ξεγλιστρά» τους κανονισμούς, δημιουργώντας έτσι συνθήκες που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που λέμε «κράτος πρόνοιας». Όσο βαθύτερα διεισδύει, άλλο τόσο αναπτύσσει ένα «τοξικό» περιβάλλον μέσα από το οποίο ο καθένας ή αυτός που έχει πρόσβαση μπορεί να πράξει ή να κινηθεί ανάλογα των συμφερόντων του. Όλα αυτά δυστυχώς ισχύουν τόσο για την κοινωνία γενικότερα, όσο και για τον κόσμο του εγχώριου ποδοσφαίρου.
Η διαφθορά έχει προ χρόνων αποτελέσει κεντρικό άξονα των λειτουργιών που διέπουν το άθλημα. Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε πια στο σημείο που οι ομάδες δικαίως ή αδίκως, εκμεταλλεύονται το περιβάλλον ανάλογα με το συμφέρον τους. Εάν δηλαδή, είχαμε χτίσει ένα σοβαρό οικοδόμημα η υποβολή ενστάσεων που κάθε χρόνο βλέπουμε στον χώρο, δεν θα ήταν μια εύκολη υπόθεση για κανένα. Ούτε και γι’ αυτόν που παρανομεί ούτε φυσικά και γι’ αυτόν που θα ψάξει το δίκιο του. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον που τόσο έχει μολυνθεί από τη διαφθορά, επικρατεί η θεωρία του «μπάστε, σκύλοι, αλέστε». Και μ’ αυτήν ακριβώς την νοοτροπία, επικρατεί το χάος, όπου ο αθώος και ο ένοχος εξισώνονται, εξαφανίζοντας το «Δίκαιο».
