Του Ονασαγόρα
«Μα πάλι ο πρόεδρος φεύγει για ταξίδι; Μα επιτέλους έρχεται στην Κύπρο μόνο για διακοπές ή όποτε μας επισκέπτεται ξένος αξιωματούχος; Πώς γίνεται να είναι τόσο χαλαρός όταν τον επόμενο μήνα έχουμε τόσο κρίσιμες συνομιλίες που ίσως καθορίσουν το μέλλον του Κυπριακού»; Αυτό το ερώτημα υπέβαλε χθες χρήστης της πλατφόρμας Χ για να λάβει την εξής απαισιόδοξη και σαρκαστική απάντηση: «Μην ανησυχείς, έχει γίνει εντατική προεργασία ώστε να διασφαλισθεί η αποτυχία των συνομιλιών. Γι αυτό και βλέπουμε τον κύριο πυλώνα στήριξης του προέδρου, το ΕΛΑΜ, να μην έχει καθόλου άγχος.» No way! Εγώ πάντως αρνούμαι να πιστέψω στα αρνητικά και κακεντρεχή σχόλια, αλλά σε λίγες βδομάδες θα ξέρουμε κατά πόσο αυτή η διάχυτη απαισιοδοξία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οψόμεθα.
Οδηγώ σήμερα πρωί και στο ραδιόφωνο οι παραγωγοί παίρνουν τηλέφωνο την Αννίτα Δημητρίου στον αέρα. Στο κινητό της, όπως μας είπαν. Απαντά και τους λέει πως είναι σε σύσκεψη. Της λένε πως έχουν γράψει για αυτήν ένα τραγουδάκι και επιμένουν να το ακούσει, λέγοντας «δεν πειράζει, ας ακούσουν το τραγουδάκι μας και στη σύσκεψη». Το παίζουν! Δεν ξέρω αν η σύσκεψη ήταν για τον πόλεμο που μαίνεται δίπλα μας. Ούτε θυμάμαι τους στίχους γιατί το σοκ της όλης κατάστασης με είχε στείλει σε κώμα με αποτέλεσμα να χάσω σχεδόν τον έλεγχο του αυτοκινήτου και να πέσω σε πάσσαλο της ΑΗΚ. Είναι χαρωπό τραγουδάκι, εύθυμο, χορευτικό και σε φάση YOLO, περίπου όπως τη διαχρονική διάθεση της Βουλής μας. Της λένε πως θα μπορούσε να το κάνουν ύμνο της Βουλής ή να το στείλουν στη Γιουροβίζιον. Η Αννίτα το ακούει και τους ευχαριστεί. Να τους ευχαριστήσω κι εγώ για την σουρεαλιστική εμπειρία πρωί ξημέρωμα. Τι φάση κι αυτή. Σχεδόν ξέχασα τη φάση με το περιπολικό. But hey, you only live once! If you are lucky! Δεν ξέρω αν θα άντεχα και δεύτερη ζωή στην Κύπρο.
Τη μια μέρα ο Trump λέει στους Ιρανούς να εγκαταλείψουν την Τεχεράνη, την άλλη ότι ξέρει πού κρύβεται ο ηγέτης τους μα δεν αποφάσισε ακόμη αν θα τον σκοτώσει (!!!) και την επομένη πώς θα αποφασίσει για το Ιράν εντός των επόμενων δύο εβδομάδων. Προφανώς ο άνθρωπος έχει κι άλλες δουλειές, πρέπει να παίξει και το γκολφ του, ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να περιμένει.
Στην άλλη πλευρά της γης o εξίσου ιδιόρρυθμος Πούτιν δηλώνει “οι Ιρανοί φίλοι μας δεν μας έχουν ζητήσει ακόμη βοήθεια”, αφήνοντας σαφέστατο υπονοούμενο για μελλοντική κλιμάκωση των συγκρούσεων, με εμπλοκή και της Ρωσίας. Μα τί ζούμε επιτέλους ρε παιδιά; Μήπως είναι όλα ένα κακόγουστο όνειρο εικονικής πραγματικότητας φτιαγμένο από τεχνητή νοημοσύνη; Σταματήστε τη γη να κατέβω. Θυμήθηκα και ένα παλιό τραγούδι του Καλατζή: «σε τι κόσμο μπαμπά μ έχεις φέρει να ζήσω, δεν μου κάνει μαμά, επιστρέφεται πίσω.»
Κλείνουμε τη σημερινή στήλη με αναφορά στο τρίτο πιο σημαντικό θέμα των ημερών (μετά την επίσκεψη Μόντι και το βίντεο στο περιπολικό) που ήταν το μήνυμα προς Ιράν. Από το άπειρο τρολάρισμα που δημιούργησε η υπόθεση με την μεσολάβηση μας για να λυθεί το Μεσανατολικό -ασχέτως ότι δεν καταφέρνουμε ούτε καν να λύσουμε το Κυπριακό- ξεχώρισε αυτό που έλεγε πως ο Τζορτζ Λούκας ζήτησε «την διαμεσολάβηση του Νίκου Χριστοδουλίδη για να τελειώσει ο Πόλεμος των Άστρων». Μέσα στην ασύλληπτη τραγικότητα που μας περιβάλλει ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα με λίγο χιούμορ.
