Του Απόστολου Κουρουπάκη
Τι σου είναι κόσμος; Μια σταλιά, πας ένα ταξίδι κάπου να ξεσκάσεις και όλο και κάποιον γνωστό θα συναντήσεις, και καμιά φορά λες – από μέσα σου πάντα – μα ήταν ανάγκη να τον δω τώρα αυτόν/ήν; Και είτε κάνεις ότι δεν τον/τη βλέπεις είτε με βαριά καρδιά, αλλά με πλατύ χαμόγελο, όπως της οδοντόπαστας ένα πράμα, τον χαιρετάς και εύχεσαι να τελειώσει εκεί η συνάντηση. Ε, κάπως έτσι είναι και τα τηλεοπτικά προγράμματα και πρόσωπα. Φαντάσου, τηλεθεατή μου, να περιδιαβαίνεις τα κανάλια με όχημα το παντοδύναμο τηλεκοντρόλ και να βλέπεις ό,τι δεν θα ήθελες ποτέ να συναντήσεις στην πραγματικότητα, οπότε είτε αλλάζεις κανάλι και πας παρακάτω, είτε για κάποιον ανεξήγητο λόγο μένεις και το παρακολουθείς… Εγώ αυτό το τελευταίο το παθαίνω πιο συχνά, και όταν συνέλθω, τρώγω ακόμα κανένα μισάωρο να σκέφτομαι, τώρα αυτό γιατί το είδα; Εκπομπές δεν λέμε, κανάλια δεν θίγουμε! Έτσι, που λέτε, υπάρχει κάπου εκεί έξω μια ακατανίκητη δύναμη που έλκει τον τηλεθεατή να παρακολουθήσει ακόμα και εκπομπές που δεν θα τις έβλεπε ακόμα και αν επιστρέφαμε στις εποχές της μονοκάναλης τηλεόρασης και μάλιστα κρατικής – κάτι σαν τη Βουλή της ΕΡΤ1. Σειρές, μαγκαζίνο, τώρα τελευταία έχουν εκλείψει τα τηλεπαιχνίδια ντόπιας εσοδείας, δελτία ειδήσεων, όλο το φάσμα της τηλεόρασης δηλαδή, δεν ανανεώνονται.
Τις ονομάζω εκπομπές χαμένες στον χωροχρόνο που δεν καταλαβαίνεις πότε και πού γυρίστηκαν! Αυτό ξέρετε, αφορά κυρίως τις εκπομπές λόγου, διότι η πρωτοτυπία στα σενάρια των σειρών είναι κάτι σαν το ιερό δισκοπότηρο, όλοι το ψάχνουν, κανένας δεν το βρίσκει. Η θεματολογία, λοιπόν, των εκπομπών λόγου ακουμπάει πτυχές που πολλές φορές αναρωτιέσαι αν η ομάδα της εκπομπής έχει επιστημονικό σύμβουλο κάποιον ψυχαναλυτή ή ψυχολόγο, ο θάνατος, η απώλεια, σεξ και κοινωνία, ταμπού πάσης φύσης, και δώστου κουβέντα, δώστου ανάλυση. Για να μη θίξουμε τα ιατρικά θέματα, παλιά θυμάμαι είχαμε κάτι εκδόσεις τύπου «Οικογενειακός γιατρός», διά πάσα νόσο… τώρα δεν χρειάζεται καν να πας στον ειδικό, ανοίγεις μία πρωινή, μεσημεριανή, απογευματινή εκπομπή και μαθαίνεις όλα όσα θα πρέπει να ξέρεις για τον θυρεοειδή, τον σακχαρώδη διαβήτη και τους κάλους. Καλά, όταν είναι και καμία παγκόσμια ημέρα κάποιας πάθησης, τότε δίνουν ρέστα αυτές οι εκπομπές. Δεν λέω, καλό είναι να ευαισθητοποιείται ο τηλεθεατής, αλλά ρε παιδί μου, χίλιες ιδέες, μη μου ξαναζεσταίνεις τα περσινά κείμενα, και ξανά μανά σλόγκαν τύπου «μας αφορά όλους», «όλοι μαζί μπορούμε», «εσύ εξετάστηκες;». Κουράζει το πράγμα. Υπάρχουν εκπομπές, λοιπόν, που ζουν στο περιθώριο του χρόνου, που έχουν κάνει συμβόλαιο με τον τηλεοπτικό χάρο και διαρκούν στην αιωνιότητα, και το περίεργο είναι ότι οι παρουσιαστές δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν εαυτούς, και να κουβεντιάζουν τα ίδια και τα ίδια με τους ίδιους συνομιλητές! Ανεξήγητο, μου θυμίζει τον Χότζα, τον γάιδαρο του παππού μου, που ήξερε δύο δρόμους, και από αλλού δεν πήγαινε. Έτσι και μερικές εκπομπές, ένα κόνσεπτ ξέρουν, αυτό θα κάνουν, τέλος. Σκόρπιες σκέψεις, τηλεθεατές μου, βλέποντας μια-δυο εκπομπές απογευματομεσημεριανές.
Πάντως, εκεί στο Σίγμα δεν πρέπει να έχουν και πολύ σχέση με το τι θέλει ο κόσμος και πότε το θέλει. Άλλαξε την ώρα προβολής του «Αδιακρίτως» του Ανδρέα Πιτσιλλίδη από τις έντεκα το βράδυ και το πήγε στις τέσσερεις το απόγευμα! Και πέραν τούτου ουδέν, τα σκηνικά πιο μαύρα και από καλιακούδα, γιατί άραγε; Τα θέματα προς συζήτηση κυρίως θεολογικά/φιλοσοφικά/ηθικά με την ευρύτερη έννοια, κάτι θέλω να σου πω, αλλά δεν ξέρω πώς, ποιος είμαι και πού πάω, έτσι κουβέντες, και έχεις και την Ελίτα από απέναντι να σου κλέβει την μπουκιά από το στόμα με το «Μαζί». Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, αλλά τόσο θάνατο δεν τον αντέχει ο οργανισμός μου, τόση φιλοσοφία γύρω από το μυστήριο της επέκεινα ζωής ούτε ο παπά Νεκτάριος απέναντι από το σπίτι μου δεν κάνει. Δεν ξέρω, προφανώς κυνηγάνε το 70 συν κοινό, διότι το νεανικό το έχουν χάσει από χέρι.
