Του Χρίστου Ζαβού
Εξ όσων φαίνεται, είναι μάλλον ένας συλλογικός μηχανισμός της κοινωνίας μας να δαιμονοποιεί ευάλωτες ομάδες ή πρόσωπα προκειμένου έτσι να θρέψει την αυταπάτη ότι είμαστε οι άτρωτοι, οι σωστοί, οι ηθικοί και ο απόλυτα υπεύθυνοι των πράξεών μας. Επί τούτου, στον τόπο μας συνήθως οι φταίχτες για τα λάθη μας είναι τα μικρά παιδιά, τα δέντρα, τα ζωάκια, οι άμοιροι μετανάστες και ποτέ μα ποτέ εμείς, που άμεσα ή έμμεσα παίρνουμε τις αποφάσεις για το πώς θα διαμορφωθεί η ζωή μας.
Η εν λόγω τακτική βρίσκει εφαρμογή και στο χώρο του ποδοσφαίρου, με θύματα ή υπαίτιους όλων των κακών, τους διαιτητές. Που μολονότι άρχοντες του αγώνα, έχοντας την πλήρη εξουσία έτσι όπως προκύπτει μέσα από τους κανόνες του παιγνιδιού, αποτελούν την αιτία για όλα τα κακά του αθλήματος.
Ναι μεν διαχρονικά πολλοί εξ αυτών έχουν δώσει αιτίες και αφορμές για να στοχοποιείται ο κλάδος τους, αλλά από τον καιρό που θυμάμαι ο διαιτητής ήταν το άτομο πίσω από το οποίο κρυβόταν ο καθένας.
Ο θυμωμένος οπαδός, ο μέτριος ποδοσφαιριστής, ο ερασιτέχνης παράγοντας, ο φανατικός εκπρόσωπος τύπου και ο αντικειμενικός, στραβάρα του δημοσιογράφος, … όλοι μα όλοι τους είχαν τον διαιτητή ως μια οντότητα μέσα από την οποία έκρυβαν την ασχήμια τους.
Μέχρι που μια στιγμή, να ’ναι καλά η Ομοσπονδία κατάφερε να φέρει στην Κύπρο τους ξένους διαιτητές, το επίπεδο των οποίων ως προς την προσέγγιση που έχουν στο παιγνίδι, απέχει παρασάγγας από το δικό μας γενικότερα.
Ήρθαν που λες «Άγγλοι, Γάλλοι Πορτογάλοι» στα λημέρια μας, έκαναν στην άκρη τα κυπριόπουλα και φάνηκε η ακριβής εικόνα μας. Οι διακεκριμένοι τάχατες οπαδοί, είκοσι τον αριθμό, ασχημονούν σε σημείο που ταράζεται το στομάχι σου ακούγοντας τους, οι ποδοσφαιριστές θέλοντας και μη, παραίτησαν να επιδεικνύουν τις υποκριτικές τους ικανότητες προσπαθώντας να παίξουν όσο μπορούν ποδόσφαιρο, οι κάκιστοι χειρισμοί του παράγοντα βγήκαν στην επιφάνεια του αγωνιστικού χώρου, τα επικοινωνιακά επιτελεία παρέμειναν φτωχά σε έμπνευση και περιεχόμενο λόγου χάνοντας τον αγαπημένο τους στόχο, του λόγου μας οι δημοσιογράφοι απωλέσαμε το κυρίως περιεχόμενο της κουβέντας μας… και γενικώς έπεσε το φύλλο συκής και φάνηκε η γύμνια μας!
Μέχρι που θα επιστρέψουν για να πάρουμε όλοι τα πάνω μας, να ξαναγίνουμε ολόσωστοι και ηθικοί, μήπως και βρούμε την υγειά μας… και κάνουμε καλή Ανάσταση!
