Kathimerini.com.cy
Όταν στις αρχές Μαρτίου η Ελλάδα ανακοίνωνε απευθείας πτήσεις από την Αθήνα προς την Βεγγάζη (σ.σ. η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας) της ανατολικής Λιβύης, έμπειροι διπλωματικοί κύκλοι στη Λευκωσία σχολίαζαν πως το ελληνικό ΥΠΕΞ στάθμιζε σε υψηλή ιεράρχηση την διασύνδεση της Ελλάδας με το κομμάτι της χώρας που διατηρεί de facto παράλληλη κυβέρνηση (LNA/Σάλεχ) σε σχέση με την αναγνωρισμένη -από τον ΟΗΕ- κυβέρνηση της Τρίπολης -που έχει την ισχυρή υποστήριξη της Άγκυρας. Το τουρκολιβυκό λεγόμενο μνημόνιο καθορισμού θαλασσίων ζωνών του 2019 αποτελεί βασικό ζητούμενο για την Αθήνα σε αυτό το επίπεδο σε μια αεροπορική σύνδεση που -σε παραλληλισμό- θα ομοίαζε με μια απευθείας σύνδεση του διεθνούς αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» με το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμβου.
Η πρόσφατη απόφαση στήριξης της ελληνικής διπλωματίας στην υποψηφιότητα της Τουρκίας για την γενική γραμματεία του Διεθνούς Οργανισμού Ναυσιπλοΐας (ΙΜΟ) έφερε σύννεφα στη Λευκωσία -η οποία τήρησε αποστάσεις κι επίσημα. Κυριότερα όμως αποτελεί υπενθύμιση πως για σειρά ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής, διαχρονικά, Ελλάδα και Κύπρος δεν διατηρούν πάντα την ίδια προσέγγιση ή επιδιώκουν τους ίδιους, ακριβώς, στόχους παρά την στενή, αδερφική, σχέση. Με το εν λόγω συγκείμενο να ξεδιπλώνεται σε μια ενδιαφέρουσα περίοδο για τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό αλλά και να ενισχύεται από ψιθυρολογία, δημοσιεύματα στον ελλαδικό Τύπο καθώς και μικροπολιτική νοοτροπία.
Διαβάστε το ρεπορτάζ του Γιάννου Ιωάννου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
