Συμβαίνει πάντοτε, όταν έρχονται κρίσιμες ώρες, να υποθέτει κανείς ότι έχει τις λύσεις στο χέρι. Και γι’ αυτό αρκετοί έχουν μπει σε έναν δημόσιο διάλογο, καταθέτοντας ιδέες και απόψεις σχετικά με το μέλλον του ΑΚΕΛ σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν διαφωνώ καθόλου με συγκεκριμένες ιδέες που κατατέθηκαν από συντρόφους και φίλους, οι οποίοι εμπνέονται από πραγματικό εν διαφέρον. Μερικές μάλιστα από αυτές τις επικροτώ. Προσωπικά, όμως, ανησυχώ μην καταταγεί κανείς στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που εφευρίσκουν ξαφνικά τις μαγικές λύσεις. Γιατί μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Όλα έχουν αξία και πραγματικό βάρος αν γίνονται στη σωστή ώρα. Επειδή προσωπικά δεν μετέχω σε κανένα κομματικό όργανο και επιπρόσθετα επειδή θεωρούν πολλοί (και έτσι είναι) πως δεν είμαι ένας άνθρωπος που καθοδηγείται από αδιαπραγμάτευτα δόγματα, αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να προσθέσω σκέψεις που έχουν και πάρα πολλοί άλλοι, αλλά για διάφορους λόγους, αποφεύγουν να τις διατυπώσουν δημόσια. Έχω την άποψη ότι το ΑΚΕΛ πρέπει να βγάλει είδηση. Πρέπει να πάρει μια απόφαση τέτοια, που να κάνει, ει δυνατόν, το σύνολο των Κυπρίων να θέλουν να ακούσουν.
Μόνο αν κάποιος κάτσει να σε ακούσει, έχεις στη συνέχεια κάποια πιθανότητα να τον πείσεις. Τα μέλη και οι φίλοι της Αριστεράς θέλουν ρόλο. Έχουν ανάγκη να μετέχουν. Ο ρόλος γεννά ενέργεια. Ο ρόλος γεννά ψυχή. Η συμμετοχή, η ουσιαστική συμμετοχή δίνει πνοή. Θα γίνω συγκεκριμένος. Πρέπει να συζητηθεί η ιδέα όπως ο επόμενος γενικός γραμματέας εκλεγεί από τα μέλη. Καταλαβαίνω πλήρως τις διαφορετικές απόψεις που λένε περίπου τα εξής. «Εμείς δεν είμαστε αστικό κόμμα. Ή είναι καλύτερα έτσι διότι ο γενικός γραμματέας είναι υπόλογος στην κεντρική επιτροπή κ.λπ. κ.λπ.». Νομίζω όμως πως οι καιροί έχουν αλλάξει εδώ και χρόνια. Ή θα γίνει κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό ή η πεπατημένη θα μας πατήσει. Και αναφέρομαι σε όλους μας, διότι αλίμονο αν η Κύπρος βρεθεί χωρίς ισχυρή Αριστερά. Όταν πέσει η δρυς, τότε είναι που φαίνεται το μεγαλείο και το μέγεθός της. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να φτάσουμε ώς εκεί. Μία απόφαση προς την κατεύθυνση που λέω θα οδηγήσει στα εξής αποτελέσματα. Θα βγουν δημόσια οι υποψήφιοι για να στηρίξουν τις θέσεις τους. Θα έλθουν σε επαφή με τους εκλογείς, θα βγουν στην τηλεόραση. Και αυτός που θα εκλεγεί θα έχει τη «δεδηλωμένη». Υπό την έννοια ότι θα έχει δικαίωμα και υποχρέωση να εφαρμόσει τα εξαγγελθέντα. Θα είναι υπόλογος στα μέλη. Ξεκαθαρίζω εδώ ότι προσωπικά δεν έχω τέτοιο ενδιαφέρον.
Είπα στην αρχή ότι σε κρίσιμες εποχές πολλοί εμφανίζονται με μαγικές λύσεις. Θυμίζω όμως καθηκόντως (και ίσως μερικοί οι αναγνώστες της εφημερίδας να το θυμούνται) ότι την άποψη αυτή τη διατύπωσα σε συνέντευξή μου τον Ιούνιο του 2019. Μπορεί κάποιος δίκαια να υποστηρίξει και άλλα πράγματα που μπορεί να γίνουν, όμως θεώρησα σωστό να σταθώ σε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Λυπούμαι προκαταβολικά αν κάποιοι θεωρήσουν αυτό ευκαιρία για αχρείαστες και εν τέλει αναποτελεσματικές παρερμηνείες. Η άποψη κατατίθεται ταπεινά και με υπερβάλλουσα σεμνότητα. Άλλωστε είτε το θέλουμε είτε όχι αναπτύσσεται ήδη ένας δημόσιος διάλογος που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ξέρω ή μάλλον υποθέτω βάσιμα πως αυτό που προτείνω δεν θα γίνει. Θα προβληθούν τεχνικά προσκόμματα, όπως π.χ. ότι δεν προβλέπεται από το καταστατικό, ή ακόμα παραπάνω ότι αυτό αλλάζει τον χαρακτήρα του κινήματος. Ξέρω ακόμα πως κάθε άλμα εμπεριέχει κινδύνους. Όμως εδώ που βρισκόμαστε ίσως είναι αναγκαίο ένα άλμα. Τέλος, αναφέρω πως η έγνοια για την Αριστερά πρέπει πάντα να περιέχει την έγνοια για τον τόπο.
*Ο κ. Τάκης Χατζηγεωργίου είναι πρώην ευρωβουλευτής. takishg@gmail.com
