Του Χρίστου Ζαβού
Άμα ανήκεις στη μεριά των επιτιθέμενων τότε η μάνα του άλλου μοιάζει με πατσαβούρι στα χέρια ρακοσυλλέκτη. Άμα όμως είσαι στην αντίπαλη μεριά, τότε η μάνα είναι ό,τι πιο ιερό υπάρχει στη ζωή μας.
Σχιζοφρένεια; Όχι, μάλλον ηλιθιότητα. Έτσι πάνε τα πράγματα στην Κύπρο. Ακόμη και η «μάνα» του καθενός παίρνει αξία ανάλογα από ποια σκωπτική γωνία το προσεγγίζει.
Αυτοί που υπερασπίζονταν την μάνα του Δώνη είναι αυτοί που στο πι και φι μπορεί να βρίσουν τη μάνα του οποιουδήποτε. Το έχουν σαν σύνθημα, το τραγουδάνε, το εκστομίζουν σε κάθε έκφανση της ζωής τους.
Όπως και αυτοί που έβριζαν τη μάνα του Δώνη είναι αυτοί που άμα τους επιτεθείς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τότε θα «πεθάνουν» για τη τιμή της μάνας τους.
Δύσκολα μπορείς να βρεις άκρη. Γιατί μάλλον οι ηθικές αξίες σ’ αυτόν τον τόπο είναι πέρα για πέρα μπερδεμένες. Και καλός χριστιανός και απατεώνας και να λειτουργείς εις βάρος των άλλων. Λίγο απ’ όλα δηλαδή.
Εκείνο που ίσως να έχει και λίγο πλάκα είναι ο τρόπος που δρα ο καθένας ανάλογα με την περίπτωση. Άμα είναι δηλαδή να επιτεθεί λεκτικά στον αντίπαλο, δεν έχει ούτε όσιο, ούτε ιερό. Με λύσσα μετατρέπεται σε αγρίμι προκειμένου να βλάψει τον αντίπαλό του.
Άμα όμως είναι να υπερασπιστεί την ηθική μετατρέπεται σε άγιο άνθρωπο που ποτέ στη ζωή του δεν έχει πειράξει μυρμήγκι.
Και δυστυχώς τούτη η μεταμόρφωση ισχύει σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις. Ανάλογα με το τι σκέφτεται ο καθένας, δεν έχει κανένα ενδοιασμό να ντυθεί με τ’ ανάλογα ρούχα. Όπως τον τύπο που πάει την Κυριακή εκκλησία και τις υπόλοιπες έξι μέρες δρα εις βάρος των άλλων από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Πάνω σ’ αυτό στηρίζεται δυστυχώς η κυπριακή κοινωνία. Η υποκρισία είναι ίσως το βασικό χαρακτηριστικό των ιθαγενών του τόπου. Λες να φταίει η μάνα μας; Μάνα πού ζω… που τραγουδά και ο Μητροπάνος.
