Του Ονασαγόρα
Αύριο θα σας αποκαλύψω το πρώτο όνομα υποψηφίου για τις Προεδρικές 2028! Προς το παρόν ας δούμε λίγο τη σχέση Αννίτας με τους πρώην ισχυρούς άντρες Νίκαρο και Φούλη και τους συμβολισμούς της περασμένης Κυριακής.
Νέα, γοητευτική, με ευφράδεια. Το «έχει το πακέτο» που θα έλεγαν και στο My style rocks! Από δημοτική σύμβουλος Τρούλλων σε λιγότερο από 10 χρόνια στον τρούλο της Βουλής και στον τρούλο της Πινδάρου. Φυσικά, όπως εύστοχα μας έχει αναλύσει και ο Σάκης Ρουβάς «…τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα να δούμε τι κάνουμε».
Αν ο Θεός ήθελε να παίρνουμε τον κόσμο στα σοβαρά δεν θα μας έδινε την αίσθηση του χιούμορ. Ανώνυμος
Στην τελετή ανακήρυξης της νέας Προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού είδαμε τον Αβέρωφ να την αγκαλιάζει με τόσο ενθουσιασμό σαν να είχε μόλις κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο στη διαδικασία των πέναλτι. Ήταν τόση η χαρά του για τη νίκη της Αννίτας που κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι ο Αβέρωφ το απολάμβανε που έχανε την προεδρία του κόμματος.
Την ώρα που θα έβγαζε λόγο νόμισα πως ήταν έτοιμος να ξεκινήσει λέγοντας «Με την Αννίτα αφήνουμε πίσω μας το σκοτεινό παρελθόν και…oh wait!». Ναι, διότι μια χαρά η ανανέωση και είμαστε όλοι μες την τρελή χαρά αλλά μην ξεχνάμε πως όταν όλοι -και ο ίδιος- έκραζαν το παρελθόν, η στιγμή ήταν άβολη: βλέπετε, το «παρελθόν» ήταν ο ίδιος, εκεί, κρατώντας το «μέλλον» από το χέρι και πανηγυρίζοντας μετά την ήττα στις Προεδρικές και την απώλεια της Προεδρίας του κόμματος! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Στους πανηγυρικούς λόγους -είμαστε πάντα καλοί στα πανηγύρια γενικότερα- δεν έλειψαν φυσικά τα γνωστά κλισέ περί ενότητας και λοιπά και λοιπά ενώ όλοι ξέρουμε πως τα μαχαίρια μπαίνουν προσωρινά στα θηκάρια μέχρι να εμφανιστεί η κατάλληλη ευκαιρία πισώπλατου μαχαιρώματος. Αυτό φυσικά ισχύει για όλα τα κυπριακά κόμματα, ακόμη και για το συντροφικό ΑΚΕΛ.
Κάποιοι θα έλεγαν «ιδίως για το συντροφικό ΑΚΕΛ».
Εκείνο πάντως που έκανε αίσθηση -και είναι λογικό αφού έχει την δική του σημειολογία- ήταν η παντελής απουσία του Νίκου Αναστασιάδη από οποιανδήποτε αναφορά της νικήτριας. Η Αννίτα ευχαρίστησε τους πάντες -νομίζω μόνο τον καντινιέρη της Πινδάρου άφησε πίσω- αλλά «ξέχασε» τον (για δύο δεκαετίες) πρόεδρο του ΔΗΣΥ.
Είναι φανερό πως, όχι μόνο η απερχόμενη ηγεσία αλλά και η νέα, χρεώνουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στον Αναστασιάδη για τις πληγές του Συναγερμού. Αλλά πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: ναι, ο Νίκαρος έκανε το αναμενόμενο και κινήθηκε -ως είθισται- με τρόπο σκιώδη και παρασκηνιακό. Όμως την πιο μεγάλη ευθύνη φέρει ο Φούλης με την επιμονή του -παφίτικον γινάτιν- να είναι ο ίδιος υποψήφιος και την αποτυχία του να εξασφαλίσει οποιαδήποτε στήριξη από άλλους χώρους. Τώρα για ποιους άλλους χώρους μιλάμε, εδώ δυσκολεύτηκε να πείσει τους δικούς του οπαδούς. Για ένα αδειανό πουκάμισο λοιπόν, για μια Ελένη -όχι την Θεοχάρους- έσυρε μαζί του το κόμμα στο χορό του Ζαλόγγου.
Κρίμα, γιατί τις ικανότητες και την ευφυία του δεν τα αμφισβητεί κανένας. Η χαμηλή δημοτικότητά του ήταν όμως ανυπέρβλητο εμπόδιο και είναι να τρελαίνεται κανείς πως δεν βρέθηκε ένα σώφρων άτομο στον περίγυρό του να του εξηγήσει τα όσα μπορούσαν να αντιληφθούν και οι δεκάχρονοι, χωρίς μάλιστα να χρειάζονται οποιεσδήποτε δημοσκοπήσεις ή επιστημονικές αναλύσεις.
Η τραγική ειρωνεία είναι πως η πορεία προς την καταστροφή ξεκίνησε τη θριαμβευτική μέρα όπου ο Αβέρωφ κατάφερε να εκλέξει -κυρίως μέσα από συγκυρίες και γκάφες των άλλων- την Αννίτα στην προεδρία της Βουλής. Εκείνη τη στιγμή ο Φούλης της καρδιάς μας (γνωστός και σαν η αλεπού της Αργάκας) πίστεψε -εσφαλμένα- πως θα μπορούσε να πετύχει κυριολεκτικά τα πάντα. Υπό αυτό το πρίσμα εκείνη η επιτυχία θα πρέπει να καταγραφεί στην ιστορία σαν ή πύρρειος νίκη του Αβέρωφ.
Και μην ξεχνάτε, αύριο, στις 11 και κάτι το πρωί, θα μάθετε γαργαλιστικό παρασκήνιο. Ες αύριον τα σπουδαία…
