Του Απόστολου Τομαρά
Η συμφωνία παραχώρησης του τεμαχίου 5, της κυπριακής ΑΟΖ, στην κοινοπραξία ExxonMobil και Qatar Petroleum τη δεδομένη στιγμή δίνει μια νέα διάσταση στο ενεργειακό πρόγραμμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο είχε παγώσει, ελέω πανδημίας, από τον Απρίλιο του 2020. Η συμφωνία, από χρονικής απόψεως, αναμφίβολα είχε το στοιχείο του εντυπωσιασμού, αν ληφθεί υπόψη και ο τουρκικός παράγοντας, ο οποίος εμφανιζόταν να αναθερμαίνει, φραστικά, την επιθετική συμπεριφορά του, με απειλές για επιστροφή των τουρκικών γεωτρύπανων στην περιοχή. Ωστόσο, η αιφνιδιαστική κίνηση της νέας παραχώρησης έχει και ουσιαστικό χαρακτήρα που συνδέεται με τις διαχρονικές φιλοδοξίες η Κύπρος να καταστεί ένας από τους ενεργειακούς πυλώνες της Ανατολικής Μεσογείου. Φιλοδοξίες που έχουν στον πυρήνα τους το όραμα η Κύπρος να εισέλθει στον χώρο της βιομηχανίας υδρογονανθράκων, με τη φιλοξενία επί του εδάφους της τερματικών υποδομών επεξεργασίας Φυσικού Αερίου (LNG).
Μια προοπτική που αποτελούσε την αιχμή του δόρατος της ενεργειακής πολιτικής της Λευκωσίας μετά την ανακάλυψη των πρώτων ποσοτήτων υδρογονανθράκων, στο τεμάχιο 12 και είχε εξασθενήσει στη συνέχεια πρώτα από τις εναλλακτικές επιλογές που εμφανίσθηκαν για τα ενεργειακά κοιτάσματα της ευρύτερης περιοχής και στη συνέχεια από την απουσία ικανοποιητικών ποσοτήτων που να μπορούν να υποστηρίξουν ένα φιλόδοξο έργο, όπως είναι οι χερσαίες υποδομές LNG. Συνδυαστικά οι εργασίες της κοινοπραξίας ExxonMobil και Qatar Petroleum προς επιβεβαίωση των αρχικών ανακαλύψεων στο κοίτασμα «Γλαύκος», καθώς και η παραχώρηση του τεμαχίου 5, δίνουν μια νέα διάσταση σ’ ένα όραμα το οποίο, όπως αποδεικνύεται, δεν έσβησε ποτέ.
