Του Ονασαγόρα
Διάβασα τίτλο πως τα 67 εκατομμύρια που ζητά να επιστρέψουμε η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελούν απλά την κορυφή του παγόβουνου, υπονοώντας πως οι ζημιές θα είναι τελικά πολύ μεγαλύτερες, αφού ακολουθεί η έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας για πολιτικό χρήμα -also known as μίζες- και διάφοροι δανεισμοί από ΕΤΕπ και όχι μόνο.
Τι να πω τώρα, I am frozen. Με έχει πιάσει σύγκρυο που έχει ρίξει την θερμοκρασία μου χαμηλότερα και από το πιο παγωμένο παγόβουνο. Με έχει λούσει κρύος ιδρώτας. Ρίξτε μου νερό να συνέλθω, ένα νερό κρύο νερό. Και λέγοντας νερό θυμήθηκα τη θάλασσα και πόσο θάλασσα τα κάναμε στο υποθαλάσσιο καλώδιο. Πραγματικά το έχω καημό, πριν αποδημήσω στον άλλο κόσμο, εν τόπω χλοερώ, να ολοκληρωθεί ένα μεγάλο έργο, έστω μόνο ένα, χωρίς καθυστερήσεις, σκάνδαλα και πολλαπλάσιο κόστος. Ζητάω πολλά;
Αν «κατηγορώ» για κάτι αυτήν τη διακυβέρνηση είναι γιατί δεν είπε από την πρώτη μέρα πόσο προβληματική ήταν η απόφαση για το Βασιλικό. Χρύσης Παντελίδης
Όλη αυτή η συζήτηση με τα εκατομμύρια μου είχε δημιουργήσει ένα ψυχολογικό τραλαλά και απ το πρωί στριφογυρίζουν στο μυαλό μου διάφορα τραγούδια με αυτή τη λέξη, όπως: “Εκατομμύρια θυσίες έχω κάνει εγώ για σένα, εκατομμύρια τα ψέματα που πες εσύ σε μένα”. “Εκατομμύρια να μου χαρίσουν, δεν θα μπορέσουν να μας χωρίσουν.” Και βέβαια το κλασικό της δικής μας ανυπέρβλητης Άννας Βίσση: «εκατομμύρια ζωές κι αν προσπαθήσεις αυτό που ζήσαμε δεν θα το ξαναζήσεις». Εύφημος μνεία σε αυτό που λέει «γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια, να παίρνω με τη σέσουλα να γράφω ραβασάκια». Ώπα. Δικό σας.
«Αν «κατηγορώ» για κάτι αυτήν τη διακυβέρνηση είναι γιατί δεν είπε από την πρώτη μέρα όταν ανέλαβε, πόσο προβληματική ήταν η απόφαση τότε. Δεν είπε από την πρώτη μέρα αυτό που λένε οι ευρωπαίοι σήμερα». Αυτό είναι δήλωση του Χρύση Παντελίδη ο οποίος εξελίσσεται σε πιο «υπεύθυνη αντιπολίτευση παύλα συμπολίτευση» από ότι ο Συναγερμός, τολμώντας να πει κάποια πράγματα με το όνομά τους.
Για τους λάτρεις της λογοτεχνίας η πιο πάνω δήλωση θα μπορούσε να ονομασθεί «Αν» από το γνωστό ποίημα του Κίπλινγκ ή ακόμη «Κατηγορώ» από τη νουβέλα του Εμίλ Ζολά. Διότι, στην υπόθεση Βασιλικού, πολλά πράγματα «ζολούν» παρά την παραπλανητική ονομασία που παραπέμπει στο ομώνυμο ευωδιαστό φυτό.
Διαβάζω έρευνα πως οι κύπριοι μένουν με τους γονείς τους μέχρι -κατά μέσο όρο- τα 27 τους. Τί να πω, να τα εκατοστίσουν; Πάντως το σίγουρο είναι πως θα μένουν όλο και περισσότερο με τους γονείς και σε κάποια φάση απλώς θα τους περιμένουν να αποδημήσουν εις Κύριο -όσο μακάβριο κι αν ακούγεται- ώστε να είναι πανέτοιμοι, στα 60 τους, να κληρονομήσουν το σπίτι. Και θα είναι εύκολο, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα έχουν ποτέ μετακομίσει εκτός, μιας και όπως πάμε τα παιδιά θα μένουν με τους γονείς μέχρι τα γεράματα. Και δεν εννοώ μόνο τα γεράματα των γονιών αλλά και των παιδιών.
Στενός μου φίλος ζει με τους γονείς του και κοντεύει τα 58. Ζωή σε λόγου του. Σε όποιον τον ρωτά δεν παραδέχεται πως απλώς δεν είχε λεφτά για να πάρει δικό του σπίτι -έστω με ενοίκιο- και ισχυρίζεται πως το κάνει «για να προσέχει τους 80χρονους γονείς». Θα στείλω τα στοιχεία του στη Θέκλα να τον κάνει “expose” ή στον Κουσουλό να τον «αποκαλύψει».
Κυκλοφορεί μια φήμη πως στις συνεδρίες του υπουργικού συμβουλίου αναλώνεται μεγάλο μέρος του χρόνου σε συζήτηση αρνητικών σχολίων για την κυβέρνηση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με τίποτα δεν θέλω να το πιστέψω. Απ την άλλη, όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος ομολογεί πως διαχειρίζεται ο ίδιος τους λογαριασμούς του στα σοσιαλ, αντιδρώντας και απαντώντας ο ίδιος σε σχόλια άλλων χρηστών, τότε πραγματικά μπορώ να περιμένω τα πάντα. Ίσως και να υπάρχουμε ακόμη κατά λάθος. Και κάπου πάμε λάθος. Όπως τραγούδησε και ο μεγάλος Στράτος Διονυσίου «κάτι ωραίο χάσαμε, λάθος το δρόμο πιάσαμε».
