Του Χρίστου Ζαβού
Ο πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογίας ταγμένος εκ θέσεως στην ανάγκη να επιβάλει την ηθική και τη δικαιοσύνη στον αθλητισμό κάθε φορά που μιλάει δημόσια αφήνει αιχμές, στιγματίζοντας ιστορικά σωματεία, επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και πλέον ένα ολόκληρο κλάδο εργαζομένων, χωρίς την ίδια στιγμή να μπορεί να στοιχειοθετήσει τις γενικολογίες του.
Πρόεδρος ομάδας δεν έχει κανένα ενδοιασμό να φωτογραφηθεί φορώντας μπλούζα αντίπαλης ομάδας, προφανώς μη επιθυμώντας να διατηρήσει τους τύπους. Η δε εναλλαγή των ρόλων που λανσάρει ανάλογα των γεγονότων μοιάζει εντυπωσιακή, αφού από τη μια παρουσιάζεται από μέρος των Μέσων ως επιτυχημένος μάνατζερ, πανηγυρίζοντας κιόλας για τις επιχειρηματικές του επιτυχίες- μεταγραφές και από την άλλη ως πρόεδρος ομάδας και δη προσφυγικής που διατηρεί τη φλόγα της επιστροφής αναμμένη. Ο ίδιος δε αυτοσυστήνεται πλέον ως «σύμβουλος» παικτών και παραγόντων.
Δύο σωματεία και μάλιστα από τα πιο ιστορικά του νησιού, επιθυμούν συνάντηση με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, το αίτημά τους εξετάζεται και την ίδια στιγμή οι Τούρκοι και μέρος των Τουρκοκυπρίων ανοίγουν την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου σ’ ένα ομολογουμένως κιτς θέαμα. Δηλαδή το εθνικό μας πρόβλημα να βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή του και ο αρχηγός του κράτους ν’ ασχολείται με τις μπάλες… άρες, μάρες, κουκουνάρες.
Το Υπ. Υγείας, στην προσπάθειά του να αποτρέψει την επέλαση του ιού, κλείνει τις ακαδημίες ποδοσφαίρου στην περιοχή Λάρνακας, χωρίς να λάβει υπόψη, ούτε καν να ενημερώσει την ΚΟΠ και τις ακαδημίες. Η απόφαση γνωστοποιήθηκε στους εμπλεκόμενους με μια λιτή ανακοίνωση, χωρίς ουδεμία συζήτηση να λάβει μέρος. Συνάμα απαγορεύει τις αθλητικές δραστηριότητες στην εν λόγω περιοχή και την πρόσβαση φιλάθλων στα γύρω γήπεδα και την ίδια ώρα επιτρέπει στους Λαρνακείς να ταξιδέψουν ανά την Κύπρο ακόμη και να παρακολουθήσουν αγώνες. Η ΚΟΠ εκπονεί πρωτόκολλο για την ασφάλεια των παικτών σε συνεργασία με τις αρμόδιες αρχές του Υπ. Υγείας και με την πρώτη περίπτωση που θα πρέπει να εφαρμοστεί, άπαντες συμπεραίνουν ότι διαφορετικά αποφασίζει το Υπουργείο και διαφορετικά η επιστημονική ομάδα της Ομοσπονδίας.
Όλα τα πιο πάνω και άλλες δεκάδες ιστοριούλες και γεγονότα απαρτίζουν μια σαλάτα την οποία δεν απολαμβάνουμε αλλά τρώμε στη μούρη. Και αν σ’ αυτές τις ομολογουμένως ασήμαντες λεπτομέρειες προσθέσεις τα κοινωνικά και το μέγα μπέρδεμα που υπάρχει στο μυαλό της πλειοψηφίας του κόσμου σχετικά με τον κορωνοϊό, την απόφαση για την εγκληματική οργάνωση στην Ελλάδα και φυσικά τη μαχαιριά που δέχθηκε η ψυχή μας παρακολουθώντας το άνοιγμα των Βαρωσίων, έχει πλέον η ζωή μας καταντήσει μια σαλάτα. Που καμία σχέση δεν έχει δυστυχώς με τη δροσιά και τη χορτασιά του πράσου, του λάχανου και του μαρουλιού.
